اگر دودل نکنَندم میان عقل و دلم
شبیه قایق مانده میان آب و گِلم

اگر منیَّت خود را رها کنم ، هیهات
حیا و شرم خودم را خفا کنم ، هیهات

میان سکس و حقیقت کسی رهایم کرد
شبی مرا شبحی قابله صدایم کرد

چگونه کودک سی ساله را کنم بیدار
میان شعر خودم می کنم خودم را خار

بناست علت مرگ زمانه را گویم
درون آینه خود را همیشه می جویم

منی که شاعر عصیانگری جلی شده ام
میان اینهمه پتیاره منجلی شده ام

چرا زمانه نسازد به ساز ناکوکم
منی که در دل آباد خویش متروکم

مرا ببین هالیوود دلم تماشایییت
همیشه مرگ شقایق قشنگ و رویایی ست

من از قطار حقیقت اگر عقب ماندم
امینِ احمدی ام آخر تو را خواندم

میان گند و فلاکت ، اسیر اتریشی
شبیه گور سیاهی که مدفن خویشی

امین احمدی ام تا که منزوی باشم
نه اینکه هم قلم شخص موسوی باشم

نوشته ای که نیرزد کسی به یک ارزن
تمامشان به توی هرزه خوب می ارزن

تویی که سکس و تعشق برای تو رویاست
همیشه لیلیِ تو در میان فرداهاست

میان شعر کثیفت بمان و حالی کن
تمام شهوت خود را به خویش خالی کن

امین احمدی ام از تو سر ترم ماعر
بگویمت که نگویی به خود دگر شاعر
#ارسالی از :
#امین_احمدی
#سه شنبه۲۳/۴/۱۴۰۰
قالب:مثنوی

@Roshanfkrane

یعقوبم و شاید به کنعانم بیایی
نالیده ام شاید به چشمانم بیایی

در عمق تنهایی سرودم غربتم را
شاید که در شعرم به دستانم بیایی

هرگز نمی آیی عزیزِ رفته از من
کافر شدم شاید به ایمانم بیایی

پایان ندارد بی قراری های این مرد
باید به یاد روز پایانم بیایی

بعد از تو تقویمم بهاری هم ندارد
شاید که روزی با زمستانم بیایی

در شعر من جز تو کسی جایی ندارد
باید که در اشعار دیوانم بیایی

بی تو نخی سیگار و غم مانده برایم
خواهم شبی همراه بارانم بیایی

رفتی و پیری سهم من شد از فراقت
شاید شبی دیدی که ویرانم بیایی

من زاده پاییزم و چشم انتظارم
روزی برای عهد و پیمانم بیایی


رفتی ولی هر شب دعایت کرده ام که
روزی شبیه فال فنجانم بیایی

باور نکردی وسعت تنهایی ام را
شاید برای چشم گریانم بیایی
#ارسالی از :
✍ #امین_احمدی
#کنعان

@Roshanfkrane