💢اعتراضات ابری؛ نگاهی بر جنبش‌های اجتماعی نوظهور در عصر فضای مجازی
از دهه ۱۹۶۰ میلادی به بعد، میتوان سه گونه گروه‌بندی اصلی که پشتیبان شکل‌گیری یک کنش جمعی با انگیزه سیاسی هستند را برشمرد:
▫️گونه اول؛ سازمان‌های جنبش اجتماعی هستند که مبتنی بر یک هویت خاص یا به‌صورت موضوع محور فعالیت می‌کردند.
▫️گونه دوم؛ شبکه‌های غیررسمی و گروه‌های وابسته بودند که به لطف امکانات مشارکتی و با ساختار افقی ارائه‌شده توسط اینترنت، صحنه مرکزی جنبش‌های اعتراضی را به خود اختصاص دادند.
▫️موج جدید اعتراضی که در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ در سراسر جهان گسترش یافت، گونه سوم را، یعنی مرحله اعتراضات ابری که مشخصه آن افراد شبکه‌ای شده به جای سازمان‌های سنتی پشتیبان جنبش اجتماعی بود، آغاز کرد.
💢 رسانه‌های اجتماعی؛ از متناسب‌سازی مشارکت تا اقدام جمعی
رسانه‌های اجتماعی و دستگاه‌های تلفن همراه از چهار طریق بر اقدام جمعی اثرگذارند:
🔺شیوه اول تسریع در سازمان‌دهی و انتشار اعتراض‌ها است که به لطف رسانه‌های اجتماعی فراهم شده است.
🔺دوم آنکه رسانه‌های اجتماعی توانایی گسترش مشارکت را دارند، زیرا تجمع‌ها و تحصن‌ها به همان اندازه که در زندگی واقعی برگزار می‌شود در همین پلتفرم‌ها رخ می‌دهد، حتی اگر کسی کیفیت و استقامت چنین مشارکتی را زیر سؤال ببرد.
🔺شیوه بعدی آن است که، رسانه‌های اجتماعی بر تاکتیک‌های اتخاذشده توسط کنشگران تاثیر گذار است. محصول این تاثیر را میتوان سیاست دیده شدن نامید. یک کنش به میزان قابل‌مشاهده بودنش کارآمد است و به‌نوبه‌خود، میزان دیدی که رسانه‌های اجتماعی فراهم می‌کنند، معیار موفقیت تاکتیک‌های یک جنبش می‌شود.
🔺نهایتاً چهارمین روش و مهم‌تر از همه آن است که رسانه‌های اجتماعی ایجاد یک روایت قابل سفارشی‌سازی و یک هویت جمعی سازگارانه را امکان‌پذیر می‌سازند که عملاً همه‌چیز را شامل می‌شود. از یک‌سو، معترضان به‌طور فعال به‌عنوان اولین نفر برای ساختن هویت جمعی شرکت می‌کنند، و از سوی دیگر، رسانه‌های اجتماعی به روایت‌های شخصی و درعین‌حال جهانی، صدا و دید می‌دهند، که به‌موجب آن همه در ساختن طرح جمعی مشارکت می‌کنند.
💢#اعتراضات_ابری
ابر به منابع غیرمادی مانند هویت‌ها و روایت‌ها در مجموعه‌ای از موجودیت‌های دیجیتال مانند توییت‌ها، پیوندها، عکس‌ها و ویدئوها، حضور و شکلی چندوجهی می‌بخشد که این معانی را ملموس می‌کند. منابع به‌جای اینکه توسط سازمان‌های جنبش اجتماعی مدیریت و از سوی آنان تحمیل شوند، در فضای ابری قرار دارند تا شرکت‌کنندگان به شیوه‌ای گزینشی از آن‌ها برخوردار شوند.
هر یک از شرکت‌کنندگان با شرکت در اعتراض‌ها و قابل مشاهده کردن آن‌ها از طریق پلتفرم‌های Microblogging، با ارسال پست‌ها، تصاویر و ویدئوهای کوتاه، از خود، به‌طور گسترده‌تر، از بسیج دفاع می‌کنند.
افراد سایر مطالب مشابهی را نیز که توسط معترضان همکار در وب پست می‌شود انتخاب می‌کنند و آنچه را که معتقد اند هیجان‌انگیزتر است منتشر می‌کنند.
علاوه بر این، هرکسی به‌راحتی می‌تواند با شبکه افراد درگیر در اعتراضات هم‌ذات پنداری کند، زیرا هویت جمعی بر اساس حداقل اشتراکات و شعارهای زودگذر ساخته شده است نه قلعه‌های ایدئولوژیک. به لطف رسانه‌های اجتماعی که منشأ روایتی جمعی به سبک هشتگ هستند روایت‌های شخصی‌شده و درعین‌حال جهانی اعتراض پدیدار می‌شوند. چنین روایت‌هایی انعطاف‌پذیر، فوری و تحت کنترل جمعیت است. این روایت‌ها داستان‌های فردی را به یک زمینه گسترده‌تر متصل می‌کنند و به آن‌ها معنا می‌بخشند.
همانند رایانش ابری، ابر نیز منابعی به بازیگران جمعی ارائه می‌دهد که آن‌ها می‌توانند از طریق رسانه‌های اجتماعی به آن منابع دسترسی داشته باشند و فعالان فردی به‌طور مستقل از آن‌ها بهره ببرند، از این طریق ابر هزینه‌های بسیج را برای بازیگران جمعی کاهش می‌دهد. اعتراضات ابری از طریق جهت‌دهی مفهوم اینترنت و فناوری‌های پیوسته به آن از عملکرد اصلی‌شان به‌عنوان ابزارهای ارتباطی به‌سوی یک «حضور اجتماعی» مستقل، نه‌تنها نشان‌دهنده نوع جدیدی از بسیج اجتماعی است که افراد و رسانه‌های فردی‌شده‌شان را در صف مقدم مخالفان قرار داده است، بلکه نشانه آگاهی جدیدی از نقش فناوری دیجیتال به‌عنوان ابزاری برای شبکه‌سازی و سازمان‌دهی و افزون بر آن، به‌عنوان ستون فقرات تولید فرهنگی و هنجاری یک جنبش است.
🔗کلیک برای مطالعه بیشتر و منبع
با ما همراه باشید
#ژئوپلیتیک_رسانه
@Dr_bavir
از دهه ۱۹۶۰ میلادی به بعد، میتوان سه گونه گروه‌بندی اصلی که پشتیبان شکل‌گیری یک کنش جمعی با انگیزه سیاسی هستند را برشمرد:
▫️گونه اول؛ سازمان‌های جنبش اجتماعی هستند که مبتنی بر یک هویت خاص یا به‌صورت موضوع محور فعالیت می‌کردند.
▫️گونه دوم؛ شبکه‌های غیررسمی و گروه‌های وابسته بودند که به لطف امکانات مشارکتی و با ساختار افقی ارائه‌شده توسط اینترنت، صحنه مرکزی جنبش‌های اعتراضی را به خود اختصاص دادند.
▫️موج جدید اعتراضی که در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱ در سراسر جهان گسترش یافت، گونه سوم را، یعنی مرحله اعتراضات ابری که مشخصه آن افراد شبکه‌ای شده به جای سازمان‌های سنتی پشتیبان جنبش اجتماعی بود، آغاز کرد.
💢 رسانه‌های اجتماعی؛ از متناسب‌سازی مشارکت تا اقدام جمعی
رسانه‌های اجتماعی و دستگاه‌های تلفن همراه از چهار طریق بر اقدام جمعی اثرگذارند:
🔺شیوه اول تسریع در سازمان‌دهی و انتشار اعتراض‌ها است که به لطف رسانه‌های اجتماعی فراهم شده است.
🔺دوم آنکه رسانه‌های اجتماعی توانایی گسترش مشارکت را دارند، زیرا تجمع‌ها و تحصن‌ها به همان اندازه که در زندگی واقعی برگزار می‌شود در همین پلتفرم‌ها رخ می‌دهد، حتی اگر کسی کیفیت و استقامت چنین مشارکتی را زیر سؤال ببرد.
🔺شیوه بعدی آن است که، رسانه‌های اجتماعی بر تاکتیک‌های اتخاذشده توسط کنشگران تاثیر گذار است. محصول این تاثیر را میتوان سیاست دیده شدن نامید. یک کنش به میزان قابل‌مشاهده بودنش کارآمد است و به‌نوبه‌خود، میزان دیدی که رسانه‌های اجتماعی فراهم می‌کنند، معیار موفقیت تاکتیک‌های یک جنبش می‌شود.
🔺نهایتاً چهارمین روش و مهم‌تر از همه آن است که رسانه‌های اجتماعی ایجاد یک روایت قابل سفارشی‌سازی و یک هویت جمعی سازگارانه را امکان‌پذیر می‌سازند که عملاً همه‌چیز را شامل می‌شود. از یک‌سو، معترضان به‌طور فعال به‌عنوان اولین نفر برای ساختن هویت جمعی شرکت می‌کنند، و از سوی دیگر، رسانه‌های اجتماعی به روایت‌های شخصی و درعین‌حال جهانی، صدا و دید می‌دهند، که به‌موجب آن همه در ساختن طرح جمعی مشارکت می‌کنند.
💢#اعتراضات_ابری
ابر به منابع غیرمادی مانند هویت‌ها و روایت‌ها در مجموعه‌ای از موجودیت‌های دیجیتال مانند توییت‌ها، پیوندها، عکس‌ها و ویدئوها، حضور و شکلی چندوجهی می‌بخشد که این معانی را ملموس می‌کند. منابع به‌جای اینکه توسط سازمان‌های جنبش اجتماعی مدیریت و از سوی آنان تحمیل شوند، در فضای ابری قرار دارند تا شرکت‌کنندگان به شیوه‌ای گزینشی از آن‌ها برخوردار شوند.
هر یک از شرکت‌کنندگان با شرکت در اعتراض‌ها و قابل مشاهده کردن آن‌ها از طریق پلتفرم‌های Microblogging، با ارسال پست‌ها، تصاویر و ویدئوهای کوتاه، از خود، به‌طور گسترده‌تر، از بسیج دفاع می‌کنند.
افراد سایر مطالب مشابهی را نیز که توسط معترضان همکار در وب پست می‌شود انتخاب می‌کنند و آنچه را که معتقد اند هیجان‌انگیزتر است منتشر می‌کنند.
علاوه بر این، هرکسی به‌راحتی می‌تواند با شبکه افراد درگیر در اعتراضات هم‌ذات پنداری کند، زیرا هویت جمعی بر اساس حداقل اشتراکات و شعارهای زودگذر ساخته شده است نه قلعه‌های ایدئولوژیک. به لطف رسانه‌های اجتماعی که منشأ روایتی جمعی به سبک هشتگ هستند روایت‌های شخصی‌شده و درعین‌حال جهانی اعتراض پدیدار می‌شوند. چنین روایت‌هایی انعطاف‌پذیر، فوری و تحت کنترل جمعیت است. این روایت‌ها داستان‌های فردی را به یک زمینه گسترده‌تر متصل می‌کنند و به آن‌ها معنا می‌بخشند.
همانند رایانش ابری، ابر نیز منابعی به بازیگران جمعی ارائه می‌دهد که آن‌ها می‌توانند از طریق رسانه‌های اجتماعی به آن منابع دسترسی داشته باشند و فعالان فردی به‌طور مستقل از آن‌ها بهره ببرند، از این طریق ابر هزینه‌های بسیج را برای بازیگران جمعی کاهش می‌دهد. اعتراضات ابری از طریق جهت‌دهی مفهوم اینترنت و فناوری‌های پیوسته به آن از عملکرد اصلی‌شان به‌عنوان ابزارهای ارتباطی به‌سوی یک «حضور اجتماعی» مستقل، نه‌تنها نشان‌دهنده نوع جدیدی از بسیج اجتماعی است که افراد و رسانه‌های فردی‌شده‌شان را در صف مقدم مخالفان قرار داده است، بلکه نشانه آگاهی جدیدی از نقش فناوری دیجیتال به‌عنوان ابزاری برای شبکه‌سازی و سازمان‌دهی و افزون بر آن، به‌عنوان ستون فقرات تولید فرهنگی و هنجاری یک جنبش است.
🔗کلیک برای مطالعه بیشتر و منبع
با ما همراه باشید
#ژئوپلیتیک_رسانه
@Dr_bavir
مرکز رشد دانشگاه امام صادق علیه‌السلام
اعتراضات ابری؛ نگاهی بر جنبش‌های اجتماعی نوظهور در عصر فضای مجازی
از دهه ۱۹۶۰ میلادی به بعد، میتوان سه گونه گروه‌بندی اصلی که پشتیبان شکل‌گیری یک کنش جمعی با انگیزه سیاسی هستند را برشمرد: گونه اول؛ سازمان‌های جنبش اجتماعی هستند که مبتنی بر یک هویت خاص یا به‌صورت موضوع محور فعالیت می‌کردند. برای مثال میتوان گروه‌های دانشجویی،…