با یاد درد تو به خاب می روم و با یاد درد تو خاب می‌بینم و با یاد درد تو بر می‌خیزم. لیکن بدنت و صورتت کم‌کم از نگرم محو می‌شود. آن‌گونه که گویی می‌پوسی. تمامی اندام و تمامی وجودت در هم نرم می‌شود و کوچک می‌شود و سرانجام، از آن، چیزی مگر تصویر"رنج" باقی نمی‌ماند.

#عباس_نعلبندیان
#وصال_در_وادی_هفتم

📎 درد به روایت #گوگوش عزیز
@Roshanfkrane

#نمایش‌نامه

چه‌کسی غارت لبخند شنیده است و ره‌آورد اشک؟ دستت را به من بده! گریه نکن! بگذار تا دانه‌های اشک را از گونه‌های کوچک پژمرده‌ات دور کنم. دخترک تنها! پسرک تنها! هیچ می‌دانی که من از زمانی چه‌دور، به‌پس برگشته‌ام تا در کنار تو باشم؟ در این خرابه‌های پرخوف، در این شب هولناک که زیر پا را نمی‌توان دید و بی‌خوف قدمی نمی‌توان برداشت. چه آفتاب داغی! چه روز خوشی! بوی دلپذیر سکوت ابدی می‌آید. من، تورا انتظار می‌کشم، ای فرجام خوب! جامت کجاست؟ پیش بیاور تا از شراب پر کنمش. جام‌هایمان بر یک‌دیگر لبخند بزنند و ما بگوییم: فدا، نوش!...

#عباس_نعلبندیان
نمایشنامه‌ی: " ناگهان «هذا حبیب‌الله، مات فی حب‌الله، هذا قتیل‌الله، مات بسیف‌الله»"

@Roshanfkrane

شب. شب‌ها. این شب‌های بی‌امان. شب‌هایی با ردیف‌های بی‌پایان درخت‌ها و ردیف‌های بی‌پایان چراغ‌هایی که گویی همه چشم به راه فاجعه‌ها و غم‌ها هستند. درخت‌ها مهربانی‌شان را از دست می‌دهند و چون جلادهایی سبز، به انتظار آغاز درد می‌مانند. شب‌هایی که هیچ صبحی سلامشان نمی‌گوید و تا پایانِ بی‌پایانِ بی‌پایان کشیده می‌شوند. شب‌هایی با ستاره‌های تسخر زن، با سکوت گزنده. شب‌های بی‌امان. از این کوی به کوی. از این چراغ روشن به آن چراغ روشن. و گریه‌ای که هیچ‌گاه بر نمی‌آید.

#عباس_نعلبندیان

شبتان به دورازدلتنگی....

@Roshanfkrane💫