یکی از وحشتناکترین مسائلی که در خودشناسی باهاش روبرو میشید جایی از درونتون هستش که بهش میرسید و متوجه می‌شید که یک زمان کوتاهی یک آدمی اومده سراغتون، نه حتی با میل خودتون بلکه با اغواگری شدید خود اون فرد، یک آسیبی یک حس بدی از خودتون براتون جا گذاشته و بدون هیچ توضیح یا حرف ساده‌ای گذاشته رفته

ترسناکتر اینجاست که باز این حس که زنده میشه مجدد ازتون میخواد که برید سراغ همون آدم مریض و ازش توضیح بخواید


باید قبول کنیم جذابیت فردی در اولین نگاه از هر فردی یا شخصی به احتمال زیاد (نه بطور قطع) نشان از اختلال شخصی و بیماری روانی هستش

بخوام چندتا نمونه بهتون بگم
اختلال مرزی: در ابتدای آشنایی بشدت جذابیت اجتماعی داره براتون
اختلال خودشیفتگی: بشدت آدم حق به جانب و سطح بالایی بنظر میاد
اختلال شکاکیت: در ابتدای آشنایی بشدت آدمی هستش که بهتون اهمیت میده

جذابیت ابتدایی بالا میتونه نشونه یک بیماری روانی زمینه‌ای باشه که در برخورد اول قابل تشخیص نیست ولی منتها بشکل دیگه‌ای خودش رو نشون میده

#موقت

شاید عمیقا رنج انسان از زندگی همین مفهوم باشد، جایی که در انتهای تمام تلاشت صرف دوست داشتن کسی به منتها علیه نرسیدنی ختم شود که آن دیگری نمیخواهد یا تنها بازیچه برطرف شدن حس نیاز به دیده شدن او شوی که برگرفته از کمبودهای درونی اوست، آنچه بر تو غالب خواهد شد نرسیدن نیست بلکه بیگانگی عمیقی‌ست که نسبت به دنیا و ارزش‌های خود ساخته داری، با نگاه کوچکی به گذشته خود و آنچه را که از دیگری به تو با لمس رسیده باشد، چنان در خود خواهی شکست که هیچ توانی صرف بازسازی مجدد خویش نمیبینی، عمیقا دنبال پاسخی میگردی که آن دیگری هم از پذیرش اصل مسئله سرباز خواهد زد تا که بخواهد در یافتن پاسخ سرنخی به تو بدهد، حس دور شدن نه از دیگری بلکه از خودت شروع می‌شود، آدمی که به خود نرسد، به هیچ هم نمیرسد

خیلی‌ها خودشونو رو فیلم باز میدونن و تنها تفسیرشون از این قضیه فقط این هستش که فیلم زیاد میبینن و ...


ولی در سطح کلی وقتی یک فیلم رو بررسی میکنی متوجه میشی که قبل از فیلم باز بودن، نیازه که تو کتاب باز باشی تا درک کنی یک فیلم چه چیزی میخواهد به تو بگوید، لغو تئوری انتخاب در تین سکانس کوچک اقدام علیه یکی از بزرگترین فلسفه‌های امروزی دنیا رخ داد که هدف آن بازگشت انسان به اصل زیست خودش هستش