این سیستان ماست که سیل ویرانگر بر تن عریانش می‌تازد و کودکانش را می‌بلعد، کپرهایش را می‌بلعد، گیسو و گریه‌های زنانش را می‌بلعد، استخوان‌های بیرون جهیده‌ از سینه‌ی کارگرانش را می‌بلعد، که فقط کوچه‌های خاکی و دیوارهای پوک را می‌شناسد، که می‌تازد سوی جیغ ‌و جنون، که دست‌ها و موهای حنا را می‌بلعد، که چرک و چروک و زخم‌های چاک‌چاکش را می‌بلعد. سیل بلعنده که توان بلعیدن آسمان‌‌خراش‌ها را ندارد، دیوانه‌وار دکه‌های توسری‌خورده‌ی زابل را می‌بلعد، سیگارهای قاچاق را می‌بلعد، سی‌دی‌های دستفروش را می‌بلعد، تقویم و تنهایی را می‌بلعد، نان را می‌بلعد، آزادی را می‌بلعد. اما آی اِی سیل، ای حشوِ مکرر، ای سیل بلعنده، ای ولعِ ناتمام، آنچه در خودت بلعیده‌ای، چیزی جز توفان و ترانه نبود، که زمستان‌های بسیاری را عاشقانه تاب آورده است، و زُهدان تو حالا چیزی جز کینه و آرزو نخواهد بود.

✍ #مازیار_عارفانی

#اجتماعی

@Roshanfkrane

📝 کرونا، وضعیت استثنائی و تنهاییِ بازماندگان!
✍️ #مازیار_عارفانی

▪️جورجو آگامبن در مواجهه با #کرونا گفته است: به محض آنکه تروریسم در مقام توجیهی برای اعمال اقدامات استثنائی به ته رسید، ابداع و اختراع یک اپیدمی می‌توانست بهانه‌ای آرمانی برای گسترش چنین اقداماتی ورای هر حد و حدودی باشد.

▪️آگامبن معتقد است همه چیز عادی (مثل همیشه) است و حکومت‌ها سعی در استثنائی کردن وضعیت جهان امروز دارند و معتقد است خطر کرونا به مراتب کمتر از خیلی تهدیدات دیگر است.

▪️برای پاسخی دقیق به آگامبن می‌خواهم به نوربرت الیاس، رجوع کنم. الیاس، انسان محتضر قرن بیستم به بعد را انسانی مطرود می داند، خیلی پیش از آنکه مرده باشد و می‌گوید: "تا پیش از این، در سراسر تاریخ بشر، هیچگاه محتضران به سبک و سیاقی چنین بهداشتی از صحنه‌های اجتماعی حذف نشده‌اند، تا پیش از این، هیچگاه اجساد بشری، به شیوه‌ای چنین بدون بو[های زننده] و به همراه تجهزیات فنی، تا بدین پایه کامل از بستر مرگ به سوی گور روانه نگشته‌اند... آنها در عین حال که هنوز زنده‌اند، پیشاپیش مطرود گشته‌اند".

▪️اما کرونا این سیستم جوامع مدرن و توسعه یافته را که الیاس از آن یاد می‌کند، بر هم می‌زند. تنهایی را از آن وام می‌گیرد و شیوه‌ی حذف غیربهداشتی را از عصر قدیم بازمی‌گرداند به امروز. کرونا تمهیدات خاکسپاری و حتا تسلیت‌گویی را نابود می‌کند. این نشان می‌دهد که وضعیت استثنائی است، استثنائی‌تر از استثنائی؛ چون مواجهه‌ی انسان با مرگ را دیگرگون کرده است. چون گریه و ماتم را از مسجد، تالار و گورستان (فضای عمومی)، به پستوی خانه (فضای خصوصی) برده است و تنهایی محتضران را تسری داده است به بازماندگان. حالا بازماندگان هم مانند محتضران تنهایند. کسی نیست آنها را در آغوش بگیرد و نه شانه‌ای برای گریستن. وضعیت استثنائی است، پس تا آنجا که می‌توانیم خانواده قربانیان را تنها نگذاریم. همدردی ما با آنان شاید شرایط را عادی نکند، ولی اولین و بزرگترین گام برای عبور از بحران و قدم گذاشتن در دنیای پیش‌روست.
@Roshanfkrane