🔶یکی از اشکالات در کرسی های آزاداندیشی این است که متاسفانه شخصیت های علمی و متخصص صاحب نظر در کشور کم هستند. این موضوع نشان می دهد که تعداد دانشمندان علوم انسانی ما که صاحب فکر و نظر باشند، بسیار اندک است. چه بسا اساتیدی که بیشتر، دیدگاه های دیگران را بیان می کنند تا نظر و عقیده خودشان. حتی به ندرت پیدا می شود افرادی که بر نظریه های دیگران نقد داشته باشند چه رسد به اینکه خود، صاحب نظریه و نوآوری شوند.

🔷آسیب دوم این است که علاوه بر اینکه صاحبان نظریه کم هستند، جسارت عرضه ی نظریه در معرض نقد و داوری هم اندک است؛ یعنی همان تعداد اندکی که صاحب نظریه هستند، تمایل چندانی ندارند که وارد میدان نقد و داوری شوند؛ چون ممکن است نظریه شان که سالیان طولانی برای آن زحمت کشیده اند، رد شود.

💢آسیب سوم در مقام داوری و ارزیابی است. شوراهای علمی کرسی ها باید کار ممیزی را انجام دهند و نه داوری، اما اغلب همین شورای علمی کار داوری را انجام می دهد و گاه پس از ساعتها بحث، نظریه را به این دلیل که آن را قبول ندارند، رد می کنند؛ حال آنکه همین چند ساعت بحث نشان می دهد که آن نظریه ارزش برگزار کردن کرسی را دارد و قبول نداشتن آنها نباید مانع برگزاری کرسی و پیش کرسی شود.

📖ماهنامه زمانه، شماره 124 و 125، ص 42 و 43

#مشاوره
#دانشگاه
#کرسی_های_آزاداندیشی


📌@canoon_org