گذشتن از سه «خود» (بخش دوم)

2⃣ در بحث خودبینی، ما فقط خودمان را می‌بینیم، این با خودخواهی فرق دارد. مثلاً می‌گویید: «من تا قبل از سحر حرم بودم، بعد به خانه آمدم و سحری خوردم.» طرف می‌گوید: «خوش به حالت، ما خوابیدیم.» بعد ته دلتان خوشحال می‌شود. می‌گویید: «من حرم رفتم، او که نرفت.» فقط خودت را می‌بینی.

🔸یا کفش‌ها را بیرون گذاشتند و باران باریده است، می‌بینید کفش‌های همه خیس شده جز کفش‌های شما، خوش‌حال می‌شوید؛ فقط خودتان را می‌بینید و توجهات حول خودتان است.

🔹اگر یک نفر کمالات یا خوبی‌هایی هم دارد، از خودش می‌داند، یعنی آن نادان فکر می‌کند خودش آن کار را انجام داده است، نمی‌داند که یک لطفی نصیبش شد که به او اجازه دادند آن کار را انجام بدهد. می‌گوید: «عجب، لابد من خوب بودم که به من گفتند بیا حرم و آن‌یکی بد بود.»

🔸بعضی مواقع که این احساس در شما به‌ وجود می‌آید خدا توی دهانتان می‌زند. مثلاً یک ماه‌ رمضان، حس خاصی دارید، اما روز عید فطر، نماز صبحتان غذا می‌شود، اینجا خدا توی دهانتان می‌زند و می‌گوید: «خودت را جمع کن.» می‌خواهد جلوی غرورتان را بگیرید.

🌀 ادامه دارد...

برگرفته از سخنرانی استاد رائفی‌پور با موضوع:

✅ جنود عقل و جهل _ جلسۀ شانزدهم
📅 ۲۱ اردیبهشت ۹۸
📍مشهد

#خود_بینی
#خودسازی

#متن_کوتاه

📥 لینک دانلود سخنرانی

📚 واحد نگارش مؤسسه مصاف (نویسا)
☑️ @Masaf_Nevis