‍ هنگامی که کسی می پُرسد: فلسفه به چه کار می‌آید؟
پاسخ باید ستیزه جویانه باشد، چرا که پرسش کنایه دار و نیش دار است.
فلسفه نه به دولت خدمت می کند و نه به کلیسا،
فلسفه به خدمتِ هیچ قوه ی مستقری در نمی آید. کار فلسفه ناراحت کردن است. فلسفه ای که هیچ کس را ناراحت نکند و به هیچ کس ضدیت نورزد فلسفه نیست.
کار فلسفه آزردنِ حماقت است، فلسفه حماقت را به چیزی شرم آور تبدیل می کند. فلسفه کاربردی ندارد جز افشاکردنِ پستی های اندیشه در تمامی اشکالش.
آیا جز فلسفه رشته ای هست که به نقد تمامیِ راز آمیزگری ها ، هر خاستگاه و هدفی که داشته باشد، همت گمارد؟

#ژیل_دلوز
#فلسفه
@Roshanfkrane

هر واژه یک آجر است. می‌توان با آن بنایی از جنس عقل ساخت. می‌توان به سوی پنجره‌ای پرتابش کرد...

#ژیل_دلوز
#اندیشه

@Roshanfkrane

فاشیسم دیدگاهی مبتنی بر انکار زندگی است، دیدگاهی مبتنی بر زهد و طرد زندگی، مبتنی بر تبعیت و قربانی کردن خود برای اهداف برتر، فاشیسم متکی بر میکرو استراتژی های غیر شخصی، و دست کاری و به خدمت گرفتن هیجانات و فشردگی ها است که به منزله ی نیروهای منکر زندگی عمل می کنند.

#ژیل_دلوز
#اندیشه

@Roshanfkrane

"خودکامه به منظورِ رسیدن به موفقیت، به جان‌های اندوهناک نیاز دارد، درست همانگونه که جان‌های اندوهناک به منظورِ رسیدن به رضایت و تکثیر شدن، به خودکامه نیاز دارند."

👤 #ژیل_دلوز
در «اسپینوزا: فلسفه‌ی عملی»

@Roshanfkrane

حقیقتی وجود ندارد که پیش از آن که حقیقت باشد، تحقق یک معنا یا عملی شدن یک ارزش نباشد. حقیقت به منزله مفهوم یکسره نامتعین است. همه چیز به ارزش و معنای آن چه می اندیشم بستگی دارد. همواره حقیقت هایی را در اختیار داریم که بر اساس معنای آن چه باور داریم، سزاوار ان هاییم... زیرا یک معنای اندیشیدنی یا اندیشیده همواره از آن رو و تا آن جا تحقق می یابد که نیروهای متناظر با ان در اندیشه، بر چیزی چیره شوند و چیزی خارج اندیشه را تصاحب کنند. روشن است که اندیشه هیچ گاه به خودی خود نمی اندیشد، همانطور که خود به تنهایی امر حقیقی را نمی یابد. حقیقت یک اندیشه را باید بر اساس نیروها یا توانی که اندیشه را به اندیشیدن، و به اندیشیدن به این چیز به جای آن چیز، وا می دارند، تاویل و ارزیابی کرد.
هنگامی که با ما از حقیقتِ «محض»، از امر حقیقیِ «در خود»، «برای خود» یا حتی «برای ما» سخن می گویند، باید بپرسیم چه نیروهایی در اندیشه این حقیقت پنهان اند، و بر این اساس معنا و ارزش این حقیقت چیست.

#ژیل دلوز #نیچه و فلسفه
#اندیشه
@roshanfekrane

"عاشق شدن، عبارت از انفرادی ساختن کسی به واسطه نشانه هایی است که درخود دارد و یا از خود ارسال می کند.
عاشق شدن،حساس شدن به این نشانه هاست و چیزی از این نشانه‌ها یادگرفتن است . (همانند انفرادی ساختن تدریجی "آلبرتین" در جمع دوشیزگان جوان) .

ممکن است عمل دوستی از مشاهده و از گفتگو حاصل شود، درحالیکه عشق از تأویل خاموشی تغذیه می شود.
فرد دوست داشته شده به عنوان یک نشانه و یک "روح و جان" ظاهر می شود؛ او یک جهان ممکن را تبیین می کند که برای ما ناشناخته است.

#مارسل_پروست_و_نشانه_ها
#ژیل_دلوز
@Roshanfkrane