از دیپلماسی دیجیتالی تا دیپلماسی توئیتری

🔸 دیپلماسی عمومی در شکل و قالب های متفاوت بروز و ظهور پیدا می‌کند به طوری که امروزه دیپلماسی دیجیتالی یا دیپلماسی توییتری یکی از بارزترین و مهم ترین انواع دیپلماسی عمومی است. کشورها تلاش می کنند با استراتژی های متفاوت از بسترهای دیجیتال برای اثرگذاری بر مخاطبین هدف خود اقدام کنند؛ یک موضوع را قابل توجیه جلوه دهند یا توجه عمومی در اتمسفر کاربران مجازی را جلب کنند.

🔸 توییتر مهم ترین بستر برای ارائه موضع گیری های دیپلمات هاست که این پلتفرم (سکو) را تبدیل به صحنه ای از کارزار مبارزات دیپلماتیک و روایت های کشورهای مختلف کرده است.در این صحنه همه شخصیت ها تلاش می کنند تا روایت خود را در این سکو مستدل تر و باورپذیرتر جلوه دهند.

🔸 در انواع  دیپلماسی های دیجیتال دیپلماسی توییتری جذابیت و دلائل بیشتری برای برجسته شدن دارد از اصلی ترین دلائل آن سهولت استفاده از توییتر نسبت به یوتیوب یا فیس بوک است چرا که محتوای تولید کننده ی مطلب در توییتر کاراکترهای حروفی هستند برخلاف عکس و ویدیو که در بسترهای مثل یوتیوب، ایسنتاگرام یا فیس بوک استفاده می شوند.با این حال این سکو نیز توسط دستگاه دیپلماسی کشور ایران به درستی استفاده نشده است.
🔗برای مطالعه کامل اینجا کلیک کنید.
#فرهنگ_دیپلماسی
با ما همراه باشید
#ژئوپلیتیک_رسانه
https://t.iss.one/Dr_bavir

🌐 موازنه قدرت نرم: تلاش های آمریکایی و چینی برای به دست آوردن قلب ها و ذهن ها

🔸در دوران پس از جنگ سرد کمتر مفهومی توانسته عمیق تر از ایده #قدرت_نرم به مباحث سیاست خارجی آمریکا شکل دهد. این اصطلاح توسط دانشمند علوم سیاسی آمریکایی جوزف نای در سال ۱۹۹۰ در کتابی به نام "ملزم به رهبری" خلق شد که اینگونه توسط او تعریف شد: وادار کردن دیگران به خواستن آنچه شما می خواهید. نای تنها سعی در روشن کردن بخشی از قدرت ملی نداشت بلکه استدلال‌های مربوط به افول زود هنگام ایالات متحده را به عقب راند. او استدلال می کند که بر خلاف نظرات مطرح شده، ایالات متحده در کنار قدرت نظامی و قدرت اقتصادی به لطف قدرت نرم فراوان خود از برتری گسترده ای نسبت به رقبای بالقوه برخوردار است که مبتنی بر «منابع ناملموس: فرهنگ، ایدئولوژی، و توانایی استفاده از نهادهای بین المللی برای تعیین چارچوب مناظره است».

🔹ایده قدرت نرم در دهه ۱۹۹۰ مورد توجه قرار گرفت اما در سال های پس از حملات ۱۱ سپتامبر در سال ۲۰۰۱ در ایالات متحده مورد محک واقع شد. پس از جنگ فاجعه بار ایالات متحده در عراق و افزایش شدید احساسات ضد آمریکایی در خاورمیانه و فراتر از آن، نای تاکید داشت که قدرت نرم فقط مکمل قدرت سخت نیست، بلکه برای آن ضروری است. او در کتاب خود با عنوان قدرت نرم در سال ۲۰۰۴ اظهار کرد: «وقتی اهمیت جذابیت خود را برای کشورهای دیگر نادیده می گیریم، بهای آن را می پردازیم. چنین استدلال هایی در دولت جورج دبلیو بوش تأثیر چندانی نداشت، اما بعدها توسط دولت اوباما پذیرفته شد. در سال ۲۰۱۳، هیلاری کلینتون، اوباما را به عنوان اولین دیپلمات ارشد وزیر امور خارجه در مقاله ای از این صفحات، با قدرت نرم توصیف کرد. آونگ قدرت نرم بار دیگر تحت مدیریت جنگ طلبانه تر و انزواطلبانه تر رئیس جمهور دونالد ترامپ و بار دیگر با روی کار آمدن جو بایدن، او متعهد شد که اعتبار اخلاقی کشور را احیا کند و نه تنها با الگوی قدرت بلکه با به کارگیری قدرت الگوی ایالات متحده آن را رهبری کند.
#فرهنگ_دیپلماسی
🔗برای مطالعه کامل اینجا کلیک کنید.
با ما همراه باشید
#ژئوپلیتیک_رسانه
https://t.iss.one/Dr_bavir