‍ 🍃🌸🍃🌸

این عکس، زیرِ پوستِ مردمِ ایران است. به دور از سانسورها و دستورالعمل‌های سفارشی، به دور از آتشِ زهد و ریا که خرمنِ دین را سوزانده است. از وقتی که صدا و سیما بر روالِ معمولش، مریضی‌اش را با سانسورِ این صحنهٔ بسیار معمولیِ بازیِ امشب دوباره نشان داده است، هر جایی را که جستجو می‌کنم این عکس را می‌بینم. فضای توییتر، کانال‌های تلگرامی، عکس‌های اینستاگرام و ... . گروهی هم دنبالِ این شادیِ پس از گُل در جستجو هستند. تقدیرِ ما را ببین که ما را از چه چیزهایی منع کردند و بر چه چیزهایی حریص! یکی در توییتر عکسی از فیلم "الرساله" #مصطفی_عقاد گذاشته بود که بازیگر نقشِ بلال حبشی، در همین هیأت و بی پیراهن بر فراز کعبه در حال اذان گفتن است، همان تصویری که هزاران بار از همین صدا و سیما، همین رسانهٔ بی‌مایه و مبتذل پخش شده است.

حقیقتاً این میزان مریضی حیرت‌آور است. از حذفِ عکسِ دختران از جلدِ کتابِ ریاضی گرفته تا سانسور این تصویرِ کاملاً عادی از عیسی آل‌کثیر. این تصویر عیسی آل‌کثیر نمادی از شادی بود در این روزهای ماتم‌زده، همان‌گونه که دختران، نمادِ نشاط و شادی‌اند. حرف، همان است که بیش از یک دهه پیش، #شفیعی_کدکنی گفت: "طفلی به نامِ شادی دیری‌ست گم شده‌ست". از آن سال، آن طفلِ عزیز، گمشده‌تر شده است و بی‌پناه‌تر. غمِ آن طفل به کنار، من مانده‌ام این جماعتی که این تصویرهای ساده را برنمی‌تابند، در آینه چه می‌بینند؟
آنانی که این شادمانی‌های کوچک را بر این سرزمینِ مصیبت‌زده نمی‌پسندند، مصداقِ این بیتِ #اسماعیل_خویی هستند که گفت:

زان‌گونه عبوسید که گویی میِ نوروز
در جامِ همه ریزد و در جامِ شما نه

اما روزی عاقبت، سرانجام و در نهایت، شادمانی برخواهد گشت
گیرم هزار سال پس از روزگارِ من

#جویا_معروفی
@Roshanfkrane