#طرید_شرید_وحید

امام زمانِ ما از دست ما مردم، آواره‌ی کوی و برزن و بیابان است.
ما با امام زمان خودمان چه کردیم؟
فقط مردم سال ۶١ هجری را شماتت نکنیم.

مگر کم امام زمانِ ما پیغام داده که «أَکثِرُوا الدُّعاءَ بِتَعْجیلِ الْفَرَجِ»؛ بیایید برای فرج من دعا کنید. من می‌خواهم شما را از این فسادی که درگیر آن شده‌اید، از رنج‌ها و فشارها نجات بدهم.

امام زمان ارواحنافداه آتشنشانی است که آب دارد و می‌خواهد بر آتشی که خانه‌ی بشر را گرفته و شعله‌های آن به هواست، بریزد.

به چه کسی پناه می‌برید؟ کجا می‌روید؟!
«فَأیْنَ تَذْهَبُون»(تکویر/٢۶)

با امام زمانمان چکار کردیم؟! همان‌طور که امام زمانشان را در سال ۶١ هجری تنها گذاشتند، اجابت نکردند، پاسخ ندادند.

کمی فکر کنیم. این فکر کردن خیلی با ارزشتر از آن سینه‌زدن، گریه کردن و داد زدن است.
فکر کنیم باید چکار کنیم.

فکر کنید الآن که زمان غیبت است یعنی دنیا در تاریکی است. امام زمان ارواحنافداه چراغ‌های دنیا را خاموش کرده و فرموده: هرکسی می‌خواهد، برود.
جوانمردها می‌مانند.

آیا جوانمردی هست؟!
آدم‌های نامرد می‌روند و امامشان را تنها می‌گذارند.


استاد اخلاق حاج آقا زعفری زاده حفظه الله تعالی

@Heyate_Majazii