#کتاب🔸 در راه
▫️کتاب ۶۰ سال خاطرات روزنامه‌نگاری استاد محمد بلوری روزنامه‌نگاری که چراغ راه بسیاری از روزنامه‌نگاران کهنه‌کار ایران بوده است بزودی منتشر می‌شود.
تبریک به استاد #محمد_بلوری برای تدوین تجربه‌های یک عمر تلاش حرفه‌ای.

🔸شب محمد بلوری
▫️روزنامه‌نگار حادثه‌نویس
▪️شب #محمد_بلوری،‌ #روزنامه‌نگار و نویسنده باسابقه مطبوعات، به‌همت مجله #بخارا و با حضور روزنامه‌نگاران و همکاران پیشکسوت او در روز پنجشنبه ۲۱ آذر ماه در خانه وارطان برگزار می‌شود.
محمد بلوری بنیان‌گذار صفحه حوادث در مطبوعات ایران است که کار خود را از سال ۱۳۳۶ در روزنامه کیهان آغاز کرد و تا امروز بیش از شش دهه روزنامه‌نگاری کرده است. در شب بزرگداشت بلوری، جمعی از روزنامه‌نگاران و استادان روزنامه‌نگاری درباره حرفه خود و همکاری با او صحبت می‌کنند. محمد بلوری، بهروز بهزادی، محمدمهدی فرقانی، مسعود مهاجر، محمود مختاریان، رضا قوی‌فکر، علی دهباشی و سعید ارکان‌زاده یزدی سخنرانان این مراسم خواهند بود.
@younesshokrkhah

در شب #محمد_بلوری از کتاب خاطرات او نیز رونمایی می‌شود. این کتاب که به‌قلم این #روزنامه‌نگار پیشکسوت و به‌اهتمام سعید ارکان‌زاده یزدی با عنوان محمد بلوری: خاطرات شش دهه روزنامه‌نگاری در نشر نی منتشر شده است، شامل خاطرات او از دوران کودکی تا حال حاضر است. خاطرات بلوری در عین اینکه نشان‌دهنده سنت #روزنامه‌نگاری در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ ایران است، به تجربه متفاوت روزنامه‌نگاری در سال‌های بعد از انقلاب نیز می‌پردازد. در این خاطرات، برخی ناگفته‌های تاریخی ازجمله جزئیات جنگ ظفار، مداوا نشدن حسنعلی منصور پس از ترور و جنایات سپهبد آزموده، در کنار داستان زندگی خلافکارانی همچون مهدی بلیغ، ایران شریفی و هوشنگ ورامینی مطرح شده است.
علاقمندان به شرکت در شب محمد بلوری می‌توانند ساعت ۱۷ پنجشنبه ۲۱ آذر ماه در خانه گفتمان شهر (خانه وارطان) واقع در میدان فلسطین، خیابان طالقانی غربی، پلاک ۵۱۴ حضور یابند.
@younesshokrkhah

🔸پیشاهنگان روزنامه‌نگاری؛ ما متهمیم
▫️درباره بی‌توجهی نسل امروز روزنامه‌نگاری به نسل دیروز روزنامه‌نگاری
 ▫️پژمان موسوی
بزرگداشت کهنه‌کارها یک تلنگر است؛ تلنگری به ما که میراث‌دارِ یک راه هستیم. تلنگری که به ما یادآوری می‌کند راه پیش‌رویمان مسیر پر از سنگلاخی بوده که پیشینیان ما آن را با سختی پیموده‌اند تا نسل بعد را در مسیری هموارتر از قبل قرار دهند. حالا هم که ما در آن مسیر قرار گرفته‌ایم، با ناسپاسی بسیار، تمامِ آن تلاش‌ها را نادیده گرفته‌ایم و همه چیز را به نام خود کرده‌ایم. انگار ما بوده‌ایم که از ازل #روزنامه‌نگار بوده‌ایم و روی شانه‌های کسی بالا نیامده‌ایم. خیلی غم‌انگیز است. خودم را جای پیشکسوتانِ روزنامه‌نگاری ایران می‌گذارم که چطور از این همه بی‌توجهی باید حیرت کنند. بالاخره سنت روزنامه‌نگاری ایران ریشه در تاریخی دارد که خیلی از تاریخ‌سازانش هنوز هم زنده‌اند و آماده برای انتقال تجربیاتی گران‌سنگ به نسل جدید #روزنامه‌نگاری ایران. درست است که زمانه عوض شده و دنیا دنیای دیگری شده است اما گزارش که همان گزارش است، مصاحبه که همان مصاحبه است، یادداشت نویسی که اصول بنیادینش تغییر نکرده است، انتخاب سوژه که هنوز دغدغه تمام روزنامه‌نگاران ایران است، سرمقاله نویسی که فراموش نشده است، انتخاب طرح و کاریکاتور مناسب که فراموش نشده است، پس چرا ما این همه ناسپاسیم؟ چرا این همه فراموش‌کاریم؟ چرا سراغی از این بزرگان و پیشکسوتان نمی‌گیریم و در محضرشان درس یاد نمی‌گیریم؟ مهم‌تر از همه اینها چرا این بزرگان هیچ کدام راهی به تحریریه‌های ما ندارند؟ چرا تحریریه‌های ما «بزرگ» ندارد؟باور کنیم که آنها با سالها تجربه و کارِ عملیِ روزنامه‌نگاری، هم مسائل را خوب می‌بینند و تجزیه و تحلیل می‌کنند و هم هنوز خیلی‌هایشان خوب می‌نویسند. اگر هم خیلی‌هایشان دیگر نمی‌توانند خوب بنویسند، این گناه ماست که در طولِ تمامِ این سال‌ها آنها را بازی نداده‌ایم و عملا تریبون‌ها را از آنها گرفته‌ایم. بیایید کلاهمان را قاضی کنیم، کدام روزنامه‌نگار پیشکسوت جز عده‌ای محدود که آنها هم در جای مناسبِ خود نبوده‌اند، کنار ما در تحریریه بوده‌اند؟ اگر امکان سردبیری آنها نبود که بود، اینان نمی‌توانستند مشاور تحریریه باشند؟ مشاور سردبیر چه؟ نمی‌شد؟قبول کنیم کم گذاشتیم، ندیدیمشان، فراموششان کردیم، آنها را به کنج خانه‌هایشان فرستادیم یا مجبورشان کردیم سراغِ مجلات داخلی و تخصصی بروند و از دنیای پرخبر روزنامه‌ها که جای آنها بود دور شوند.
پنجشنبه شب که در شب #محمد_بلوری یکی از همین روزنامه‌نگاران پیشکسوت، اشک را در چشمانِ بلوری دیدم، به خودم لعنت فرستادم که چرا ما با این نسل اینگونه کردیم. خاطرات و تجربیاتی که هم‌نسلانش از عشق او به روزنامه‌نگاری می‌گفتند، حیرت انگیز بود. باز جای شکرش باقی است که بلوری در این سال‌ها یک گوشه‌ای از تحریریه را در اختیارش گذاشته بودند و چون بقیه به کلی فراموش نشده بود، اما بقیه چه؟ آنها چرا باید در کنج عزلت باشند؟ نگوییم آنها با تکنولوژی‌های جدید همراه نیستند، باور کنیم هستند، اگر هم نباشند با یک آموزش ساده می‌شوند. مهم عشقی است که در وجودشان به روزنامه‌نگاری دارند و برای رسیدن به معبودشان دست به هر کاری می‌زنند؛ مهم این است که احترام ببینند و در جای مناسب باشند. آنها دیروزِ ما هستند و ما فردایِ‌ آنهاییم.به دیروزها و فرداهایمان احترام بگذاریم...
نمی‌دانم هنوز فرصت هست یا نه اما فکر می‌کنم هنوز هم می‌توان اینان را در کار مشارکت داد، آنها را به بازی گرفت و اجازه خانه‌نشینی مجدد به آنها نداد. مهم این است که هر کدام از ما بخواهیم، با سردبیران، دبیران و مدیران مسئولمان صحبت کنیم و آنها را در جمع خود بپذیریم. نتیجه بی‌شک حیرت انگیز خواهد بود، مطمئن باشیم.
▫️منبع: روزنامه شرق | ۲۵ آذر ۹۸