در زلال لاجوردین سحرگاهی
پیش از آنی که شوند از خواب خوش بیدار
مرغ یا ماهی
من در ایوان سرای خویشتن
تشنه کامی خسته را مانم درست:
جان به در برده ز صحراهای وهم‌آلود خواب
تن برون آورده از چنگ هیولاهای شب
دور مانده قرن‌ها و قرن‌ها از افتاب
◽️
پیش چشمم آسمان: دریای گوهربار
از شراب زندگی‌بخشنده‌ای سرشار
◽️
دست‌ها را می‌گشایم،
می‌گشایم بیشتر
آسمان را، چون قدح،
در دست می‌گیرم
وآن زلال ناب را سر می‌کشم،
سر می‌کشم،
تا قطره‌ی آخر...
می‌شوم از روشنی سیراب.
◽️
نور، اینک نور، در رگ‌های من جاری‌ است
آه اگر فریادم از این خانه تا کوی و گذر می‌رفت
بانگ بر می‌داشتم:
ای خفتگان، هنگام بیداری است!

- #فریدون_مشیری
از دفتر: #از_خاموشی

@Roshanfkrane