💢روزنه‌ایی در قدرت؛ اصلاح‌طلبان و دِلبری انتخابات
✍️#اشکان_دانیالی
روزهایی پس از خرداد ۷۶ بود که اکثریتِ نخبگان و مردم عادی روزنه‌امیدی واقعی برای تغییر نگاهِ متصلبِ حاکمیت داشتند. این حس‌وحال را ما بعد از امضاء برجام نیز تجربه کردیم و بسیاری از ایرانیان از شورِ بی‌حد‌وحصرِ آن روزها، به قتل‌های زنجیره‌ایی، حادثه کوی‌دانشگاه تهران و حوادثِ پس از انتخابات ۸۸، دیماه۹۶، آبانماه ۹۸ و جنبشِ زن/زندگی/آزادی رسیدند.
گویی صدایی مقتدر و بدون هیچ گفتگویی خطِی قرمز می‌کشید تا اجازه تغییرات ندهد و آرزوهایِ واقعی به نا‌امیدی بدل شود.
امروز ایرانیانِ بسیاری خود را محترم‌تر و متمدن‌تر از آن می دانند که با شعور‌شان بازی شود؛ پس از گذشتِ بیش از یک قرن از انقلابِ‌مشروطه و قانون‌خواهی، آزادی انتخابِ ایرانیان برای انتخاباتِ ریاست‌جمهوری حداقل خواسته ایرانیان است که حاکمیت سالهاست با نهادِ شورای‌نگهبان به آن تن نمی‌دهد.
اما هفته پیش روزنامه رسمی حزبِ کارگزارانِ سازندگی، تیترِ بزرگی زده با عنوانِ ((روزنه‌امید)) و در زیرِ تیتر، عکسهایی از مردان‌ِسیاسی معتدل و اصلاح‌طلب از جمله آقایِانِ ظریف، جهانگیری، محسن‌هاشمی و لاریجانی را گزینه‌هایِ این روزنه‌امید معرفی می‌کند.
این در حالی است که بسیاری از نظر‌سنجی‌ها نشان می‌دهد که خیلِ شهرنشینان ایرانی تمایلی برای شرکت در انتخابات ندارند و به شخصیت‌های سیاسی در چهارچوبِ حاکمیت اعتنایی نمی‌کنند.
حزب‌سازندگی و جریانِ اصلاحات چگونه تصور می‌کند با مشارکت مردم ریلِ سیاست‌های فعلی تغییر می‌کند!
نخبگانِ ملتی که هر روز در فرودگاه‌هایِ کشور منتظر مهاجرت‌اند چگونه می‌توانند با این شخصیت‌ها و بدون تغییرات قانونی به صندوق‌ها اعتماد کنند؟!
در مورد پوشش اختیاری، برجام، اینترنت و باز‌شدنِ گره اقتصادِ کلان کدام‌یک از شخصیت‌ها توانِ ارائه سیاست‌هایی متفاوت و اجرای آنها در برابر حاکمیت را خواهند داشت؟
یا فقط بحثِ #ارتفاع_گرفتن از خطری است که حاکمیت را تهدید می‌کند و همه جریان‌هایِ درون نظامِ حکمرانی براساس پیش‌فرض‌هایِ خود هریک به دنبال دفعِ خطر‌اند؟
زمان آن نرسیده که طیف‌های متنوع اصلاح‌طلبان از #تاج‌زاده، #حجاریان و #نصیری بیاموزند. و اگر نمی‌آموزند آیا هریک به شکلی در حسرت قدرتی که توانِ اجرایِ هیچ سیاستی را ندارد، نیستند؟
#اجتماعی #سیاسی
@Roshanfkrane
✍️#اشکان_دانیالی
روزهایی پس از خرداد ۷۶ بود که اکثریتِ نخبگان و مردم عادی روزنه‌امیدی واقعی برای تغییر نگاهِ متصلبِ حاکمیت داشتند. این حس‌وحال را ما بعد از امضاء برجام نیز تجربه کردیم و بسیاری از ایرانیان از شورِ بی‌حد‌وحصرِ آن روزها، به قتل‌های زنجیره‌ایی، حادثه کوی‌دانشگاه تهران و حوادثِ پس از انتخابات ۸۸، دیماه۹۶، آبانماه ۹۸ و جنبشِ زن/زندگی/آزادی رسیدند.
گویی صدایی مقتدر و بدون هیچ گفتگویی خطِی قرمز می‌کشید تا اجازه تغییرات ندهد و آرزوهایِ واقعی به نا‌امیدی بدل شود.
امروز ایرانیانِ بسیاری خود را محترم‌تر و متمدن‌تر از آن می دانند که با شعور‌شان بازی شود؛ پس از گذشتِ بیش از یک قرن از انقلابِ‌مشروطه و قانون‌خواهی، آزادی انتخابِ ایرانیان برای انتخاباتِ ریاست‌جمهوری حداقل خواسته ایرانیان است که حاکمیت سالهاست با نهادِ شورای‌نگهبان به آن تن نمی‌دهد.
اما هفته پیش روزنامه رسمی حزبِ کارگزارانِ سازندگی، تیترِ بزرگی زده با عنوانِ ((روزنه‌امید)) و در زیرِ تیتر، عکسهایی از مردان‌ِسیاسی معتدل و اصلاح‌طلب از جمله آقایِانِ ظریف، جهانگیری، محسن‌هاشمی و لاریجانی را گزینه‌هایِ این روزنه‌امید معرفی می‌کند.
این در حالی است که بسیاری از نظر‌سنجی‌ها نشان می‌دهد که خیلِ شهرنشینان ایرانی تمایلی برای شرکت در انتخابات ندارند و به شخصیت‌های سیاسی در چهارچوبِ حاکمیت اعتنایی نمی‌کنند.
حزب‌سازندگی و جریانِ اصلاحات چگونه تصور می‌کند با مشارکت مردم ریلِ سیاست‌های فعلی تغییر می‌کند!
نخبگانِ ملتی که هر روز در فرودگاه‌هایِ کشور منتظر مهاجرت‌اند چگونه می‌توانند با این شخصیت‌ها و بدون تغییرات قانونی به صندوق‌ها اعتماد کنند؟!
در مورد پوشش اختیاری، برجام، اینترنت و باز‌شدنِ گره اقتصادِ کلان کدام‌یک از شخصیت‌ها توانِ ارائه سیاست‌هایی متفاوت و اجرای آنها در برابر حاکمیت را خواهند داشت؟
یا فقط بحثِ #ارتفاع_گرفتن از خطری است که حاکمیت را تهدید می‌کند و همه جریان‌هایِ درون نظامِ حکمرانی براساس پیش‌فرض‌هایِ خود هریک به دنبال دفعِ خطر‌اند؟
زمان آن نرسیده که طیف‌های متنوع اصلاح‌طلبان از #تاج‌زاده، #حجاریان و #نصیری بیاموزند. و اگر نمی‌آموزند آیا هریک به شکلی در حسرت قدرتی که توانِ اجرایِ هیچ سیاستی را ندارد، نیستند؟
#اجتماعی #سیاسی
@Roshanfkrane