📌 کثرت‌گرایی، کثرت‌باوری یا پلورالیسم گرایشی است که بر لزوم پذیرش واقعیت‌ها و حقیقت‌های متکثر تاکید دارد.

🔶پلورالیسم یا کثرت‌باوری در هر حوزه به شکل خاصی تعین پیدا می‌کند. در عرصه سیاسی بدان معناست که برای گروه‌ها و نهادهای سیاسی و مدنی به‌اندازه‌ی دولت یا بیشتر از آن، جایگاه و نقش سیاسی قائل شویم. پلورالیسم سیاسی خواهان برابری سهم دولت و افراد و گروه‌ها در مشارکت سیاسی می‌باشد.

🔷 حوزه دین و دین‌داری طرفداران پلورالیسم مدعی لزوم پذیرش تکثر ادیان و ارج‌نهادن به حقانیت همه ادیان می‌باشد. بنابراین، پیروان ادیان و مذاهب بایستی با بردباری یکدیگر را تحمل و مدارا کند.
نمی‌توان حکم کلی بر عقیده دین‌داران به سازگاری یا عدم سازگاری با پلورالیسم داشت. باید هر گونه گرایش دین‌داری را به‌طور مستقل مورد مطالعه و ارزیابی قرارداد تا معلوم گردد که با استفاده از آموزه‌ها و پیش‌فرض‌های دینی‌شان، تا چه اندازه با پلورالیسم دینی موافقت یا ناسازگاری دارند.


📖 از کتاب پارادوکس روشنفکرانه، به قلم داوود مهدوی‌زادگان، صفحات 197 و 198

#مشاوره
#پلورالیسم
#دین‌_داری
#داوود_مهدوی‌_زادگان
#پارادوکس_روشنفکرانه


📌@canoon_org

🔶پاسخ صریح و روشن این پرسش، آری است. به گفته حکما بهترین دلیل بر وجود چیزی تحقق و وقوع آن چیز در خارج است.نظریه پردازان حکومت اسلامی از همان آغاز کار از مفاهیم دینی شوراء اجماع و بیعت الهام گرفته بودند نه از ایدئولوژی‌های سیاسی مدرن.

🔷گذشت بیست و چند سال از تأسیس این نوع حکومت، بهترین دلیل بر امکان وقوع مردم سالاری دینی است.در طی این مدت، سالی نبوده است که مردم به پای صندوق‌های رای فراخوانده نشوند و آن‌ها هم شرکت نکرده باشند.اگر یک بررسی اجمالی پیرامون دوره تأسیس حکومت‌های دموکراتیک غیر دینی (سکولار) از جهت مشارکت مردمی و به موقع بودن این مشارکت به عمل آید معلوم می‌گردد که وجه مردم سالارانه بودن حکومت‌های دموکراتیک در دوره تاسیس تا چه اندازه مخدوش و ابهام برانگیز است .

🔶اما دوره تأسیس جمهوری اسلامی از حیث عمل دموکراتیک کاملا روشن و شفاف است، بلکه نیروهای سکولار در همان دوره خواهان به تأخیر انداختن همه پرسی‌های عمومی بودند.

📖 کتاب پارادوکس روشنفکرانه اثر داوود مهدوی زادگان صفحه ۱۱۷

#مشاوره
#داوود_مهدوی_زادگان
#پارادوکس_روشنفکرانه
#حکومت_دموکراتیک_دینی



📌@canoon_org

🔷همواره وام گیری های فکری از سوی وام دهنده بدون بهره نیست. این وضعیت در دو حالت ممکن است پیش آید؛ حالت اول آن جایی است که وام گیرنده فکری در ازای استفاده از انتقادات وارد بر تجدد، مبانی فکری خود را در رهن و گرو وام دهنده (تجدد) می گذارد. وقتی چیزی به عنوان وثيقه واگذار شود، مادامی که آن چیز در رهن دیگری است، از منشأ اثر بودن می افتد.

🔶ممکن است وام گیرندگان فکری در ازای سود بردن از انتقادات پست مدرنیستی تجدد، مبانی خود را برای مدتی تعطیل کرده، در رهن وام دهندگان بگذارند. طبیعی است که در این شرایط، همواره مصرف کننده این انتقادات خواهند بود، نه تولید کننده آن؛ زیرا مبانی اسلامی را به منظور استفاده از انتقادات پست مدرنیستی تجدد در رهن گذاشته اند.

🔷در این شرایط برای تولید معرفت، چاره ای جز استفاده از مبانی تجدد غربی یا مبانی دیگر تمدنها نیست. لذا معرفتی که از این رهگذر تولید می شود، اسلامی نبوده که همان اندیشه مدرن و بسط آن خواهد بود. اما حالت دوم صورتی است که وام گیرنده فکری، مبانی تمدنی خود را در ازای استفاده از انتقادات پست مدرنیستی تجدد، تعطیل نکرده و در رهن تجدد نگذاشته است.

💢ليکن این مبانی یا در نزد وام گیرنده خاموش است و هیچ التفاتی نسبت به آن نمی شود و یا اساسا توانایی هم آوردی با تجدد را ندارد. لذا به سادگی حاشیه نشین می شود و توليد معرفت غير مدرن، ناممکن است. بنابراین وام گیرندگان فکری باید به این نکته اساسی التفات کنند که نه مبانی خود را تعطیل کنند و نه آنها را به حال تعطیل واگذارند. باید مبانی خویشتن را فعال کرد تا شرایط تولید معرفت ممکن گردد.



📖کتاب #پارادوکس_روشنفکرانه به قلم #داوود_مهدوی_زادگان

#مشاوره



📌@canoon_org

🔷از منظر حقوقی، جوامع غیر غربی می توانند برای آینده خود از انتقادات وارد بر تجدد سود ببرند. زیرا تجدد بر مبنای ایده «حقوق بشر» پذیرفته است که ملتها در تعیین سرنوشت خود سهیم اند و همه حق دارند آینده را آن طور که خود می پسندند، ترسیم نمایند. اما در کنار این پاسخ حقوقی، پاسخ های اندیشه ای و فلسفی بر مبنای پیش فرض های مدرن وجود دارد.

🔶بر مبنای فلسفه تاریخ در اندیشه مدرن، فرایند عرفی شدن به مفهوم مدرن آن، سرنوشت حتمی تمام جوامع غیر غربی است و راه گریزی برای آنها متصور نیست. پس سود جستن از انتقادات وارد بر تجدد در همان حدی است که جوامع غربی سود می برند و فراتر از آن، آینده ای نیست که نخواهند بدان برسند. جوامع غیر غربی با سود جستن از این انتقادات، از میان بری عبور خواهند کرد که به پست مدرن می رسند.

💢بر مبنای پیش فرض های مدرن، میان بری فرهنگی – تاریخی جوامع غیر غربی برای رسیدن به آینده ای خود خواسته، به لحاظ حقوقی مجاز است اما به لحاظ فلسفی و سیاسی ناممکن است. زیرا نظام سیاسی و حقوقی بین الملل آنچنان در هم تنیده است که هیچ ملتی نمی تواند با استناد به نظام حقوق بین الملل، آینده خود را انتخاب کند. بنابراین، بر مبنای اندیشه مدرن، جوامع غیر غربی نمی توانند از انتقاداتی که به تجدد وارد است به عنوان میان بری فرهنگی - تاریخی برای رسیدن به آینده ای دیگر سود ببرند. آنها نیز باید متواضعانه همان مسیری را که جوامع غربی طی کرده اند، سپری کنند.

📖کتاب #پارادوکس_روشنفکرانه نوشته ی #داوود_مهدوی_زادگان

#مشاوره


📌@canoon_org

🔰تفاوت های میان خداگرایی طبیعی و خداگرایی وحیانی چیست؟ آیا معرفت شناسی مدرن درباره فقه اسلامی، به سمت خداگرایی طبیعی سوق پیدا می کند؟

🔶خداگرایی طبیعی بدیل خداگرایی وحیانی یا توحیدی است؛ به این معنا که گاه انسان، مستقل از هر گونه الهامات و اشراقات نوری، در اثر تجربه معنوی که خود به دست آورده، به خداگرایی نایل می گردد. این نوع خداگرایی نتیجه طبیعی تجربه دینی فرد است. در مقابل، خداگرایی وحیانی در اثر قرار گرفتن انسان در پرتو الهامات و اشراقاتی است که از سرچشمه وحی ناشی می شود؛ یعنی ایمان به خداوند سبحان از طریق مواجهه با سخن یا وحی الهی به دست می آید.

🔷میان این دو نوع خداگرایی، تفاوت های اساسی وجود دارد. در مسیر خداگرایی طبیعی ممکن است انسان هیچگاه با سخن خدا مواجه نشود. به علاوه ممکن است که خدای وحیانی همان خدای طبیعی نباشد. در این صورت، ممکن است میان این دو نوع از خداگرایی، منازعه و درگیری اتفاق بیفتد و هر یک دیگری را مورد اتهام قرار دهد. چنانکه خداگرایی طبیعی از دین علیه ایمان سخن می گوید و خداگرایی وحیانی از ایمان علیه دین.

🔶بدیهی است که خداگرایی طبیعی وقتی حقانیت دارد که هیچ تعارضی با خداگرایی وحیانی نداشته باشد. بنابراین، هرگونه معرفت شناسی مدرن درباره فقه اسلامی، خود به خود به سمت خداگرایی طبیعی سوق پیدا می کند؛ زیرا در معرفت شناسی های مدرن، متن به حاشیه رفته و برداشت مستقل مفسر، به جای آن می نشیند. با به حاشیه رفتن متن، مفسر، به تدریج از الهام گیری از متن وحیانی (متون فقهی) محروم می گردد و مستقل از سرچشمه وحی به باوری از خداوند می رسد که از متن توحیدی استخراج نشده است؛ یعنی به خداگرایی طبیعی می رسد.

📖کتاب #پارادوکس_روشنفکرانه نوشته ی #داوود_مهدوی_زادگان

#مشاوره


📌@canoon_org

🔰حکایت قانون ما

🔶یکی از تحولات ایران از مشروطه تا انقلاب اسلامی، تحولات قانونی و حقوقی بوده است. روشنفکران و روحانیون دوران مشروطه چه تصویری از قانون و قانون خواهی در ذهن داشته‌اند؟

🔷آیا قشر روشنفکر و علمای مشروطیت مفهوم قانون را از اندیشه‌های غرب اقتباس کرده‌اند؟

💢در این میان، تاثیر انقلاب اسلامی بر نظام حقوقی چه بود و آیا می توان گفت فقه در نظام حقوقی پسا انقلاب برجسته شده است؟




#شابک
#قانون
#پهلوی
#حقوق
#انقلاب
#مشروطه
#تاریخ_حقوق
#معرفی_کتاب
#نظام_حقوقی
#قانون_اساسی
#مقاله_تصویری
#داوود_مهدوی_زادگان
#پارادوکس_روشنفکرانه




📌@canoon_org

🔶خداگرایی طبیعی بدیل خداگرایی وحیانی یا توحیدی است؛ به این معنا که گاه انسان، مستقل از هر گونه الهامات و اشراقات نوری، در اثر تجربه معنوی که خود به دست آورده، به خداگرایی نایل می گردد. این نوع خداگرایی نتیجه طبیعی تجربه دینی فرد است. در مقابل، خداگرایی وحیانی در اثر قرار گرفتن انسان در پرتو الهامات و اشراقاتی است که از سرچشمه وحی ناشی می شود؛ یعنی ایمان به خداوند سبحان از طریق مواجهه با سخن یا وحی الهی به دست می آید.

🔷میان این دو نوع خداگرایی، تفاوت های اساسی وجود دارد. در مسیر خداگرایی طبیعی ممکن است انسان هیچگاه با سخن خدا مواجه نشود. به علاوه ممکن است که خدای وحیانی همان خدای طبیعی نباشد. در این صورت، ممکن است میان این دو نوع از خداگرایی، منازعه و درگیری اتفاق بیفتد و هر یک دیگری را مورد اتهام قرار دهد. چنانکه خداگرایی طبیعی از دین علیه ایمان سخن می گوید و خداگرایی وحیانی از ایمان علیه دین.

بدیهی است که خداگرایی طبیعی وقتی حقانیت دارد که هیچ تعارضی با خداگرایی وحیانی نداشته باشد. بنابراین، هرگونه معرفت شناسی مدرن درباره فقه اسلامی، خود به خود به سمت خداگرایی طبیعی سوق پیدا می کند؛ زیرا در معرفت شناسی های مدرن، متن به حاشیه رفته و برداشت مستقل مفسر، به جای آن می نشیند. با به حاشیه رفتن متن، مفسر، به تدریج از الهام گیری از متن وحیانی (متون فقهی) محروم می گردد و مستقل از سرچشمه وحی به باوری از خداوند می رسد که از متن توحیدی استخراج نشده است؛ یعنی به خداگرایی طبیعی می رسد.

📖کتاب #پارادوکس_روشنفکرانه نوشته ی #داوود_مهدوی_زادگان




#دین
#ایمان
#انسان
#مسئله
#خداگرایی
#معرفی_کتاب
#معرفت_شناسی
#کانون_اندیشه_جوان

📌@canoon_org

🔶 تمامی ایدئولوژی های مدرن با گزارۀ پایۀ «انسانگرایی» بنیادگذاری شده اند. انسان گرایی انسان محوری یا اومانیسم مفهوم جدیدی است که انسان مدرن به منظور پایه ریزی تفکرات دانش سیاسی و اجتماعی خود برگزیده است. مطابق این برداشت عالمی فراتر از دنیایی که انسان در آن زندگی می کند انکار می شود یا به شدت مورد تردید قرار می گیرد در این جهان نیز تنها موجود فعال مايشا همانا انسان است زیرا تنها او است که می تواند سوژه یا فاعل شناسایی بشود.

🔷 از این رو، قدرت تصرف در امور عینی (ابژکتیویته) و امور ذهنی (سوبژکتیویته) را دارد. انسان مدرن با فرض این که جهانی فراتر از این دنیا برای زیستن وجود ندارد، در تکاپوی ساخت دنیای جدیدی (مدرن) بر مبنای اصالت انسان یا انسان محوری بر می آید. شالوده دنیای جدید انسانگرا را (ایدئولوژی) طرح ریزی می کند. زیرا دنیای جدید تنها به نیروی عقلانیت بشر قابلیت تحقق پیدا می کند و فاعل شناسایی و سوژه هم قبل از انجام هرگونه مهندسی اجتماعی شروع به ایده پردازی نموده تا از آن ایده برای مهندسی اجتماعی (ساخت جهان مدرن) الهام بگیرد بدین ترتیب پای ایدئولوژی در دنیای جدید به میان می آید.

🔻انسان مدرن ایدئولوژی های سیاسی را با همان گزارۀ پایۀ( انسانگرایی) پدید می آورد تا منبعی معرفت را برای مهندسی اجتماعی باشند. حال، دموکراسی یکی از آن ایدئولوژی های سیاسی مدرنی است که توسط انسان مدرن با معنا و مفهوم جدیدی بازخوانی و احیا شده است. مفهوم حکومت مردم یا دموکراسی در نظام معنایی جدید ایدئولوژیکی شده است. یعنی به ایده یا عنصر ذهنی الهام بخش تبدیل شده که بنیاد آن بر انسانگرایی است. دموکراسی در مفهوم جدید خود هیچ ارتباطی با دنیای عینی که یکی از موجودات آن مردم است ندارد مردم سالاری جدید از همان ایده ذهنی خود الهام می گیرد و به مردم عینی ساکن در کوچه و بازار کاری ندارد.

🔺مردم عینی انسانهای گوشت و خوندار کاملاً متکثر است و همۀ آنان انسانگرا نیستند کسانی از آنها به آدمیان #عشق و #محبت می ورزند و افرادی شرارت می کنند؛ برخی دیو خویند و برخی فرشته خو؛ عده ای بر پایه ایمان به خداوند عمل می کنند و تعدادی بر پایه کفر و الحاد زندگی می کنند؛ اشخاصی اهل ظلم و ستم هستند و برخی دیگر اهل آزادگی و کرامت انسانی می باشند.

🔘 بنابراین، مردم عینی لزوماً بر پایه انسان گرایی، رفتار فردی و جمعی خود را تنظیم نمیکنند. آری! از مردم ذهنی (سوبژکتیو) چنین توقعی میتوان داشت زیرا آنان بر پایه ایده ای تصویر شده اند که انسانگرایی #جوهرۀ آنان است. بدین ترتیب می توان گفت که دموکراسی در مفهوم جدیدش بدون التزام به انسانگرایی ممکن نیست اما دموکراسی به مثابه شیوه حکومتی چطور؟ آیا رویکرد دوم دموکراسی نیز ملتزم به انسانگرایی است؟ پاسخ این پرسش کاملاً روشن است.

◻️ باید ملاحظه کرد که دموکراسی شیوه حکومت داری چه نوع حکومتی است. اگر شیوه حکومتی دولتهای مدرن ایدئولوژیک باشد. طبعاً بدون التزام به انسانگرایی : پذیرفته نمی شود #لیبرالیزه شدن دموکراسی دقیقاً به همین معنا است یعنی: شيوه حکومتی که مبنای انسان گرایانه پیدا کرده است. اما اگر دموکراسی شیوه حکومتی در نظام سیاسی اسلام باشد، بدون التزام به انسان گرایی ممکن می باشد.

💢لیکن به این نکته مهم میتوان اشاره کرد که #دموکراسی به مثابه شیوهٔ حکومتی در نظام سیاسی معطوف به مردم عینی و در خدمت آن است، نه خدمت گزار و معطوف به مردم ذهنی که معلوم نیست ارزش واقعی آن تا چه اندازه می باشد خدای اسلام، خالق مردم عینی گوشت و استخوان دار است نه خالق مردم ذهنی شریعتی هم که از سوی خداوند سبحان نازل شده برای تنظیم نظام معیشتی و اخروی همین مردم عینی است شریعت اسلامی معطوف به مردم ساخته و پرداخته ذهن بشری نیست.

📖کتاب #پارادوکس_روشنفکرانه به کوشش #داوود_مهدی_زادگان



#مدرن
#مسئله
#ایدئولوژی
#اومانیسم
#ابژکتیویته
#انسانگرایی
#دموکراسی
#سوبژکتیویته



📌@canoon_org

🔶 همواره وام گیری های فکری از سوی وام دهنده بدون بهره نیست. این وضعیت در دو حالت ممکن است پیش آید؛ حالت اول آن جایی است که وام گیرنده فکری در ازای استفاده از انتقادات وارد بر تجدد، مبانی فکری خود را در رهن و گرو وام دهنده (تجدد) می گذارد. وقتی چیزی به عنوان وثيقه واگذار شود، مادامی که آن چیز در رهن دیگری است، از منشأ اثر بودن می افتد.

🔷 ممکن است وام گیرندگان فکری در ازای سود بردن از انتقادات پست مدرنیستی تجدد، مبانی خود را برای مدتی تعطیل کرده، در رهن وام دهندگان بگذارند. طبیعی است که در این شرایط، همواره مصرف کننده این انتقادات خواهند بود، نه تولید کننده آن؛ زیرا مبانی اسلامی را به منظور استفاده از انتقادات پست مدرنیستی تجدد در رهن گذاشته اند.

⭕️ در این شرایط برای تولید معرفت، چاره ای جز استفاده از مبانی تجدد غربی یا مبانی دیگر تمدنها نیست. لذا معرفتی که از این رهگذر تولید می شود، اسلامی نبوده که همان اندیشه مدرن و بسط آن خواهد بود. اما حالت دوم صورتی است که وام گیرنده فکری، مبانی تمدنی خود را در ازای استفاده از انتقادات پست مدرنیستی تجدد، تعطیل نکرده و در رهن تجدد نگذاشته است.

💢 ليکن این مبانی یا در نزد وام گیرنده خاموش است و هیچ التفاتی نسبت به آن نمی شود و یا اساسا توانایی هم آوردی با تجدد را ندارد. لذا به سادگی حاشیه نشین می شود و توليد معرفت غير مدرن، ناممکن است. بنابراین وام گیرندگان فکری باید به این نکته اساسی التفات کنند که نه مبانی خود را تعطیل کنند و نه آنها را به حال تعطیل واگذارند. باید مبانی خویشتن را فعال کرد تا شرایط تولید معرفت ممکن گردد.

📖 کتاب #پارادوکس_روشنفکرانه به قلم #داوود_مهدوی_زادگان


#مسئله
#اسلام
#مدرن
#مدرنیته
#پست_مدرن


📌@canoon_org