هر کس که آموزه‌ی فلسفه‌ی مرا کاملا جذب کرده باشد و بداند که هستیِ ما چیزی است که بهتر بود وجود نمی‌داشت و نفی کردن و مردود شمردنِ آن والاترین حکمت است، از هیچ چیز و هیچ وضعیتی انتظارِ چندانی ندارد، با اشتیاق در پیِ چیزی در این جهان نیست و هر چه را از دست بدهد، شکوه‌ای نمی‌کند، بلکه سرشار از مفهومِ این گفته‌ی افلاطون است که:

"هیچ امری از امورِ بشری شایسته‌ی کوششِ بسیار نیست.

شعری از انوار سهیلی نیز گویای همین مفهوم است:

گر جهانی ز دست ِ تو برود
مخور اندوهِ آن که چیزی نیست
عالمی نیز اگر به دست آری
هم مشو شادمان که چیزی نیست
بد و نیک جهان چو در گذر است
درگذر از جهان که چیزی نیست

اما آنچه دستیابی به این بصیرتِ شفابخش را بسیار دشوار می‌کند، همان فریبِ جهان است که باید خیلی زود به جوانان شناساند. چیزهای شکوهمند معمولا فقط ظاهری فریبنده دارند و مانندِ صحنه‌ی تئاتر آراسته شده‌اند اما فاقدِ جوهرند. صدای شلیکِ توپ، چراغانی، نوای طبل و شیپور، فریادهای شادی و جز این‌ها، همه مانندِ تابلوی تبلیغات، گویی نشانه و هیروگلیفِ شادی‌اند. اما خودِ شادی را در آن‌ها نمی‌توان یافت. شادی تنها میهمانی است که دعوت به این جشن را رد کرده است.

#در_باب_حكمت_زندگي
#شوپنهاور
#فلسفه
@Roshanfkrane

انسانِ پرمایه در تنهاییِ محض با افکار و تخیلات خود به بهترین نحو سرگرم می‌شود، حال آنکه تنوع مداوم در معاشرت، نمایش‌ها، گردش و تفریح، ممکن نیست کسالتِ شکنجه‌آور فرد بی‌مایه را برطرف کند.

#شوپنهاور
#در_باب_حكمت_زندگي

@Roshanfkrane