Forwarded from دغدغه‌های فرهنگی
🖌خبرنگار وارث نامی بلند
خبیر، نامی از نام‌های خداوند است. برخی از آن به «آگاه‌کننده» تعبیر و بعضی دیگر آن را «عالِم به پوشیده‌ها» تفسیر می کند.
خداوند در قرآن 45 بار با نام «خبیر» از خود یاد کرده است. «خبیر» از علیم نیز اخص است؛ زیرا خبیر، یعنی آگاه از دقایق و جزییات اشیاء و انسانها.
خبرنگار، وارث چنین نام بلندی است. خبرنگاری، حرفه و شغل نیست؛ فراتر از آن نوعی «رسالت» و گونه‌ای هدایت و مدیریت خواست‌ها و نیازهای جامعه است. برترین بندگان خدا، پیام‌آوران او بوده‌اند. همانان که از پس سالها تزکیه و تقوا و مرارت و مجاهدت به افتخار خبررسانی نایل آمدند و کسوت نبوت پوشیدند. خبرنگار، بیرق چنین رسالتی را بر دوش دارد. (ابلغکم رسالات ربی و انا لکم ناصح امین)اعراف/68.
با قلم خبرنگار نباید برای دیگران نوشت، نه له، نه علیه، قلم تنها راه را نشان می‌دهد؛ به رهروان نمی‌پردازد؛ مگر به ضرورت برای نشان دادن راه.
در جامعة ما، نیز در همه فراز و فرودها که پس از مشروطیت تا عصر حاضر روی داده است، خبرنگاران همواره سهمی شایسته و بسزا داشته‌اند. از این رو هر چند حرفه خبرنگاری در ایران چندان دیر سال و کهن نیست؛ اما از اصالت و فرزانگی بی‌مانندی بهره‌‌مند است. پیشروان نهضتهای بزرگ معاصر همچون مشروطیت و انقلاب اسلامی یا «روزنامه‌نگار» بوده‌اند و یا به درستی با نقش مطبوعات در تنویر افکار عمومی آشنایی داشته‌اند. بر پایه همین شناخت نیز کوشیدند تا مطبوعات را پررونق نگاه دارند و آن را آینه تمام نمای حرکتها و نهضتهای اجتماعی سازند. از این رو در کنار شهدای راه فضیلت، همواره باید از خبرنگاران و روزنامه‌نگارانی یاد کرد که در نگارش حقیقت از خون خویش مایه گذاشته و صحیفه زمان را نقش هدایت زدند.
در روند انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، آگاهی، شجاعت و وارستگی خبرنگاران میهن مان، نقش و تأثیری انکار ناشدنی داشته که هنوز و همچنان، وجدانهای بیدار و نیرومند جامعه را به صیانت از میراث امام و شهدا فرا می‌خواند.
از این رو در جایگاه رفیع و منزلت منیع خبرنگار و تأثیر همه‌جانبه و مهمی که در زندگی فردی و اجتماعی مخاطبان خود بر جا می‌گذارد، جای هیچ گونه تردید نیست. تنها باید بر این نکته تأکید ورزید که منزلت رفیع، همراه و همزاد مسؤولیت خطیر است. اگر ما اطلاع‌رسانی را هویت بخشی به مخاطب و جهت‌دهی به ذهنیت فردی و اجتماعی او می‌دانیم، باید پذیرفت که به همین اندازه نیز مسؤول و مؤاخذیم. اگر حقیقت آدمی، همان اندیشه‌های او و ارزش او به اندازه همان آرمانهایی است که دنبال می‌کند، آنان که در کار اندیشه‌سازی و آرمان پردازی اند، به واقع با انسانیت انسان سرو کار دارند و چه مسؤولیتی از این دشوارتر؟
رفعت جایگاه خبرنگار از منظر فرهنگ اسلامی آن‌گاه به راستی تحقق می‌یابد که به اخلاق و منشِ پیام‌آوری آراسته باشد. در این صورت است که بالاترین شأن و جایگاه از آن خبرنگار خواهد بود.
#محمدجعفر_محمدزاده
__________________
با دغدغه‌های فرهنگی همراه شوید:
@mjmohammadzadeh
خبیر، نامی از نام‌های خداوند است. برخی از آن به «آگاه‌کننده» تعبیر و بعضی دیگر آن را «عالِم به پوشیده‌ها» تفسیر می کند.
خداوند در قرآن 45 بار با نام «خبیر» از خود یاد کرده است. «خبیر» از علیم نیز اخص است؛ زیرا خبیر، یعنی آگاه از دقایق و جزییات اشیاء و انسانها.
خبرنگار، وارث چنین نام بلندی است. خبرنگاری، حرفه و شغل نیست؛ فراتر از آن نوعی «رسالت» و گونه‌ای هدایت و مدیریت خواست‌ها و نیازهای جامعه است. برترین بندگان خدا، پیام‌آوران او بوده‌اند. همانان که از پس سالها تزکیه و تقوا و مرارت و مجاهدت به افتخار خبررسانی نایل آمدند و کسوت نبوت پوشیدند. خبرنگار، بیرق چنین رسالتی را بر دوش دارد. (ابلغکم رسالات ربی و انا لکم ناصح امین)اعراف/68.
با قلم خبرنگار نباید برای دیگران نوشت، نه له، نه علیه، قلم تنها راه را نشان می‌دهد؛ به رهروان نمی‌پردازد؛ مگر به ضرورت برای نشان دادن راه.
در جامعة ما، نیز در همه فراز و فرودها که پس از مشروطیت تا عصر حاضر روی داده است، خبرنگاران همواره سهمی شایسته و بسزا داشته‌اند. از این رو هر چند حرفه خبرنگاری در ایران چندان دیر سال و کهن نیست؛ اما از اصالت و فرزانگی بی‌مانندی بهره‌‌مند است. پیشروان نهضتهای بزرگ معاصر همچون مشروطیت و انقلاب اسلامی یا «روزنامه‌نگار» بوده‌اند و یا به درستی با نقش مطبوعات در تنویر افکار عمومی آشنایی داشته‌اند. بر پایه همین شناخت نیز کوشیدند تا مطبوعات را پررونق نگاه دارند و آن را آینه تمام نمای حرکتها و نهضتهای اجتماعی سازند. از این رو در کنار شهدای راه فضیلت، همواره باید از خبرنگاران و روزنامه‌نگارانی یاد کرد که در نگارش حقیقت از خون خویش مایه گذاشته و صحیفه زمان را نقش هدایت زدند.
در روند انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، آگاهی، شجاعت و وارستگی خبرنگاران میهن مان، نقش و تأثیری انکار ناشدنی داشته که هنوز و همچنان، وجدانهای بیدار و نیرومند جامعه را به صیانت از میراث امام و شهدا فرا می‌خواند.
از این رو در جایگاه رفیع و منزلت منیع خبرنگار و تأثیر همه‌جانبه و مهمی که در زندگی فردی و اجتماعی مخاطبان خود بر جا می‌گذارد، جای هیچ گونه تردید نیست. تنها باید بر این نکته تأکید ورزید که منزلت رفیع، همراه و همزاد مسؤولیت خطیر است. اگر ما اطلاع‌رسانی را هویت بخشی به مخاطب و جهت‌دهی به ذهنیت فردی و اجتماعی او می‌دانیم، باید پذیرفت که به همین اندازه نیز مسؤول و مؤاخذیم. اگر حقیقت آدمی، همان اندیشه‌های او و ارزش او به اندازه همان آرمانهایی است که دنبال می‌کند، آنان که در کار اندیشه‌سازی و آرمان پردازی اند، به واقع با انسانیت انسان سرو کار دارند و چه مسؤولیتی از این دشوارتر؟
رفعت جایگاه خبرنگار از منظر فرهنگ اسلامی آن‌گاه به راستی تحقق می‌یابد که به اخلاق و منشِ پیام‌آوری آراسته باشد. در این صورت است که بالاترین شأن و جایگاه از آن خبرنگار خواهد بود.
#محمدجعفر_محمدزاده
__________________
با دغدغه‌های فرهنگی همراه شوید:
@mjmohammadzadeh
سیزده بدر است و من به ضرورت، سرکارم. ساعاتی خود را با کتاب سرگرم کرده ام.
به جایی می‌رسم که ابیاتی از وادی "توحید" عطار را شاهد مثال ماجرایی می آورد و چه زیباست :
از قضا افتاد معشوقی درآب
عاشقش خود را درافکند از شتاب
چون رسیدند آن دو تن با یکدگر
این یکی پرسید از آن، کای بیخبر
گر من افتادم در آن آب روان
از چه افکندی تو خود را درمیان
گفت من خود را درآب انداختم
زانکه خود را از تو می‌نشناختم
تومنی یا من توام،چند از دوئی
با توام من،یا توام،یا تو منی
چون تو من باشی و من تو، بر دوام
هردو تن باشیم یک تن والسلام
#محمدجعفر_محمدزاده
۱۳ فروردین ۱۳۹۷
به جایی می‌رسم که ابیاتی از وادی "توحید" عطار را شاهد مثال ماجرایی می آورد و چه زیباست :
از قضا افتاد معشوقی درآب
عاشقش خود را درافکند از شتاب
چون رسیدند آن دو تن با یکدگر
این یکی پرسید از آن، کای بیخبر
گر من افتادم در آن آب روان
از چه افکندی تو خود را درمیان
گفت من خود را درآب انداختم
زانکه خود را از تو می‌نشناختم
تومنی یا من توام،چند از دوئی
با توام من،یا توام،یا تو منی
چون تو من باشی و من تو، بر دوام
هردو تن باشیم یک تن والسلام
#محمدجعفر_محمدزاده
۱۳ فروردین ۱۳۹۷
ویژه‌خواریِ فرهنگی و رسانه‌ای
یکی از آسیب‌های فرهنگی جامعه پدیده زشت ویژه‌خواری است؛ ویژه‌خواران در جامعه فرهنگی و دانشگاهی مشروعیت ندارند ولی به کمک اعجاز رسانه‌‌های حامی، خود را بر جامعه تحمیل می‌کنند؛ اینان نه دانش کافی دارند و نه جسارت به زبان آوردن حرفی تازه؛ تنها با بازتولید نوعی خاص از ادبیات و چسباندن خود به جریان‌های سیاسی است که به حیات خود ادامه می‌دهند؛ از این‌رو همیشه بر سرِ سفره ویژه‌خواری‌ها حاضرند، بی‌آنکه اندک مسئولیتی در قبال پیامدهای بینش‌های نادرست خود در جامعه قبول کنند و یا دستِ‌کم به نقد رفتار و بینش خود بپردازند هر روز و در پس هر شکستی متوهمانه‌تر به طرح ادعاهای بزرگ‌تر می‌پردازند.
#محمدجعفر_محمدزاده
#رسانه_شناخت
#دغدغه‌های_فرهنگی
@MLiteracy
یکی از آسیب‌های فرهنگی جامعه پدیده زشت ویژه‌خواری است؛ ویژه‌خواران در جامعه فرهنگی و دانشگاهی مشروعیت ندارند ولی به کمک اعجاز رسانه‌‌های حامی، خود را بر جامعه تحمیل می‌کنند؛ اینان نه دانش کافی دارند و نه جسارت به زبان آوردن حرفی تازه؛ تنها با بازتولید نوعی خاص از ادبیات و چسباندن خود به جریان‌های سیاسی است که به حیات خود ادامه می‌دهند؛ از این‌رو همیشه بر سرِ سفره ویژه‌خواری‌ها حاضرند، بی‌آنکه اندک مسئولیتی در قبال پیامدهای بینش‌های نادرست خود در جامعه قبول کنند و یا دستِ‌کم به نقد رفتار و بینش خود بپردازند هر روز و در پس هر شکستی متوهمانه‌تر به طرح ادعاهای بزرگ‌تر می‌پردازند.
#محمدجعفر_محمدزاده
#رسانه_شناخت
#دغدغه‌های_فرهنگی
@MLiteracy