"از پدر بمب هیدروژنی تا مطالبه حقوق مردم"
✍🏻 #سهند_ایرانمهر
✅نامش #آندره_ساخاروف بود اما کارنامه زندگی اش یک تناقض آشکار دارد:برنده جایزه صلح نوبل و پدر بمب هیدروژنی شوروی.
ساخت بمب هیدروژنی شوروی حاصل دانش و تلاش او بود اما خیلی زود فهمید چنین چیزی نمی تواند ضامن خوشبختی ملتش باشد، انتقادهای او منجر به تبعید و انفصال از کار و تحقیقاتش شد، به شهر گورکی (چهارصد کیلومتری مسکو) تبعید شد.
ده سال بعد (هشتاد و شش میلادی) دوران تبعیدش خاتمه یافت. حالا ساخاروف، به جای فکر کردن به بقایای برون تابه رادیویی در فضا، به این فکر می کرد که قوی شدن با تسلیحات اتمی یک ملت محقق می شود یا با احترام به حقوق مردم؟
در نوشته، ژنرال #ولکوگنف که بخاطر دسترسی به آرشیو اسناد محرمانه و مخفیانه کتابی در مورد #استالین نوشته بود خواند که :
«استالینیزیم نوعی انسان جدید و از خود بیگانه ساخته است. انسان بی تفاوت، ترسو و بدون نوآوری که منتظر ناجی است».
✅در نامه به #گورباچف نوشت:
« مردم ناراضی هستند، اوضاع بازهم بدتر خواهد شد، جولان تانک ها و نظامیان در کشورهای دیگر مشکلی را حل نمی کند، تاثیر تاسیسات هسته ای و بمب و موشک ها در تضمین امنیت جامعه بسته هم مثل خیال خام قدرت ببری کاغذی است،اعتماد مردم به صفر رسیده.
با وعده دادن مشکلی حل نمی شود.
با صحبت مکرر از دشمن و ربط همه چیز به #امپریالیزم دردی دوا نمی شود. دو راه بیشتر نداریم؛ تغییرات بنیادین که هر چند دیر است یا حفظ سیستم به همین منوال...
برای اولی مردم و رفرمیست های چپ را دارید و برای دومی همان هایی که دل خونی از پروستریکای شما دارند».
آخرین توصیه ای که کرد این بود که :
«قدرت اتم، توان اعزام چند صد هزار نفر سرباز و تجهیزات، گستره وسیع امپراتوری یا تاریخ درخشان، هیچ کدام برای خوش بختی یک ملت کافی نیست و درست مثل رویاهای مضحک و کودکانه است،وقتی مردم احساس نکنند حقی دارند یا اینکه می توانند آزادانه از رویاها و ایده های خود بگویند...
در دوران های بی شمار و در صفحات پیشین و آتی خلقت چه بسا تمدن هایی کامیاب تر از ما بوده اند، با این حال نباید تلاش خود را که چون شعله ضعیفی از درون ما به بیرون تسری پیدا کرده دست کم بگیریم. نیک بختی بشر با در نظر گرفتن مقتضیات منطق است و در تلاش برای اهدافی در خور آدمیت».
ساخاروف در چهارده دسامبر هشتاد و نه میلادی و در سن شصت و هشت سالگی درگذشت. این روزها سالگرد روزی است که او جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. از سوی پارلمان اروپا نیز، جایزه ساخاروف برای آزادی اندیشه به افتخار آندره ساخاروف دانشمند و مخالف و ناراضی شوروی سابق نام‌گذاری و بنیان نهاده شد.
#اجتماعی #مناسبت #معرفی
@Roshanfkrane
✍🏻 #سهند_ایرانمهر
✅نامش #آندره_ساخاروف بود اما کارنامه زندگی اش یک تناقض آشکار دارد:برنده جایزه صلح نوبل و پدر بمب هیدروژنی شوروی.
ساخت بمب هیدروژنی شوروی حاصل دانش و تلاش او بود اما خیلی زود فهمید چنین چیزی نمی تواند ضامن خوشبختی ملتش باشد، انتقادهای او منجر به تبعید و انفصال از کار و تحقیقاتش شد، به شهر گورکی (چهارصد کیلومتری مسکو) تبعید شد.
ده سال بعد (هشتاد و شش میلادی) دوران تبعیدش خاتمه یافت. حالا ساخاروف، به جای فکر کردن به بقایای برون تابه رادیویی در فضا، به این فکر می کرد که قوی شدن با تسلیحات اتمی یک ملت محقق می شود یا با احترام به حقوق مردم؟
در نوشته، ژنرال #ولکوگنف که بخاطر دسترسی به آرشیو اسناد محرمانه و مخفیانه کتابی در مورد #استالین نوشته بود خواند که :
«استالینیزیم نوعی انسان جدید و از خود بیگانه ساخته است. انسان بی تفاوت، ترسو و بدون نوآوری که منتظر ناجی است».
✅در نامه به #گورباچف نوشت:
« مردم ناراضی هستند، اوضاع بازهم بدتر خواهد شد، جولان تانک ها و نظامیان در کشورهای دیگر مشکلی را حل نمی کند، تاثیر تاسیسات هسته ای و بمب و موشک ها در تضمین امنیت جامعه بسته هم مثل خیال خام قدرت ببری کاغذی است،اعتماد مردم به صفر رسیده.
با وعده دادن مشکلی حل نمی شود.
با صحبت مکرر از دشمن و ربط همه چیز به #امپریالیزم دردی دوا نمی شود. دو راه بیشتر نداریم؛ تغییرات بنیادین که هر چند دیر است یا حفظ سیستم به همین منوال...
برای اولی مردم و رفرمیست های چپ را دارید و برای دومی همان هایی که دل خونی از پروستریکای شما دارند».
آخرین توصیه ای که کرد این بود که :
«قدرت اتم، توان اعزام چند صد هزار نفر سرباز و تجهیزات، گستره وسیع امپراتوری یا تاریخ درخشان، هیچ کدام برای خوش بختی یک ملت کافی نیست و درست مثل رویاهای مضحک و کودکانه است،وقتی مردم احساس نکنند حقی دارند یا اینکه می توانند آزادانه از رویاها و ایده های خود بگویند...
در دوران های بی شمار و در صفحات پیشین و آتی خلقت چه بسا تمدن هایی کامیاب تر از ما بوده اند، با این حال نباید تلاش خود را که چون شعله ضعیفی از درون ما به بیرون تسری پیدا کرده دست کم بگیریم. نیک بختی بشر با در نظر گرفتن مقتضیات منطق است و در تلاش برای اهدافی در خور آدمیت».
ساخاروف در چهارده دسامبر هشتاد و نه میلادی و در سن شصت و هشت سالگی درگذشت. این روزها سالگرد روزی است که او جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. از سوی پارلمان اروپا نیز، جایزه ساخاروف برای آزادی اندیشه به افتخار آندره ساخاروف دانشمند و مخالف و ناراضی شوروی سابق نام‌گذاری و بنیان نهاده شد.
#اجتماعی #مناسبت #معرفی
@Roshanfkrane