#آیین قربانی در مسر تکاملی تاریخ :
بر پایه ی اطلاعات مستند تاریخی از منابع گوناگون ، در میان بسیاری از جامعه ها ، قربانی کردن فرزند برای خدایان یکی از رسوم جاری و عادی بوده است.
حتی در روزگار ما نیز گاهی کسانی در هندوستان می کوشند دور از چشم قانون و پلیس فرزند خویش را قربانی کنند!
آدمیان بلایای طبیعی -- چون سیل ، ،زلزله ، طوفان و دیگر خشونتهای بی رحمانه ی طبیعت-- را حاصل خشم خدایان می پنداشتند. گمان می بردند که می توانند با اهدای هدایایی ارزنده ، خشنودی خدایان را جلب کنند، یا از خشم خدایان بکاهند، زیرا خدای ادمیان همواره خدایی انسان وار بوده است .
انسانها همواره #خدا را #برصورت.خویش در ضمیر خود بر می ساختند .
همانند پادشاهان به نظر می آمدند ، اما بی نهایت بزرگتر و با شکوهتر ! زیرا پادشاهان از نسل خدایایان بودند .

از این رو. مردمان ساحل نیل دخترانی زیبا را برای #هدیه به خدای نیل بر می گزیدند ودر رود عظیم و سرکش می افکندند ،تا خدا او را به زنی برگزیند .
واز ساحل نشینان #خشنود گردد و دیگر رود خروشان و وحشی را علیه آنان نشوراند!
رفته رفته این باور ، چونان راسخ و پایدار گردید که دختران ،خود داوطلب همسری خدا می شدند و گاه داوطلبان تا آنجا پر شمار بودند که قرعه کشی می کردند!

دیگر خدایان نیز چونین بودند.
خدای آتش خدای باران ، خدای مرگ ، خدای زندگی .ووو
هرچیزی خدایی داشت.
ابراهیم آمد . خدای یگانه را به جای خدایان متفرق نشاند . برای نجات جان ادمیان و فرزندان بی گناه ، قربان کردن چار پایان را آیین نهاد!
در واقع جایگزینی " سر بریدن حیوان به جای انسان "، یگ گام به پیش در مسیر ناهموار تاریخ است.!
#ارسالی
نستوه محسن

#تاریخ #مذهبی #باستان

#دانستنی

🆔👉 @Roshanfkrane ✍

‍ ■ هستی ما سراسر بر لحظه‌ی در حالِ گذر بنا شده و به همین دلیل به جنب و جوشی بی امان بدل گشته که حتی لحظه‌ای رخصتِ باز ایستادن و نفس تازه کردن به ما نمی‌دهد. حالِ ما در زندگی، حالِ آن فردی است که در سرازیری می‌دود و برای باقی ماندن بر دو پای خود ناگزیر از دویدن است و اگر بخواهد توقف کند به زمین درخواهد غلتید. زندگی نگاه داشتنِ یک نی بر نوک انگشت است، سیاره‌ای است که به محض انصراف از حرکت در مدار خود، به درون خورشیدِ منظومه سقوط می‌کند.

در این چنین جهانی که دوام هیچ چیز ممکن نیست، جایی که همه‌چیز در گردابِ بی‌امانِ تغییر و تبدیل گرفتار آمده، جایی که همه‌چیز با شتابِ دیوانه‌وار در حرکت و گریز است و مغلوبِ حرکت و پیش‌رفت، مشکل بتوان احساس خوشحالی و خرسندی کرد. چگونه می‌توان در جایی آرام و قرار یافت که به گفته‌ی #افلاطون «شدنِ مداوم و هرگز نابودن» تنها شکل هستی و وجود در آنجا است؟

انسان هیچگاه #خشنود نیست! سرتاسرِ زندگی را به دنبال خشنودیِ خیالی می‌دود، خشنودی‌ای که به ندرت به دست می‌آید و وقتی هم که به دست آمد همان بیداری از خواب خوشحالی است: چون کشتیِ شکسته‌ای که بی‌دکل به بندرگاه وارد می‌شود‌. دست آخر هم تفاوتی نمی‌کند که در طول زندگی خوشبخت بوده یا بدبخت، چون زندگیِ وی چیزی جز یک اکنونِ گذرا نبوده و اکنون پایان یافته.

#آرتور_شوپنهاور
#جهان_و_تاملات_فیلسوف
#در_باب_عبث_بودن_وجود

@Roshanfkrane