روشنفکران

This media is not supported in your browser

1:07

13.6K viewsمهرک, 19:25

#رمان

#حس_سیاه

قسمت27
برای خودم قهوه ریختم و غرق فکر شدم.
قهوه ام خیلی زود سرد شد ولی آرام نوشیدمش و بعد بلند شدم.
مامان بین راه متوقفم کرد:
-هنوز که چیزی نخوردی؟
-سیرم مادر...فقط...یک لحظه می شینی کنارم؟
کارت دارم!
لبخندی زد و به سالن رفت.
روی کاناپه نشست و من هم سمتش رفتم.
نشستم روبروی مادر و جدی در چشمانش زل زدم.
دست هایش را گرفتم و فشردم:
-مامان...لطفا به من بگو اسناد ومدارک و یادداشت های مهم بابا کجاست؟
دست هایش لرزیدند و سرش را کمی عقب برد:
-منظورت چیه؟
بی حوصله تکرار کردم:
-همون اسناد منقول و غیرمنقول وکوفت و زهرمار!
چشم هایش گرد شد و ابرویش بالا رفت:
-واسه چه کاری می خوای؟
لبخند زدم وسعی کردم گوش هایم را بگیرم از دروغ بزرگی که می خواست از زبانم خارج شود و من نمی خواستم آن را بشنوم!
-مامان...من برای ثبت نام در آموزشگاه و دانشکده و کلی کار چرت دیگه به مدارکم نیاز دارم!
‌به چشمانم خیره شد.
وای نه!
این خیره شدن ها...همه و همه در ذهنم حک شدند!
دروغ های بزرگ و شاخدارم از عمق نی نی های لرزان و عسلی رنگ چشمانم مشخص است!
مادرمی سوزانی ام نگاه نکن!
امیدی به گفتنش نداشتم.
حالت چهره اش تغییر کرد. امیدی به فاش کردن نداشتم. دستی به صورتم کشیدم وخسته از جا بلند شدم.
پشتم را کردم و به طرف اتاقم پاهای چسبیده به همم را تکان دادم که صدایش دستور توقفم را صادر کرد:
-توی صندوقچه قدیمی بالای دکور اتاق!
لبخندی زدم و نفس عمیقی کشیدم.
پله ها را باعجله دوتا یکی کردم و به اتاقشان رسیدم.
در را باز کردم و داخل شدم.
کلید طلایی رنگ صندوق زیر قالیچه بود. از بچگی ام می دانستم!
وقت هایی که با بهنام بازیگوشی می کردیم و...
درش را باز کردم.
بوی عطر بهنام داشت حالم را به هم می زد.
برگشتم و از نبودن مادر مطمئن شدم. داشت با خاله تلفنی صحبت می کرد!
در را بستم و برگشتم توی اتاق.
در صندوق با چند تق کوچک باز شد.
صدای نفس نفس زدن هایم در محیط کوچک اتاق می پیچید.
برگشتم و مقابل چشم های وحشتزده ام،
بهنام را دیدم که با
ژست خاصش با همان کت وشلوار به چارچوب تکیه زده بود.
یک دستش روبروی لب ها و توی دهانش بود و دست دیگرش توی جیب شلوارش!
کلید از دستم سقوط کرد.
من دیوانه شده بودم؟
می توانستم حس درون نگاهش را بخوانم! تاسف بود!
بلند زدم زیرخنده و بعد با نفرت زمزمه کردم:
-هه...وجودتو ازم دریغ کردی وحالا داری برام تاسف می خوری؟
سرش را تکان داد.
انتظار جواب نداشتم.
-آره من همون حیوونی ام که اینقدر بی صفت شدم ومی خوام آدم بکشم وتو من و به این روز انداختی!
برگشتم سمت صندوق و مدارک وکاغذها را زیر و رو کردم.
می دانستم جواز فوت و خیلی چیزها پیدامی شود که ازشان دستگیر چیزی شوم!
گشتم و گشتم.
کاغذ چسبیده و زردرنگی به کتاب بابا را پیداکردم که جنسش باهمه فرق داشت.
بیرون آوردمش و از روی جلد جدایش کردم:
فلسفه جدایی!
روی کاغذ دست کشیدم.
خط ناخوانا بود!
نوشته بود:
-استان زنجان-روستای قروه-چهارکیلومتری دشت شهر-کوچه سیزدهم-پلاک۱۵-خانه کاهگلی
زیرش خیلی درشت نوشته شده بود:
به آدرس خانواده مرندی
دقیق شدم. چشم های کنجکاوم جست وجو گرانه به آدرس روبرویم خیره شدند.
دیگر وجود بهنام را حس نمی کردم!
((ازم خواسته کمکش کنم که آدرس آقای مرندی رو...))
به ذهنم فشار آوردم و این جمله باصدای کیانوش توی سرم نشست!
-مرندی...مرندی!
قاتل بهنام!
پوزخند زدم.
قصد داشتم چیزهای دیگر پیدا کنم اما انگار خیلی چیز های به دردبخور دیگری بودند که می توانستم راحت تر به مقصودم برسم!
لبخندی تلخ زدم و برگشتم.
کاغذ از اشکم مچاله شد.
سریع برش داشتم و توی جیبم انداختمش.
کاغذهای به هم ریخته را مرتب کردم و در صندوق را بستم.
داشتم قفلش می کردم که بهنام دقیقا کنارم و شانه به شانه ام ظاهر شد.
اخم غلیظی روی پیشانی اش بود.
لبخند زدم و اشکم را پس زدم:
-نگاه کن! آدرس قاتل آشغالت!
خندیدم:
-می خوام برم بکشمش! منی که از مردن یک مورچه کوچیک وحشت داشتم! می بینی بهنام؟ همون بارانم!
لبخند تلخی زد وکمرنگ شد.
یک قدم دور شد.
-ببین خواهرت می خواد انتقامت و بگیره؟
کمرنگ تر شد.
چهره اش را جمع کرد.

ادامه_دارد...

هرشب ساعت 23 منتظر باشید

@Roshanfkrane

2.4K viewsمهرک, edited 19:30