سرعت رویدادها در سطح جهانی افزایش پیدا کرده طوری که در تاریخ بی سابقه است ، بعدها در کتب تاریخی دهه های اول قرن ۲۱ را به عنوان نقطه عطفی در تغییر نظم بین الملل یاد خواهند کرد.

اتفاقاتی که قدرتهای منطقه ای و فرا منطقه ای در قفقاز رقم میزنند از این قاعده مستثنی نیست ، گفتن این که این تغییرات در قفقاز چه زمانی به نقطه انفجار ختم خواهد رسید بسیار دشوار است.

عزم باکو برای تصرف سیونیک که فراتر از توان راهبردی و لجستیکی خود میباشد بخش عجیب‌ ماجرا است عجیبتر ایجاد آمادگی و آموزش سربازان زیادی در باکو برای #فتح_تبریز است از آموزشهایی برای عبور از عوارض طبیعی و شهری تا آموزش #زبان و #خط رسمی ایران ، حتی در بین مسئولین باکو نیز این چنین ایده هایی به صورت فزاینده (حالا با چه منطق و پشتوانه ای ، الله اعلم ) مطرح و پیگیری میشود.

شاید این مطالب خنده دار باشد ولی حقیقت دارد مثل اتفاقاتی که در چند ساله اخیر بین مناسبات ایران و باکو افتاد که اگر اینها ۵ سال قبل مطرح میشد همه به آن میخندیدند.

در لحن صحبتهای مقامات ترکیه و باکو اطمینان کاذبی از واگذار نشدن قدرت در ترکیه به احزاب و جریانهای دیگر مشاهده میکنم ، علی رغم این که این لحن همیشه وجود داشته اما این بار تفاوتهای آن را با دفعات قبل بیشتر حس میکنم.

گویا طرح ها و پلنهایی برای هفته های بعد پیروزی اردوغان در انتخابات چیده اند ، از رفتارهایشان اینطور استنباط میکنم ، به هر حال ماه #ژوئن که بگذرد مسائل بیشتری پیرامون #سیونیک و انتخابات ترکیه روشن خواهد شد.

حالا بحث این که ، اصلا اردوغان شانسی برای پیروزی در انتخابات مقابل قلیچدار اوغلو دارد یا نه یا کدام نامزد برای آینده مناسبات ایران ، ترکیه مفیده ، محل بحث های فراوانی است ، مثلا عده ای از تحلیلگران معتقدند زیرساخت و نظمی که اردوغان در طول ۲۰ سال ریاست برای خود و ترکیه چیده ، ثباتی به همراه دارد که به جاه طلبی های منطقه ای اردوغان کمک شایانی میکند پس باید این نظم ۲۰ ساله شکسته شود و جای خود را به قلیچ دار اوغلویی بدهد که برای استقرار نظم جدید سالها در تلاش برای پاکسازی ارکان نظام خواهد بود.

تعداد دیگری از تحلیل گران معتقداند قلیچ دار اوغلو که تمایل ذاتی بیشتری به غرب و ناسیونالیسم آتاترکی دارد ، برای تثبیت قدرت خود در مقابل فتنه های داخلی احزاب مخالف قدرتمند بیشتر در هژمون غرب ذوب خواهد شد و این برای ایران هم میتواند دردسرساز باشد هم نگاه رو به غرب قلیچ دار تمرکز را از روی شرق و قفقاز کمتر خواهد کرد ، میتواند نمونه‌ای مثل جمهوری آذربایجان باشد یا برعکس شعار تنش صفر صفر با همسایگان را پیگیری کند.

آیا تداوم ترکیه‌ای که هر از چندگاهی قدرت آن را دارد که شبهه مستقل عمل کند و ساز مخالف خود را بزند بهتر از وجود ترکیه ای خواهد بود که کامل در اختیار غرب است ؟ آیا این ثبات متزلزل به برخورد لحظه ای و یا نیابتی در قفقاز ختم خواهد شد؟

فکر میکنم هر دو گروه حق دارند ولی میزان تاثیر حقیقت در پارامترهای میدانی نیز باید در نظر گرفته شود.

باز هم هیچ چیز مطلق نیست ، تصمیمات لحظه ای گرفته میشوند و در آنی تغییر میکنند ، گاهی مواضع درست و محکم ایران در رابطه با مرزهای قفقاز ، گاهی زلزله و گاهی انتخابات زودهنگام در ترکیه معادلات را بهم میزند...

نظر خودمو در رابطه با ترکیه اردوغانی و قلیچ دار اوغلویی با توجه به سیر تحولات به صورت خلاصه و زود هنگام نوشتم ، امیدوارم هرچه که هست گذر زمان به نفع ایران ختم بخیر شود.


@OLKEMIZ