Forwarded from Меряфутурист
История дочь идеологии.
Проблема глубже. Российская историческая наука, в частности археология не свободна от имперской идеологии, о чем тут в комментах писал @VasilejM07, более того, её нарративы изначально были сформированы этой идеологией, в основе которой лежит primat «славянской колонизации». Под него подгоняется всё подряд. Костяки с ножами «древнерусского» типа? Значит славяне. Множество финно-угорских и скандинавских вещей в «славянских курганах» Ополья? Значит это самое, культур-мультур, многонациональные обрусевшие.
Если продолжать описывать идеологические нарративы российской археологии столь же вульгарным языком, то, к примеру, появление в слоях 1990-х гг. многочисленных аллюминиевых банок из-под «Ягуара» и «Пепси» вместо олдскульных пробок от водяры и пластиковых от плодово-ягодного, находки многочисленных одноразовых зажигалок и прочих китайских импортов, а также некоторые изменения в погребальном обряде (исчезают обелиски с красной звездой) по-видимому, может объясняться только сменой населения в Нечерноземье в результате массовой иноэтнической колонизации. ))
Дело и в «деньгах больших дядь», и в особых, насквозь идеологизированных, протоколах описания и интерпретации открытого. Иной раз археологи выдают чудеса эквилибристики пытаясь сквозь имперский нарратив донести информацию что «не славянами едиными и вообще, все не так однозначно.». Так что наши археологи работают на пределе возможного. И им можно только пожелать терпения. Ну и успехов, конечно же.
#археология #меря #идеология #унорож
Проблема глубже. Российская историческая наука, в частности археология не свободна от имперской идеологии, о чем тут в комментах писал @VasilejM07, более того, её нарративы изначально были сформированы этой идеологией, в основе которой лежит primat «славянской колонизации». Под него подгоняется всё подряд. Костяки с ножами «древнерусского» типа? Значит славяне. Множество финно-угорских и скандинавских вещей в «славянских курганах» Ополья? Значит это самое, культур-мультур, многонациональные обрусевшие.
Если продолжать описывать идеологические нарративы российской археологии столь же вульгарным языком, то, к примеру, появление в слоях 1990-х гг. многочисленных аллюминиевых банок из-под «Ягуара» и «Пепси» вместо олдскульных пробок от водяры и пластиковых от плодово-ягодного, находки многочисленных одноразовых зажигалок и прочих китайских импортов, а также некоторые изменения в погребальном обряде (исчезают обелиски с красной звездой) по-видимому, может объясняться только сменой населения в Нечерноземье в результате массовой иноэтнической колонизации. ))
Дело и в «деньгах больших дядь», и в особых, насквозь идеологизированных, протоколах описания и интерпретации открытого. Иной раз археологи выдают чудеса эквилибристики пытаясь сквозь имперский нарратив донести информацию что «не славянами едиными и вообще, все не так однозначно.». Так что наши археологи работают на пределе возможного. И им можно только пожелать терпения. Ну и успехов, конечно же.
#археология #меря #идеология #унорож
Telegram
Волег Владимирович in Merjamaa. Chat
Из лекции начальника Костромской археологической экспедиции РГО Новикова А. В. Дословно не повторю, но суть скажу. Раскопки в торговом поселении Унорож. Найдены три захоронения на глубине 30 см, идентифицированные, как славянские по одному ножу. Вывод. Славянская…
Forwarded from Aistija
Lāčplēsis is a symbol of Latvians and their warrior spirit, which is described in literature and films. The name of Lāčplēsis and image elements can also be found in wider Latvian culture. One of the most well-known works describing Lāčplēsis is the heroic "Lāčplēsis" by Andrejs Pumpurs. Lāčplēsis is based on the image of a Latvian folk tale.
The most well-known works in literature where the character of Lāčplēsis is described are the epic "Lāčplēsis" by Andrejs Pumpurs, the play "Uguns un nakts" by Rainis and the libretto for the rock opera "Lāčplēsis" by Māra Zālīte. All three works tell about Lāčplēsis, a man with bear's ears and strength comparable to that of a bear, who fights with the Dark Knight on the banks of the Daugava. The action takes place during the Livonian Crusade.November 11 is a day of remembrance - Lāčplēsis day - in 1919 Latvian forces won the battle against the troops led by Russian-German warlord Bermont.
The Lāčplēsis War Order was Latvia's highest military award between 1920 and 1940
The most well-known works in literature where the character of Lāčplēsis is described are the epic "Lāčplēsis" by Andrejs Pumpurs, the play "Uguns un nakts" by Rainis and the libretto for the rock opera "Lāčplēsis" by Māra Zālīte. All three works tell about Lāčplēsis, a man with bear's ears and strength comparable to that of a bear, who fights with the Dark Knight on the banks of the Daugava. The action takes place during the Livonian Crusade.November 11 is a day of remembrance - Lāčplēsis day - in 1919 Latvian forces won the battle against the troops led by Russian-German warlord Bermont.
The Lāčplēsis War Order was Latvia's highest military award between 1920 and 1940
Līgo!
З 23 на 24 чэрвеня балцкія народы святкуюць Купалле (Kupolė, Rasos, Līgo). З гэтай нагоды хочацца прыгадаць пра судатыкненні нашых народаў у рытуальнай сферы. У. Лобач пісаў:
Каляндарная святочная культура латышоў, што мае шмат тыпалагічна агульных рысаў з каляндарнымі традыцыямі беларусаў, не толькі характарызуецца апошнімі выключна пазітыўна, але і выступае ў апавяданнях старажылаў як сфера даволі актыўнага міжэтнічнага ўзаемадзеяння. У першую чаргу гэта датычыцца каляндарных абрадаў, асабліва значных у абедзьвух этнакультурных традыцыях:
О, Купала, Іван, Сьвятое Пятро — гэта ў іх самыя дарагія сьвяты былі! Гэтыя сьвяты яны, Бог ведаець, як празнавалі! Касьцёр палілі, пелі, пірагі пяклі. І выпівалі каля кастра. І песьні пелі, ну, такія — купальныя. Яны па-свойму пелі, а нашы — па-свойму.
З 23 на 24 чэрвеня балцкія народы святкуюць Купалле (Kupolė, Rasos, Līgo). З гэтай нагоды хочацца прыгадаць пра судатыкненні нашых народаў у рытуальнай сферы. У. Лобач пісаў:
Каляндарная святочная культура латышоў, што мае шмат тыпалагічна агульных рысаў з каляндарнымі традыцыямі беларусаў, не толькі характарызуецца апошнімі выключна пазітыўна, але і выступае ў апавяданнях старажылаў як сфера даволі актыўнага міжэтнічнага ўзаемадзеяння. У першую чаргу гэта датычыцца каляндарных абрадаў, асабліва значных у абедзьвух этнакультурных традыцыях:
О, Купала, Іван, Сьвятое Пятро — гэта ў іх самыя дарагія сьвяты былі! Гэтыя сьвяты яны, Бог ведаець, як празнавалі! Касьцёр палілі, пелі, пірагі пяклі. І выпівалі каля кастра. І песьні пелі, ну, такія — купальныя. Яны па-свойму пелі, а нашы — па-свойму.
Forwarded from Dievatziņa 🇱🇻
Unbelievable!
Reverend Viesturs Pirro of The Evangelical Lutheran Church of Saint Catherine in Kuldīga refers to Latvian midsummer traditions as 'Satanic', urging his parishioners and fellow faithful to pray to Jesus to do away with them.
It is important to note that in 2009, Rev. Pirro took part in the Evangelical Church 'Jaunā Paaudze' organized event "Atver acis - patiesība par okultismu" (The truth about Occultism), which had over 100 participants.
In the event, books such as the national epic 'Lāčplēsis', Latvian Dainas, and much other folkish-themed literature, was burned.
It is important to note that the Evangelical Lutheran Church of Latvia (LELB), the largest Christian church in Latvia, of which Rev. Pirro is part of, sent notices of the event via mail, as well as advertising it on the official LELB website.
Old habits die hard, it seems. Lustīgu līgošanu! 🌿☀
Reverend Viesturs Pirro of The Evangelical Lutheran Church of Saint Catherine in Kuldīga refers to Latvian midsummer traditions as 'Satanic', urging his parishioners and fellow faithful to pray to Jesus to do away with them.
It is important to note that in 2009, Rev. Pirro took part in the Evangelical Church 'Jaunā Paaudze' organized event "Atver acis - patiesība par okultismu" (The truth about Occultism), which had over 100 participants.
In the event, books such as the national epic 'Lāčplēsis', Latvian Dainas, and much other folkish-themed literature, was burned.
It is important to note that the Evangelical Lutheran Church of Latvia (LELB), the largest Christian church in Latvia, of which Rev. Pirro is part of, sent notices of the event via mail, as well as advertising it on the official LELB website.
Old habits die hard, it seems. Lustīgu līgošanu! 🌿☀
Аб важнасці традыцыі і яе архетыпаў.
Найбольш відавочным прыкладам распаду традыцыйных грамадскіх кастаў ёсць сённяшняя ваеншчына. Сам тэрмін салдат паходзіць ад лац. Solidus 'манета', што ставіць калісьці адну з вершыняў традыцыйнага грамадства ў адзін шэраг з рамеснікамі, выконваючымі сваю працу з выключна грашовых матывацый. Для іх арганічна чужая трасіндэнтная сутнасць вайны ці якая колечы ідэйная ахвярнасць, нават калі яна фармальна дэкларуецца. Узброены прадстаўнік трэцяга саслоўя здольны на сквапнасць, крывадушша, жлобства, але не на высілак у імя вышэйшай за асабістыя наўды мэты. Як яскрава дэманструюць зусім актуальныя падзеі, вайшы і шудры ў камфляжу, пры пэўных умовах, здольныя нават на пацыфісцкую дэмагогію аб недапушчальнасці кровапраліцця, што ёсць само ў сабе аксюмаронам. Святыя для сучаснаці паняцці "цывілізаванасці" і "прагрэсыўнасці", неглядзячы на тонны каліматарных прыцэлаў і квадратныя кілометры пашытага "мульцікаму", парадаксальна (ці не?) аддаляюць прафесыйнага вайскоўца ад першапачатковых ваярскіх вартасцяў і цнотаў. Аднак зусім іншыя якасці сёння дэманструюць, арагантна агалошаныя цывілізацыяй тубыльцамі, народы і плямёны, якія ваююць не салдатамі, а рэлігійнымі грамадамі. Такім чынам, сярод заснежаных горных храбтоў часам можна пабачыць значна больш духоўнага арыстакратызму, чым на базах самых падрыхтаваных глянцавых рамеснікаў. Трэба зацеміць, што гэта ня ёсць эксклюзыўным атрыбутам народаў усходу, але толькі адлюстраванне, яшчэ небезнадейна праз іх забытых (у адрозненні ад калектыўных "нас"), прымарадыяльных прынцыпаў. Такім чынам, імкненне да традыцыі ня ёсць маўпаванне ісламскага свету, а адкрыццё наноў саміх сябе.
Найбольш відавочным прыкладам распаду традыцыйных грамадскіх кастаў ёсць сённяшняя ваеншчына. Сам тэрмін салдат паходзіць ад лац. Solidus 'манета', што ставіць калісьці адну з вершыняў традыцыйнага грамадства ў адзін шэраг з рамеснікамі, выконваючымі сваю працу з выключна грашовых матывацый. Для іх арганічна чужая трасіндэнтная сутнасць вайны ці якая колечы ідэйная ахвярнасць, нават калі яна фармальна дэкларуецца. Узброены прадстаўнік трэцяга саслоўя здольны на сквапнасць, крывадушша, жлобства, але не на высілак у імя вышэйшай за асабістыя наўды мэты. Як яскрава дэманструюць зусім актуальныя падзеі, вайшы і шудры ў камфляжу, пры пэўных умовах, здольныя нават на пацыфісцкую дэмагогію аб недапушчальнасці кровапраліцця, што ёсць само ў сабе аксюмаронам. Святыя для сучаснаці паняцці "цывілізаванасці" і "прагрэсыўнасці", неглядзячы на тонны каліматарных прыцэлаў і квадратныя кілометры пашытага "мульцікаму", парадаксальна (ці не?) аддаляюць прафесыйнага вайскоўца ад першапачатковых ваярскіх вартасцяў і цнотаў. Аднак зусім іншыя якасці сёння дэманструюць, арагантна агалошаныя цывілізацыяй тубыльцамі, народы і плямёны, якія ваююць не салдатамі, а рэлігійнымі грамадамі. Такім чынам, сярод заснежаных горных храбтоў часам можна пабачыць значна больш духоўнага арыстакратызму, чым на базах самых падрыхтаваных глянцавых рамеснікаў. Трэба зацеміць, што гэта ня ёсць эксклюзыўным атрыбутам народаў усходу, але толькі адлюстраванне, яшчэ небезнадейна праз іх забытых (у адрозненні ад калектыўных "нас"), прымарадыяльных прынцыпаў. Такім чынам, імкненне да традыцыі ня ёсць маўпаванне ісламскага свету, а адкрыццё наноў саміх сябе.
#indogermanica
Даволі ўнікальным явішчам зьяўляюцца йндаіранскія паганцы, якія ў невялікай колькасці (каля 3 тыс.) захаваліся ў горных раёнах паўночнага Пакістана. Адзіным паганскім народам у тым рэгіёне застаюцца калашы, што размаўляюць на мовах дардскай групы індаарыйскай галіны, то бок моўна яны найбольш блізкія да арыяў, што ў сярэдзіне 2 тысячагоддзя да н. э. захапілі поўнач Індастану, таму можна сказаць што калашскае паганства — альтэрнатыўны шлях праведыйскага паганства. Паганства ў іх захавалася праз тое, што падчас гвалтоўнай ісламізацыі родасных ім нурыстанцаў у 1896 годзе яны знаходзіліся па іншы бок ангельскай мяжы. Іхныя вераванні выклікаюць у нас вялікую цікавасць, так як іхная традыцыя зьяўляецца адной з трох (індуісцкая, кафірыстанская, асецінская) у поўнай меры захаваўшыхся паганскіх індаеўрапейскіх традыцыяў.
Галоўным боствам традыцыі зьяўляецца Imra альбо Dezau, ён зьяўляецца Бацькам Неба, стваральнікам свету й людзей. Іншым дужа папулярным боствам ёʼ Indr ці Varendr, аналагічныя ведыйскаму Індры.
Раней у традыцыі прысутнічалі святары (ištikaran), аднак зараз яны амаль адсутнічаюць за выключэннем шаманаў (dehár). Вялікае мейсца ў рэлігіі калашаў займае панятак аб рытуальнай чысціні. Увасабленнем яе зьяўляюцца паўдарослыя хлопцы-цнотнікі. Нечыстымі лічуцца жанчыны й свет за межамі Каласкай даліны. Ушаноўваюцца козы й ядловец, які выкарыстоўваецца шаманамі для пераходу ў транс.
Па ўсёй тэрыторыі даліны знаходзяцца алтары, упрыгожаныя ядлоўцам, перад якімі гарыць агонь і складаюцца ахвяры (коні, каровы, козы, авечкі). У адрозненне ад большасці напрамкаў індуізма, у калашскай кроў ня лічыцца нячыстай, таму ёй акрапляюць алтары. Як і ў індуізме ўшаноўваюцца вораны, у якіх калашы бачуць продкаў. Сярод калашаў распаўсюджаны абрад паветранага пахавання — труны наўпрост пакідаюць у спецыяльных месцах.
M. Witzel Kalash religion
Даволі ўнікальным явішчам зьяўляюцца йндаіранскія паганцы, якія ў невялікай колькасці (каля 3 тыс.) захаваліся ў горных раёнах паўночнага Пакістана. Адзіным паганскім народам у тым рэгіёне застаюцца калашы, што размаўляюць на мовах дардскай групы індаарыйскай галіны, то бок моўна яны найбольш блізкія да арыяў, што ў сярэдзіне 2 тысячагоддзя да н. э. захапілі поўнач Індастану, таму можна сказаць што калашскае паганства — альтэрнатыўны шлях праведыйскага паганства. Паганства ў іх захавалася праз тое, што падчас гвалтоўнай ісламізацыі родасных ім нурыстанцаў у 1896 годзе яны знаходзіліся па іншы бок ангельскай мяжы. Іхныя вераванні выклікаюць у нас вялікую цікавасць, так як іхная традыцыя зьяўляецца адной з трох (індуісцкая, кафірыстанская, асецінская) у поўнай меры захаваўшыхся паганскіх індаеўрапейскіх традыцыяў.
Галоўным боствам традыцыі зьяўляецца Imra альбо Dezau, ён зьяўляецца Бацькам Неба, стваральнікам свету й людзей. Іншым дужа папулярным боствам ёʼ Indr ці Varendr, аналагічныя ведыйскаму Індры.
Раней у традыцыі прысутнічалі святары (ištikaran), аднак зараз яны амаль адсутнічаюць за выключэннем шаманаў (dehár). Вялікае мейсца ў рэлігіі калашаў займае панятак аб рытуальнай чысціні. Увасабленнем яе зьяўляюцца паўдарослыя хлопцы-цнотнікі. Нечыстымі лічуцца жанчыны й свет за межамі Каласкай даліны. Ушаноўваюцца козы й ядловец, які выкарыстоўваецца шаманамі для пераходу ў транс.
Па ўсёй тэрыторыі даліны знаходзяцца алтары, упрыгожаныя ядлоўцам, перад якімі гарыць агонь і складаюцца ахвяры (коні, каровы, козы, авечкі). У адрозненне ад большасці напрамкаў індуізма, у калашскай кроў ня лічыцца нячыстай, таму ёй акрапляюць алтары. Як і ў індуізме ўшаноўваюцца вораны, у якіх калашы бачуць продкаў. Сярод калашаў распаўсюджаны абрад паветранага пахавання — труны наўпрост пакідаюць у спецыяльных месцах.
M. Witzel Kalash religion
#indogermanica
1) Калашскі алтар
2) Калашскі стод
3) Ахвяраванне казы перад алтаром
4) Калашскія пахаванні
5) Калашскі dehár ходзіць па вуголлю не адчуваючы болю
1) Калашскі алтар
2) Калашскі стод
3) Ахвяраванне казы перад алтаром
4) Калашскія пахаванні
5) Калашскі dehár ходзіць па вуголлю не адчуваючы болю
#indogermanica
Панційскія й кападакійскія грэкі ў сваім грунце — элінізаванaе аўтахтоннае насельніцтва. Тыповы выпадак, калі насельніцтва тэрыторыі пераходзіць на больш перспектыўную мову.
Панційскія й кападакійскія грэкі ў сваім грунце — элінізаванaе аўтахтоннае насельніцтва. Тыповы выпадак, калі насельніцтва тэрыторыі пераходзіць на больш перспектыўную мову.
Forwarded from Paville | Pavilenščyna
Гарадзішча балтаў, Вязынка.
Мясцовая назва Замэчак. Пры даследаванні выяўлены рэшткі доўгіх наземных жытлаў слупавай канструкцыі, знойдзены абломкі штрыхаваных і гладкасценных пасудзін, жалезныя нажы, сярпы, шылы, гліняныя прасліцы, грузікі дзякоўскага тыпу. Датуецца 2-5 ст., адносіцца да культуры штрыхаванай керамікі.
Мясцовая назва Замэчак. Пры даследаванні выяўлены рэшткі доўгіх наземных жытлаў слупавай канструкцыі, знойдзены абломкі штрыхаваных і гладкасценных пасудзін, жалезныя нажы, сярпы, шылы, гліняныя прасліцы, грузікі дзякоўскага тыпу. Датуецца 2-5 ст., адносіцца да культуры штрыхаванай керамікі.