از دوستان نهایت، عزیز ایرانی تقاضا دارم این نوشته "کاوه جبران" را در گروه ها و کانال هایتان نشر کنید.
تا شاید دولت ایران دست از این سیاست های کثیف و غیر انسانیش در قبال افغانستان بردارد و گروهکِ تروریست طالبان را بیشتر از این حمایت نکند.
رویتان را خدا ببیند، دست بردارید.
باور کنید ما مردم دنبال جنگ نیستیم.
سیریم از آن سیرِ سیر.
لشکر جهل از راه رسیده است. کرگس فاجعه که قار قارکنان بر فراز شهر می‌رقصد. در وجب وجب این سرزمین آتش است. هر لحظه‌یی که می‌گذرد، انسان‌ها به خاک فرو می‌افتند، آبادی‌ها ویران می‌شوند و صف آواره‌گان و گرسنه‌گان طویل‌تر. جهان اما خاموشانه و زیرچشمی به این فاجعه نگاه میکند. انسان این‌جایی مگر سزاوار چیزی بیشتر از این است؟
در مالستان خانه‌به‌خانه مخالف و مأمور حکومت پالیدند، حتا به موسفید هفتادساله رحم نکردند. در قندهار، عرض یک‌ماه نه‌صد نفر را زیر عنوان مخالف برده‌اند که هیچ‌کدام برنگشته‌اند. لشکرگاه شهر ارواح شده‌است. تالقان همین اکنون آخرین نفس‌هایش را می‌کشد. شبرغان دوزخ ثانی‌ست، هرات... .
به نظر می‌رسد جهان ما را رها کرده‌است، آمریکا این منجی انسان عصر سرمایه، این پاسدار حقوق جهانی بشر مأموریت انسانی‌اش را به وجه احسن به پایان برد!
اکنون ماییم و سپری انسانی در برابر گلوله‌های بی‌پایان.
بیش از یک ماه است که جهان به ما نگاه میکند. به مردمی که از اثر خیانت مشتی رهبران خاین و سیاست‌گران رذل امروز خود سلاح برداشته‌اند و از حق حیات خویش دفاع می‌کنند. به سربازانی که اگر نکشند، کشته می‌شوند. به زنان، کودکان، پیرمردان و پیرزنانی که شبانه از پشت بام‌های‌شان یگانه اسلحهٔ‌شان، فریادشان را به کار می‌گیرند.
صف کشته‌گان، زخمیان، آواره‌گان و گرسنه‌گان روبه‌فلک است.
این درست همان جایی‌ست که می‌توان از انسانیت‌زدوده‌گی حرف زد. بشر این‌جا در انظار جهانی انسانیت‌زدوده است. تهی از هر نوع ارزش انسانیست. زنده‌گان و مرده‌گانش فقط آمار اند. نه حقی دارند، نه ارزشی. فاجعه باید خیمه بزند، تا صلح آمریکایی محقق شود. تا اروپایی‌ها سر بجنبانند و آسیایی‌ها نفسی راحت بکشند.
اما تا آن‌گاه باید آمار کشته‌گان، آواره‌گان، قحطی‌زده‌گان و ویرانی‌ها آن‌قدر بالا برود که بتوان از صلح و مداخلهٔ جدیدی حرف زد.
این است جامعهٔ جهانی و حقوق بشر!
#کاوه_جبران
#ارسالی درد #اجتماعی
@Roshanfkrane
تا شاید دولت ایران دست از این سیاست های کثیف و غیر انسانیش در قبال افغانستان بردارد و گروهکِ تروریست طالبان را بیشتر از این حمایت نکند.
رویتان را خدا ببیند، دست بردارید.
باور کنید ما مردم دنبال جنگ نیستیم.
سیریم از آن سیرِ سیر.
لشکر جهل از راه رسیده است. کرگس فاجعه که قار قارکنان بر فراز شهر می‌رقصد. در وجب وجب این سرزمین آتش است. هر لحظه‌یی که می‌گذرد، انسان‌ها به خاک فرو می‌افتند، آبادی‌ها ویران می‌شوند و صف آواره‌گان و گرسنه‌گان طویل‌تر. جهان اما خاموشانه و زیرچشمی به این فاجعه نگاه میکند. انسان این‌جایی مگر سزاوار چیزی بیشتر از این است؟
در مالستان خانه‌به‌خانه مخالف و مأمور حکومت پالیدند، حتا به موسفید هفتادساله رحم نکردند. در قندهار، عرض یک‌ماه نه‌صد نفر را زیر عنوان مخالف برده‌اند که هیچ‌کدام برنگشته‌اند. لشکرگاه شهر ارواح شده‌است. تالقان همین اکنون آخرین نفس‌هایش را می‌کشد. شبرغان دوزخ ثانی‌ست، هرات... .
به نظر می‌رسد جهان ما را رها کرده‌است، آمریکا این منجی انسان عصر سرمایه، این پاسدار حقوق جهانی بشر مأموریت انسانی‌اش را به وجه احسن به پایان برد!
اکنون ماییم و سپری انسانی در برابر گلوله‌های بی‌پایان.
بیش از یک ماه است که جهان به ما نگاه میکند. به مردمی که از اثر خیانت مشتی رهبران خاین و سیاست‌گران رذل امروز خود سلاح برداشته‌اند و از حق حیات خویش دفاع می‌کنند. به سربازانی که اگر نکشند، کشته می‌شوند. به زنان، کودکان، پیرمردان و پیرزنانی که شبانه از پشت بام‌های‌شان یگانه اسلحهٔ‌شان، فریادشان را به کار می‌گیرند.
صف کشته‌گان، زخمیان، آواره‌گان و گرسنه‌گان روبه‌فلک است.
این درست همان جایی‌ست که می‌توان از انسانیت‌زدوده‌گی حرف زد. بشر این‌جا در انظار جهانی انسانیت‌زدوده است. تهی از هر نوع ارزش انسانیست. زنده‌گان و مرده‌گانش فقط آمار اند. نه حقی دارند، نه ارزشی. فاجعه باید خیمه بزند، تا صلح آمریکایی محقق شود. تا اروپایی‌ها سر بجنبانند و آسیایی‌ها نفسی راحت بکشند.
اما تا آن‌گاه باید آمار کشته‌گان، آواره‌گان، قحطی‌زده‌گان و ویرانی‌ها آن‌قدر بالا برود که بتوان از صلح و مداخلهٔ جدیدی حرف زد.
این است جامعهٔ جهانی و حقوق بشر!
#کاوه_جبران
#ارسالی درد #اجتماعی
@Roshanfkrane