گفت‌وشنود

نام او مهدی کاظمی بود. اما مانند بسیاری از هموطنانش، خواست که نامی دیگر داشته باشد؛ خواست که نامش را خودش انتخاب کند. انتخاب او «بکتاش آبتین» بود.

شاید تغییر نام و نام خانوادگی به چیزی که هیچ اثری از سابقه مذهبی خانواده و جامعه‌اش نداشته باشد، تمامی زندگی او را بتواند توضیح دهد. صرفنظر از اینکه دیدگاه سیاسی بکتاش آبتین چه بود، این مسلم است که اهل زندگی بود، آن هم یک زندگی سرشار و سرخوش. نمی‌خواست که در ریتم‌های کهنه و ملال‌آور زندگی کند. محمد رسول‌اف، مهم‌ترین خصلت مستندهایی را که بکتاش ساخته، جسارت و تجربه‌گرایی می‌داند. بکتاش آبتین تا پیش از آنکه حبس شود، و در حبس او را بمیرانند، نوزده فیلم مستند ساخته بود.

همسرش مریم یاوری گواه است که روی بدنش، جای زخم‌های قبل ۸۸ و بعد ۸۸ نشان‌های متعددی از همدلی و همراهی او با تقدیر جمعی مردم ستمدیده‌اش بوده است. سر بکتاش که بر اثر حمله دژخمیان حکومت اسلامی در سال ۱۳۸۸ شکست، مقدمه‌ای برای آشنایی مریم با او شده بود. زنگ زد تا از این هموطن مبارز و زخم‌دیده حالی بپرسد و دوستی آنها پایید. از قرار دوستی آنها فراتر از غریزه و به تبع آنها قراردادهای اجتماعی منضم به آن بوده است. کسی روایت می‌کند که بر اثر فشارهای اجتماعی، تیرماه ۱۳۹۲ رسما ازدواج کردند اگرچه از همان ۸۸ خونین با هم بودند.

بکتاش آبتین، متولد ۲۵ آذرماه ۱۳۵۳ با نام «مهدی کاظمی» در خانواده‌ای مذهبی در شهر ری چشم به جهان گشود و توسط حکومتی مذهبی، با سه اتهام «تبلیغ علیه نظام اسلامی»، «تبانی و اجتماعی علیه امنیت ملی» و «تشویق بانوان به فساد و فحشا» از مهرماه ۱۳۹۹ به زندان رفت و همانجا جان بر سر شرافت و آزادگی و پایداری سپرد.

بی‌شک، او یکی از افتخارات نسلی‌ست که برای بهتر بودن و بهتر زیستن، برای آزاد بودن و از آزادی بهره گرفتن، خون داده‌اند… چشم داده‌اند… جوانی داده‌اند… جان داده‌اند.

یاد و نامش، هماره جاوید.

#بکتاش_آبتین #رواداری #گفتگو #آزادی
@dialogue1402

718 views02:59