فساد مردم ناشی از فساد زمامداران است
#نیکولو_ماکیاوللی
■ هیچ زمامداری حق ندارد از تقصیرهایی که شهروندان مرتکب می‌شوند شکایت کند چون تقصیرهای اینان یا از اهمال خود او نشأت می‌گیرند یا از اینکه خودش سرمشق بدی برای شهروندان است. اگر در احوال مللی که امروز به دزدی و راهزنی و معایبی از این قبیل متهم‌اند نیک بنگریم خواهیم دید که چون زمامدارانشان دارای آن معایب‌اند، آنگونه شده‌اند.
■ منطقه رومانیا پیش از آن‌که پاپ آلکساندر ششم شهریاران کوچک را از آنجا بیرون کند، نمونه‌ی زندگی فسادآلود بود و هر بهانه کوچک در آنجا سبب دزدی و غارت و آدمکشی می‌گردید. مردمان آن منطقه از آن‌رو چنان بودند که زمامدارانشان فاسد بودند نه از آن‌رو که، چنان‌که زمامدارانشان ادعا می‌کردند، طبیعت مردمان فاسد شده بود.
■ آن زمامداران تنگدست بودند و می‌خواستند مانند توانگران زندگی کنند. از این‌رو چاره نداشتند جز اینکه راه دزدی و غارت در پیش گیرند، و این کار را به روش‌های گوناگون انجام می‌دادند. یکی از وسایل زیان‌باری که از آن استفاده می‌کردند این بود که با وضع قانون عملی را ممنوع می‌ساختند و آنگاه خودشان نخستین کسانی بودند که موجبات تجاوز از آن قانون را فراهم می‌کردند، ولی کسانی را که خلاف قانون عمل کرده بودند هنگامی مجازات می‌کردند که می‌دیدند مردمان بسیاری مرتکب آن تقصير شده‌اند: پس مجازات برای نگاه‌داشتن حرمت قانون نبود بلکه مرادشان این بود که جریمه‌ای هر چه بیشتر وصول کنند. نتیجه این بود که مردم روز‌به‌روز فقیرتر می‌شدند ولی بهتر نمی‌گردیدند، و فقیرشدگان به اموال کسانی دست‌درازی می‌کردند که ضعیف‌تر از خود ایشان بودند. از این‌جا همه معایبی ریشه گرفتند که پیشتر برشمردم و منشأ اصلی همه آن‌ها خود زمامداران بودند.
■گزارش تیتوس لی‌ویوس سخن مرا تأیید می‌کند: وقتی‌که فرستادگان روم مقداری از غنیمت شهر "ویی" را که وقف پرستشگاه آپولون بود به پرستشگاه می‌بردند، راهزنان دریایی شهر لیپاریس در سیسیل آنان را دستگیر کردند و به شهر بردند. چون تیماسی‌تئوس شهریار لیپاریس شنید که آن اموال را چه کسان و به چه منظور روانه کرده‌اند، با اینکه در شهر لیپاریس به جهان آمده بود مانند شهروندی رومی رفتار کرد، و به مردم شهر گفت غارت کردن چنین مالی دور از خداپرستی است، و فرستادگان روم را با اموال وقف آزاد کرد و به‌راه انداخت. لی‌ویوس در این باره می‌گوید: «تیماسی‌تئوس دل‌های مردمان را، که همیشه مشابه زمامدار خویش‌اند، با احساس خداپرستی آکنده بود.» لورنتسو دِ مدیچی نیز در تأیید این سخن می‌گوید: «مردمان از سرمشق زمامدار پیروی می‌کنند چون همیشه چشم‌شان به زمامدار دوخته است».
📘گفتارها، نیکولو ماکیاولی، کتاب سوم
#علوم_سیاسی
@Roshanfkrane
#نیکولو_ماکیاوللی
■ هیچ زمامداری حق ندارد از تقصیرهایی که شهروندان مرتکب می‌شوند شکایت کند چون تقصیرهای اینان یا از اهمال خود او نشأت می‌گیرند یا از اینکه خودش سرمشق بدی برای شهروندان است. اگر در احوال مللی که امروز به دزدی و راهزنی و معایبی از این قبیل متهم‌اند نیک بنگریم خواهیم دید که چون زمامدارانشان دارای آن معایب‌اند، آنگونه شده‌اند.
■ منطقه رومانیا پیش از آن‌که پاپ آلکساندر ششم شهریاران کوچک را از آنجا بیرون کند، نمونه‌ی زندگی فسادآلود بود و هر بهانه کوچک در آنجا سبب دزدی و غارت و آدمکشی می‌گردید. مردمان آن منطقه از آن‌رو چنان بودند که زمامدارانشان فاسد بودند نه از آن‌رو که، چنان‌که زمامدارانشان ادعا می‌کردند، طبیعت مردمان فاسد شده بود.
■ آن زمامداران تنگدست بودند و می‌خواستند مانند توانگران زندگی کنند. از این‌رو چاره نداشتند جز اینکه راه دزدی و غارت در پیش گیرند، و این کار را به روش‌های گوناگون انجام می‌دادند. یکی از وسایل زیان‌باری که از آن استفاده می‌کردند این بود که با وضع قانون عملی را ممنوع می‌ساختند و آنگاه خودشان نخستین کسانی بودند که موجبات تجاوز از آن قانون را فراهم می‌کردند، ولی کسانی را که خلاف قانون عمل کرده بودند هنگامی مجازات می‌کردند که می‌دیدند مردمان بسیاری مرتکب آن تقصير شده‌اند: پس مجازات برای نگاه‌داشتن حرمت قانون نبود بلکه مرادشان این بود که جریمه‌ای هر چه بیشتر وصول کنند. نتیجه این بود که مردم روز‌به‌روز فقیرتر می‌شدند ولی بهتر نمی‌گردیدند، و فقیرشدگان به اموال کسانی دست‌درازی می‌کردند که ضعیف‌تر از خود ایشان بودند. از این‌جا همه معایبی ریشه گرفتند که پیشتر برشمردم و منشأ اصلی همه آن‌ها خود زمامداران بودند.
■گزارش تیتوس لی‌ویوس سخن مرا تأیید می‌کند: وقتی‌که فرستادگان روم مقداری از غنیمت شهر "ویی" را که وقف پرستشگاه آپولون بود به پرستشگاه می‌بردند، راهزنان دریایی شهر لیپاریس در سیسیل آنان را دستگیر کردند و به شهر بردند. چون تیماسی‌تئوس شهریار لیپاریس شنید که آن اموال را چه کسان و به چه منظور روانه کرده‌اند، با اینکه در شهر لیپاریس به جهان آمده بود مانند شهروندی رومی رفتار کرد، و به مردم شهر گفت غارت کردن چنین مالی دور از خداپرستی است، و فرستادگان روم را با اموال وقف آزاد کرد و به‌راه انداخت. لی‌ویوس در این باره می‌گوید: «تیماسی‌تئوس دل‌های مردمان را، که همیشه مشابه زمامدار خویش‌اند، با احساس خداپرستی آکنده بود.» لورنتسو دِ مدیچی نیز در تأیید این سخن می‌گوید: «مردمان از سرمشق زمامدار پیروی می‌کنند چون همیشه چشم‌شان به زمامدار دوخته است».
📘گفتارها، نیکولو ماکیاولی، کتاب سوم
#علوم_سیاسی
@Roshanfkrane