❇️کارگزار یا بازیگر؟
✍️ حسن نورعلی خسروی
🔸حکومت ایران در دوره پهلوی دوم با عضویت در پیمان سنتو که از آن به پیمان خاورمیانه ای بلوک غرب نیز یاد می شود، به عنوان شریک استراتژیک ایالات متحده مطرح شد. عضویت ایران در این پیمان و گسترش مناسبات سیاسی با جهان غرب را می توان در چهارچوب یک استراتژی ژئوپلیتیکی که از سوی سیاست خارجی ایالات متحده اتخاذ شد، جایگذاری کرد.
🔺این استراتژی ژئوپلیتیکی که به ستون های منطقه ای شهرت دارد، در پی آن است که در تمام مناطق استراتژیک مورد مناقشه، کارگزاری از سوی ایالات متحده و بلوک غرب را به کارگیری کند تا رهبری منطقه را برای پایداری و ثبات آن محیط سیاسی در راستای اهداف ژئوپلیتیکی غرب بر عهده داشته باشد.
🔹بنابراین ایران در دوران پهلوی اول به عنوان مهره و کارگزار نقش اول آمریکا و بلوک غرب در منطقه شکننده خاورمیانه به کارگیری شد تا عنوان ستون پایداری این منطقه به سود غرب در جنگ سرد را یدک بکشد.
🔸پس از #انقلاب_اسلامی ۱۹۷۹ و تحولات اروپای شرقی در ۱۹۸۹-۱۹۹۱، نقش ایران به عنوان کارگزار غرب دگرگون شد و این کشور استراتژی نیروی سوم را با شعار نه شرقی-نه غربی ترجیح داد. کشور ایران امروزه با وجود مناسبات گسترده با شرق(چین و روسیه) دیگر به هیچ عنوان نقش کارگزار منطقه ای را ایفا نمیکند و خود به بازیگری اسراتژیک در منطقه تبدیل شده و نقش قدرت منطقه ای را به تنهایی ایفا کند.
🔺از این رو جمهوری اسلامی ایران با اتکا به موقعیت قلبی خود در #بیضی_استراتژیک_انرژی (مابین خزر-خلیج فارس)، نقش شاهراهی در کریدور های بین المللی (کریدور شمال- جنوب و کریدور شرق-غرب)، موقعیت حائل مابین قدرت بری (روسیه) و قدرت بحری(آمریکا) و همچنین موقعیت مرکزی و رهبری حوزه ژئوپلیتیک شیعه، امروزه خود به بازیگری با توان منطقه ای تبدیل شده است که در نظریه های گوناگون از جمله نظریه سطح بندی قدرت جهانی هانتینگتن، قدرت درجه یک منطقه ای در منطقه جنوب غرب آسیا محسوب می شود.
💢در مجموع می توان گفت که نقش ژئوپلیتیکی ایران از «کارگزار منطقه ای» در سالهای پیش از ۱۹۷۹ به «بازیگر منطقه ای» در قرن بیست و یکم ارتقا پیدا کرده است.
با ما همراه باشید
"ژئوپلیتیک رسانه"
@Dr_bavir
✍️ حسن نورعلی خسروی
🔸حکومت ایران در دوره پهلوی دوم با عضویت در پیمان سنتو که از آن به پیمان خاورمیانه ای بلوک غرب نیز یاد می شود، به عنوان شریک استراتژیک ایالات متحده مطرح شد. عضویت ایران در این پیمان و گسترش مناسبات سیاسی با جهان غرب را می توان در چهارچوب یک استراتژی ژئوپلیتیکی که از سوی سیاست خارجی ایالات متحده اتخاذ شد، جایگذاری کرد.
🔺این استراتژی ژئوپلیتیکی که به ستون های منطقه ای شهرت دارد، در پی آن است که در تمام مناطق استراتژیک مورد مناقشه، کارگزاری از سوی ایالات متحده و بلوک غرب را به کارگیری کند تا رهبری منطقه را برای پایداری و ثبات آن محیط سیاسی در راستای اهداف ژئوپلیتیکی غرب بر عهده داشته باشد.
🔹بنابراین ایران در دوران پهلوی اول به عنوان مهره و کارگزار نقش اول آمریکا و بلوک غرب در منطقه شکننده خاورمیانه به کارگیری شد تا عنوان ستون پایداری این منطقه به سود غرب در جنگ سرد را یدک بکشد.
🔸پس از #انقلاب_اسلامی ۱۹۷۹ و تحولات اروپای شرقی در ۱۹۸۹-۱۹۹۱، نقش ایران به عنوان کارگزار غرب دگرگون شد و این کشور استراتژی نیروی سوم را با شعار نه شرقی-نه غربی ترجیح داد. کشور ایران امروزه با وجود مناسبات گسترده با شرق(چین و روسیه) دیگر به هیچ عنوان نقش کارگزار منطقه ای را ایفا نمیکند و خود به بازیگری اسراتژیک در منطقه تبدیل شده و نقش قدرت منطقه ای را به تنهایی ایفا کند.
🔺از این رو جمهوری اسلامی ایران با اتکا به موقعیت قلبی خود در #بیضی_استراتژیک_انرژی (مابین خزر-خلیج فارس)، نقش شاهراهی در کریدور های بین المللی (کریدور شمال- جنوب و کریدور شرق-غرب)، موقعیت حائل مابین قدرت بری (روسیه) و قدرت بحری(آمریکا) و همچنین موقعیت مرکزی و رهبری حوزه ژئوپلیتیک شیعه، امروزه خود به بازیگری با توان منطقه ای تبدیل شده است که در نظریه های گوناگون از جمله نظریه سطح بندی قدرت جهانی هانتینگتن، قدرت درجه یک منطقه ای در منطقه جنوب غرب آسیا محسوب می شود.
💢در مجموع می توان گفت که نقش ژئوپلیتیکی ایران از «کارگزار منطقه ای» در سالهای پیش از ۱۹۷۹ به «بازیگر منطقه ای» در قرن بیست و یکم ارتقا پیدا کرده است.
با ما همراه باشید
"ژئوپلیتیک رسانه"
@Dr_bavir