#Hafta_ijodkorlari
#7_ta_iqtidor
#Nazm
#2_kun

Har hisni qog'ozga to'ka olmasman,
Goh qalam dosh bermas, gohida ko'ngil.
Tub-tubiga ko'mib dard-u alamim,
Asli mozor bo'ldi bechora bu dil.

Gohida qo'llarim titrar yozishga
Og'riqlar bir zamon qo'rquvga solar.
O'shanda ulardan qutulish uchun
Qalam ham nachora hamkorim bo'lar.

Bo'ldi bas, bu dardlar tugaydi qachon,
Bormikan ularning intihosi ham.
Hali yorug‘ kunlar keladi, albat,
Shodlikning kuyin ham yozadi qalam.

Ne uchun faqat g'am, demang do'stlarim,
She'rlarim aslida ulardan bunyod.
Baxtning parilari kelsin, deb dilni
G‘amning lashkaridan qilyapman ozod!

✍: Boynazarova Muxlisa,
Ogahiy nomidagi ijod maktabining 11-"A" sinf o‘quvchisi

Ogahiy ijod maktabi matbuot xizmati

👉Telegram|👉 Facebook|
👉YouTube| 👉 Instagram|

#Hafta_ijodkorlari
#7_ta_iqtidor
#Nazm
#2_kun

Qanot qoq sheʼrginam yuksak-yuksakka,
Koʻksingda gul ochdi Ilohiy dardlar,
Yerda joy yoʻq senga, makon yoʻq senga
Mexanik dunyoda zanglagan qalblar.

Qalam-la singdirdim senga botinim,
Gʻoyo men yelkangga togʻni agʻdargan!
Bir yuzda ming turli insonni koʻrib,
Oʻt chaqnar koʻzlarim bu kun qabargan.

Oʻchib borayotir mehrning tafti,
Otash yuraklardan oʻchayotir oʻt.
Robot odamlarga yuzlashgan sayin,
Koʻksim oʻyayotir chidab boʻlmas oʻq.

Qanot ber, Xudojon, uchay yuksakka,
Koʻksimda gul ochdi Ilohiy dardlar.
Izladim, topmadim dilimga yaqin,
Mexanik dunyoda zanglagan qalblar.

✍: Jumanazarova Hilola,
Ogahiy nomidagi ijod maktabining 11-"B" sinf o‘quvchisi

Ogahiy ijod maktabi matbuot xizmati

👉Telegram|👉 Facebook|
👉YouTube| 👉 Instagram|

#Hafta_ijodkorlari
#7_ta_iqtidor
#Nasr
#2_kun

Xafa bo'lma...
Osmonda kech kuzning yelpig'ichdek yupqa , qat-qat bulutlari suzib borar, shamol o'zining ming yillardan beri bajarib kelgan ishini davom ettirib, ularni ko'z ilg'amas olis-olislarga olib ketardi. Mahzuna bu tabiat tasviridan judayam rohatlanardi. Nimaga rohatlanayotganini o'zi ham bilmasdi. Tabiat ham o'ziga o'xshab borayotganidanmi yoki kundan-kunga so'lib borayotganidanmi ?! Ko'zlarini yumib, qayta ochmaslikni juda ham istardi. " Na iloj? Bu hayot bizni barcha ehtiyojlarimizni qoldirolmagan, qondirolmaydi ham" deya xo'rsinib qo'ydi. Chuqur nafas oldi. Nafas chiqarganida barcha dardlari-yu g'am-tashvishlari shu bilan birga chiqib ketishini juda ham xohlardi. Qo'lidan kelmadi... Ahvoli oldingidan ham og'irlashganini sezib , o'zining befayz xonasi tomon yo'l oldi. Xonasiga, umuman uyiga kirishni yoqtirmasdi. Xonasi xuddi shifoxonaga o'xshardi. Hamma yoqda dori-darmonlar sochilib yotibdi. U yoqqa qarasang ham dori, bu yoqqa qarasang ham. Bu shifoxona boshqalaridan unda faqatgina bir kishi davolanishi bilangina ajralib turardi. Xonaga kirishi bilan yoqimsiz dorilar hidi dimog'iga urildi. Boshi aylanib, ko'zi tina boshladi. Nafas olishi ham oldingidan yomonlashdi. O'zini dori turgan stol ustiga urdi. Ichmoqchi bo'lib og'ziga olib bordi, lekin ichmadi.Qachongacha bu dorilar bilan kun ko'rishini o'ylab, jahli chiqib ketdi. Jahl bilan stolni ag'darib yubordi. Barcha dorilarni sochib tashladi. Hamma yoqni ostun-ustun qildi. Nafrat ko'zi bilan derazadan hayotni kuzatardi. Hayot qaynayapti. Ko'chada yog'ayotgan yomg'ir, olov ustiga moy sepgandek uni yana jonlantirardi... Chuqur nafas olib, biroz tinchlandi. O'zini qo'lga oldi.
- Mahzuna, o'zingni bos. Tinchlan ! Xafa bo'lma ! Buni barchasi o'tib ketadi hali. Barchasi ortda qoladi. Na bu dardlar qolguvchidir, na bu umr?! Xafa bo'lma. Siqilma! Robbinga tavakkal qil. Bularning barchasi Robbing uchun osondir... - deya o'zini yupatishga urinardi.
Har kungi paytda yana telefon jiringladi. Mahzuna bu qo'ng'iroqni intiqlik bilan kutardi. Telefondagi muloqotni emas, balki undagi sukunatni intizorlik bilan kutardi. Bu muloqotda tillar emas dillar so'zlashardi. Qalblar muloqotda bo'lardi. Telefon qilayotgan inson ham kim ekanini ich-ichidan his qilardi. Qo'ng'roqqa javob berdi. Ha, uning o'zi xuddi o'zi. Sukunat uzoqqa cho'zilmadi. U ilk bor gapirdi:
- Oyijon-n-n, oyijon...
Mahzunaning ko'z yoshlari lablarini sug'ora boshlagandi. Xuddi bu ovozga aks sado qaytganday qulog'lari ostida takror-takror jaranglardi" oyijon , oyijon..."
Quloqlariga ishonmasdi. Bu ovozni eshitish uchun u soat emas soniya sanardi. Qachon eshitishini bilmasa ham kutardi, intizorlik bilan kutardi. Bu ovozni yana bir bor eshitgisi kelib go'shak yoniga yaqinlashdi:
- Oyijon...
Endi armoni yo'q. Armonsiz ketadi bu dunyodan. Go'shakni qo'ymadi. Lekin qiziga bir og'iz ham gapira olmadi. O'z jigarbandi va halolining taftini hayolan bo'lsa ham his qildi. Go'shakni o'sha yerda qoldirdi va o'z o'rni tomon yo'l oldi.
- Allohim, mushkulimni oson qil... Oilam senga omonat... Yolvoraman. Qizimni xafa qilib qo'yishlariga yo'l qo'ymagin, oxirgi o'tinchim Robbim...
Omonatini topshirdi... Ko'zidagi so'nggi tomchi yosh ham oqib , boshqalari kabi yostig'ini gullarini sug'orardi. Go'shakni qizalog'i qo'ymasdan , umid bilan:
- Oyijon, oyijon qayerdasiz?
- Bo'ldi qizim. Bu onang emas ekan. Adashibman. Onang bo'lganida allaqachon javob bergan bo'lardi. Xafa bo'lma jon qizim. Agar rostan ham bizni yaxshi ko'rgani umuman tashlab ketmagan bo'lardi. Xafa bo'lma, go'shakni qo'y endi. Bo'ldi.
- Dada, lekin oyim....
Mahzuna nega oilasini tark etganini, o'zining dardlari-yu hastaliklariga qo'shib , jamadoniga solib ,o'zi bilan birga olib ketdi...

✍: Begmatova Dilnura,
Ogahiy nomidagi ijod maktabining 10-"A" sinf o‘quvchisi

Ogahiy ijod maktabi matbuot xizmati

👉Telegram|👉 Facebook|
👉YouTube| 👉 Instagram|

#Hafta_ijodkorlari
#7_ta_iqtidor
#Nazm
#2_kun

Muhlisa Boynazarova:

Yaxshiyam tun borki, bo'lmoq-chun yolg'iz,
Oy birla suhbatlar qurmog'ing uchun.
Go'yoki, dardlarim tinglab hilol ham
G'amlardan dili-yu yuzi dog' bu kun


Jahongir Sherzod o'g'li:

Yaxshiyam kunduz bor kulmoqlik uchun,
Savob qilmoq uchun, qoqilmoq uchun.
Quyosh zarda bilan sochar nurin lek
Barisi oy qadrin bildirmoq uchun.

✍: Baxtiyorov Jahongir
Ogahiy nomidagi ijod maktabining 10-"B" sinf o‘quvchisi‌‌

Ogahiy ijod maktabi matbuot xizmati

👉Telegram|👉 Facebook|
👉YouTube| 👉 Instagram|

#Hafta_ijodkorlari
#7_ta_iqtidor
#Nasr
#2_kun

Sabr
(Hayotiy hikoya)

Bahor quyoshini ko'rgan odamning yuziga beixtiyor tabassum yuguradi. Majnuntollar kelinchakdek asta ta'zim qilgancha yo'lda ketayotgan odamlarga, quyoshga, tabiatga salomini ayamay bermoqda.
Yo'lda ketarkan, Nasibaning ko'ziga ham majnuntol kelinchakdek ko'rindi. Xayollari uni har tomonga tortib ketdi. Shu zaylda uyiga qanday yetib kelganini anglolmay qoldi. Eshikdan kirgan zahoti onasi uni qarshiladi. On asi qiziga nimanidir aytishga shaylanar, tinmasdan u yoqdan bu yoqqa tipirchilardi. Oxiri gap boshladi:
- Bugun xolavachchang Azizdan sovchi keldi. O'zimiz taniydigan bola, nima bo'lsa ham, fe'l-atvorini tushunganmiz. Shunga biz rozilik berdik. To'y kunini ham belgilab qo'ydik.
Bu so'zlarni eshitgan Nasiba garangsib qoldi. Onasiga bir so'z ham aytolmadi. Aytolmaydi ham. Aytsa, onasining fikriga qarshi borgan bo'ladi. Aytmasa, hali yosh, uning ham orzulari bor. Ular nima bo'ladi?
- Qizim, o'ylab javobingni aytarsan, - deya onasi ko'chaga chiqib ketdi.
Nasiba ko'p o'yladi. O'ylab-o'ylab, o'yiga yetolmay qoldi. Va oxiri, ota-onam menga yomon odamni ravo ko'rishmaydi, degan fikr bilan onasiga roziligini bildirdi.
Vaqt uchar qush misol o'tib ketdi. Nasiba va Azizning to'yi ham o'tdi. Hattoki ularning ikki farzandi ham bo'ldi. Biri o'g'il, biri qiz. O'g'li, Rahmon, oqil yigit bo'lib o'sa boshladi. Qizi Dilobar ham oqila bo'ldi, lekin Xudo uni nuqsonli qilib yaratgandi. U hissiyotlarini boshqalarga bildirish qobiliyati - gapirish qobiliyatidan mahrum edi... Ammo farzandlari o'sib yurgan vaqtlarida ota-onasi orasida qandaydir qora mushuk o'tdi. Aziz kun sayin ichkilikka mukkasidan ketar, har kun Nasibani uyga kelgandan so'ng jerkib berar, unga qo'l ko'taradigan bo'lib qoldi.
Bir kuni juda qattiq urishishdi. Aziz tinmasdan qichqirar, Nasiba ham nima aybi borligini anglolmasdan yig'lardi. O'sha kuni Dilobar, hali endi 5 yoshga to'lgan kichkina qizcha, ota-onasining bu urushiga guvoh bo'lib qoldi. Nasiba va Aziz farzandlari bor-yo'qligiga ham e'tibor berishmasdan janjallashishda davom etishardi. Dilobar ota-onasining bu urushini ko'rib, men tufayli janjallashishyapti, degan xayol bilan yig'lab yubordi. Qizcha unsiz yig'lardi. U qo'rqib qoldi. Shu yoshda bo'lishiga qaramay, yuragida og'riqni his qila boshladi.
Kunlar shu zaylda o'tardi. Ammo bir kuni... Bir kuni qora bulutlar keldi bu oilaning boshiga... Aziz va Nasiba endi birga yashashmasdi. Ular ajrashishdi. Buni ularning yoshligi deb qabul qilish kerakmi, hech kim bilmasdi. Ular achinishmadi. O'sha ikki yoshgina farzandga achinishmadi. Aziz farzandlarining holidan ham xabar olmay qo'ydi. Rahmon maktabga o'qiyotgan paytda asta-sekinlik bilan ko'nikdi bunday hayotga. Ammo... Ammo Dilobar otasining ketib qolishida o'zini ayblardi. Shu kundan beri u tinmasdan yig'lardi. Dilobar u gapirolmasligi tufayli shunday janjallar chiqdi, otasi shuning uchun ularni tashlab ketdi deya o'ylardi. Hammasida o'zini ayblardi.
Vaqt doimgidek shoshilib o'tib ketmoqda edi. Rahmon maktabni tugallab, ishlay boshladi. Nasiba yoshligida tikuvchilik hunarini qunt bilan o'rgangandi. Ham ustozlik qilib, ham tikuvchilik qilib bolalarni katta qildi. Dilobar esa maxsus maktabning bitiruvchisi edi bu yil. Onasi unga ham tikuvchilikni o'rgatdi. Nasiba qizi katta hayotga qadam qo'yganda qiynalmasligini xohlardi. "Men ko'rgan qiyinchiliklarni ko'rmasin", - derdi u.
Dilobar maktabni tugatgandan bir-necha oy o'tib, Nasibalarnikiga sovchilar kela boshladi. Rahmon ham singlisini uzatgandan so'nggina katta hayotga qadam qo'yishni, singlisining baxtli bo'lishini xohlardi.

#7_ta_iqtidor
#2_mavsum
#2_kun
#Nasr

QALB VA RUH
(hikoya)

Boshi egilib turgan ruh birdan ola ko'zlari bilan qalbga notabiiy nigohlar bilan boqdi.
- Nega bunday qaraysan, -dedi qalb, -ayt dedingmi? Endi eshit!

Batafsil
👇👇👇👇👇
https://telegra.ph/QALB-VA-RUH-01-04

Ogahiy ijod maktabi matbuot xizmati

👉Telegram|👉 Facebook|
👉YouTube| 👉 Instagram‌‌