Forwarded from کافه ارتباطات (منصور ساعی)
ضرورت مستندسازی تجربه مواجهه ایرانی با «کرونا»
📝منصور ساعی، استادیار ارتباطات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
✅ایران به عنوان کشور در چشم باد حوادثی تلخ، درتاریخ زبان زد است. مردمان این سرزمین به درازنای تاریخ طولانی اش، از هجوم اقوام بیگانه و تاخت و تاز و خونریزی «دیگری» در ایران گرفته تا وقوع بلایای طبیعی همچون سیل و زلزله و فجایع غیرطبیعی نظیر جنگ ها و بیماری ها نظیر وبا و سل و جذام و اخیرا اپیدمی جهانی کرونا، بحران ها و رویدادهای تلخ و تراژیک بی شماری را تجربه کرده اند.
✅شاید از خود بپرسیم، این تکرارشوندگی بحران ها و رویدادهای تراژیک چه نتیجه ای جز تلنبارشدن غم روی غم داشته است؟ آیا به درس و برنامه حاکمیت برای سیاست گذاری و اقدام برای پیشگیری و کنترل مطلوب بحران تبدیل شده است یا برگ غم انگیز دیگری به حافظه تاریخی مردمان ایران زمین اضافه شده است؟ اینکه چرا امروزه با وجود زیست در جامعه شبکه ای و جامعه دانایی محور قرن بیست ویکم هنوز از در مواجهه با بحران ها غافلگیر می شویم و برنامه و آمادگی قبلی هماهنگ و تمرین شده ای برای مواجهه درست با بحران های طبیعی و غیر طبیعی نداریم؟ به نظرمی رسد، پاسخ روشن است: «عدم مستندسازی تجربه زمان بحران»
✅مستندسازی تجربه در زمان بحران تنها تهیه و انتشار خبر و گزارش سریع، شفاف و به موقع رویدادها و آگاهی ها نیست. مستندسازی تنها داستان موفقیت ها و به خودنمایی های فردی و سازمانی نیست. مستندسازی تنها داستان شکست ها و ناکامی ها نیست.تنها ثبت همکاری و کارتیمی و مشارکت هماهنگ همه سازمان ها و مردم نیست، تنها مدیریت پیام ها و اخبار، شایعات و اخبار جعلی نیست. تنها خبرهای خوب نجات جان انسان ها و امیدبخشی و افزایش تاب آوری اجتماعی نیست. مستندسازی تجربه تنها مدیریت بودجه و منابع و امکانات نیست، بلکه همه اینها و اضافه بر اینهاست.
✅مستندسازی تجربه زیسته بحران یعنی تهیه گزارش های تحقیقاتی بی طرفانه از تمام ابعاد رویداد،تلاش ها، ناکامی ها، خطاها،کوتاهی ها،موفقیت ها،ابتکارها، خلاقیت ها، برنامه ها، هماهنگی ها، ناهماهنگی ها، قانونگریزی ها،فسادها و احتکارها و..است.
✅مستندسازی تجربه بحران به تصمیم سازی و سیاست گذاری داده محور و شفاف می انجامد. به یک سیستم سیاسی و یک نظام اجتماعی خلاء ها و چالشها و فرصتها را یادآور می شود وبرای مواجهه با بحرانهای احتمالی پیش رو چشم انداز را روشن می کند.
✅مستندسازی تجربه بحران یک حق اساسی نسل های اجتماعی فعلی و نسل های آینده است تا بدانند که چه گذشت و چه باید کرد و در آینده چگونه از تکرار فجایع پیشگیری و چگونه آن را مدیریت کنند.
✅ در بحران های طبیعی ایران در چند دهه گذشته از جمله زلزله رودبار و منجیل،بم، آذربایجان،کرمانشاه مستندسازی تجربه مواجهه با بحران انجام نشده است.
✅تنها در مورد پلاسکو و سیل شمال و جنوب بهار نود و هشت، گزارش های ملی از سوی دانشگاهیان نوشته شد،این گزارش های ملی گرچه خیلی ارزشمند هستند اما به معنای واقعی دارای چارچوب مستندسازی تجربه مواجهه با بحران نیستند چون بعداز بحران نوشته شده اند مبتنی بر روایت رسانه ها و افراد درگیر در آن بحران متکی است و ناقص است و تیم تحقیقات و مستندساز مشاهده مشارکتی ندارد و روایت های دست دوم را شنيده است.
✅در بحران کرونا، یک ضرورت و اقدام فوری مبتني بی مسئولیت اجتماعی و انسانی ملی برای مستندسازی جامع از سوی دولت باید انجام شود
✅دولت همین الان و در زمان بحران کرونا باید مستندسازی کند نه بعد از بحران. یعنی تا زمانی که شواهد و فکت ها در دسترس هستند و همه چیز در میدان قابل رصد است، باید این کار انجام شود. فردا دیر است.
✅دولت مسئولیت مستندسازی این تجربه را باید به نهادهای علمی و مدنی یک تیم بین رشته ای علاقه مند و متخصص بی طرف واگذار کند تا به طور شفاف تمام ابعاد این بحران مستند شود و در سیاستگذاری های ملی مورد بهره برداری قرار گیرد. نتایج مستندسازی تجربه ها به درس ملی برای دولت و ملت تبدیل می شود.
#کافه_ارتباطات
#مستندسازی_تجربه
#مواجهه_با_بحران
#مواجهه_ایرانی_با_بحران
#مسئولیت_ملی
#حق_اساسی_نسلی
#دولت_مسئول
@coffee_comm
📝منصور ساعی، استادیار ارتباطات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
✅ایران به عنوان کشور در چشم باد حوادثی تلخ، درتاریخ زبان زد است. مردمان این سرزمین به درازنای تاریخ طولانی اش، از هجوم اقوام بیگانه و تاخت و تاز و خونریزی «دیگری» در ایران گرفته تا وقوع بلایای طبیعی همچون سیل و زلزله و فجایع غیرطبیعی نظیر جنگ ها و بیماری ها نظیر وبا و سل و جذام و اخیرا اپیدمی جهانی کرونا، بحران ها و رویدادهای تلخ و تراژیک بی شماری را تجربه کرده اند.
✅شاید از خود بپرسیم، این تکرارشوندگی بحران ها و رویدادهای تراژیک چه نتیجه ای جز تلنبارشدن غم روی غم داشته است؟ آیا به درس و برنامه حاکمیت برای سیاست گذاری و اقدام برای پیشگیری و کنترل مطلوب بحران تبدیل شده است یا برگ غم انگیز دیگری به حافظه تاریخی مردمان ایران زمین اضافه شده است؟ اینکه چرا امروزه با وجود زیست در جامعه شبکه ای و جامعه دانایی محور قرن بیست ویکم هنوز از در مواجهه با بحران ها غافلگیر می شویم و برنامه و آمادگی قبلی هماهنگ و تمرین شده ای برای مواجهه درست با بحران های طبیعی و غیر طبیعی نداریم؟ به نظرمی رسد، پاسخ روشن است: «عدم مستندسازی تجربه زمان بحران»
✅مستندسازی تجربه در زمان بحران تنها تهیه و انتشار خبر و گزارش سریع، شفاف و به موقع رویدادها و آگاهی ها نیست. مستندسازی تنها داستان موفقیت ها و به خودنمایی های فردی و سازمانی نیست. مستندسازی تنها داستان شکست ها و ناکامی ها نیست.تنها ثبت همکاری و کارتیمی و مشارکت هماهنگ همه سازمان ها و مردم نیست، تنها مدیریت پیام ها و اخبار، شایعات و اخبار جعلی نیست. تنها خبرهای خوب نجات جان انسان ها و امیدبخشی و افزایش تاب آوری اجتماعی نیست. مستندسازی تجربه تنها مدیریت بودجه و منابع و امکانات نیست، بلکه همه اینها و اضافه بر اینهاست.
✅مستندسازی تجربه زیسته بحران یعنی تهیه گزارش های تحقیقاتی بی طرفانه از تمام ابعاد رویداد،تلاش ها، ناکامی ها، خطاها،کوتاهی ها،موفقیت ها،ابتکارها، خلاقیت ها، برنامه ها، هماهنگی ها، ناهماهنگی ها، قانونگریزی ها،فسادها و احتکارها و..است.
✅مستندسازی تجربه بحران به تصمیم سازی و سیاست گذاری داده محور و شفاف می انجامد. به یک سیستم سیاسی و یک نظام اجتماعی خلاء ها و چالشها و فرصتها را یادآور می شود وبرای مواجهه با بحرانهای احتمالی پیش رو چشم انداز را روشن می کند.
✅مستندسازی تجربه بحران یک حق اساسی نسل های اجتماعی فعلی و نسل های آینده است تا بدانند که چه گذشت و چه باید کرد و در آینده چگونه از تکرار فجایع پیشگیری و چگونه آن را مدیریت کنند.
✅ در بحران های طبیعی ایران در چند دهه گذشته از جمله زلزله رودبار و منجیل،بم، آذربایجان،کرمانشاه مستندسازی تجربه مواجهه با بحران انجام نشده است.
✅تنها در مورد پلاسکو و سیل شمال و جنوب بهار نود و هشت، گزارش های ملی از سوی دانشگاهیان نوشته شد،این گزارش های ملی گرچه خیلی ارزشمند هستند اما به معنای واقعی دارای چارچوب مستندسازی تجربه مواجهه با بحران نیستند چون بعداز بحران نوشته شده اند مبتنی بر روایت رسانه ها و افراد درگیر در آن بحران متکی است و ناقص است و تیم تحقیقات و مستندساز مشاهده مشارکتی ندارد و روایت های دست دوم را شنيده است.
✅در بحران کرونا، یک ضرورت و اقدام فوری مبتني بی مسئولیت اجتماعی و انسانی ملی برای مستندسازی جامع از سوی دولت باید انجام شود
✅دولت همین الان و در زمان بحران کرونا باید مستندسازی کند نه بعد از بحران. یعنی تا زمانی که شواهد و فکت ها در دسترس هستند و همه چیز در میدان قابل رصد است، باید این کار انجام شود. فردا دیر است.
✅دولت مسئولیت مستندسازی این تجربه را باید به نهادهای علمی و مدنی یک تیم بین رشته ای علاقه مند و متخصص بی طرف واگذار کند تا به طور شفاف تمام ابعاد این بحران مستند شود و در سیاستگذاری های ملی مورد بهره برداری قرار گیرد. نتایج مستندسازی تجربه ها به درس ملی برای دولت و ملت تبدیل می شود.
#کافه_ارتباطات
#مستندسازی_تجربه
#مواجهه_با_بحران
#مواجهه_ایرانی_با_بحران
#مسئولیت_ملی
#حق_اساسی_نسلی
#دولت_مسئول
@coffee_comm
Forwarded from کافه ارتباطات (منصور ساعی)
🔴 محورهای مهم لایو اینستاگرامی #دکتر_منصور_ساعی با #دکتر_پروانه_پیشنمازی در مورد مستند سازی بحران ها در ایران در پیج "مدیریت بحران"
۱. مستند سازی به معنای گردآوری، ثبت، تنظیم و تدوین اطلاعات، آمار و اخبار، اقدامات، تلاش ها، تجربه ها رویدادها، ابتکارات، شکست ها و موفقیت ها، ناکارآمدیها و ناهماهنگی ها و...در زمان بحران در همه ابعاد یک بحران از مدیریت و راهبری عملیات امداد و نجات گرفته تا مدیریت ارتباطات و اطلاع رسانی و همچنین ابعاد سیاسی اقتصادی و اجتماعی را شامل می شود.
مستندسازی صرفا تهیه فیلم و عکس نیست و مفهومی به مراتب پیچیده تر و عمیق تر است و شامل گردآوری و ثبت و ارزيابی و نگهداری هر نوع داده و اطلاعات و سند دقیق و معتبر در قالب های مختلف مرتبط با بحران است.
۲. خاصیت تکرار شوندگی بحران ها یکی از ضرورت های انجام مستندسازی را به ما یادآور می شود.
مستند سازی یکی از ارکان مهم مدیریت بحران است و برای جلوگیری از اتلاف وقت، هزینه و انرژی و تحمیل خسارات و صدمات انسانی و مالی قابل پیشگیری و نیز پرهیز از تکرارتجربه های ناخوشایند مستندسازی تجارب بحران ها ضروری است.
۳. نتایج و ماحصل مستندسازی اگر تبدیل به برنامه، نقشه عمل، دستورالعمل و آیین نامه های اجرایی شود، منجر به حفظ عملکردهای سیستم های اجتماعی و حاکمیتی شده و نارسایی های در لحظه بحران های بالفعل و در بحران های آتی را اصلاح می کند.
۴. متاسفانه مستندسازی ناقصی در ایران معمولا پس از بحران انجام می شود، نظیر تجربه مستندسازی ساختمان پلاسکو و سیلاب های سال ۹۸، که چون با فاصله زمانی از بحران تهیه می شوند، بخشی از مستندات دسته اول از دسترس خارج می شوند و منابع اطلاعاتی دسته دوم مبنا قرار می گیرد که باعث می شود بخشی از رویدادها و تجربه ها به درستی ثبت نشود.
۵. مستندسازی دارای اصول و چارچوبیست که پیش از هر چیز نیازمند ایجاد سامانه ای ملی است که در آن همه اقدامات انجام شده حتی در استان ها و شهرستان ها هم دیده و درج می شود. همچنین همه کنش ها از جمیع جهات از جمله کنش های ارتباطی و رسانه ای ثبت شود. چرا که یکی از ارکان اصلی مستند سازی، گزارشگری و روزنامه نگاری تحقیقی است. چنین سامانه ای می تواند حتی چرخه مدیریت دانش و تجربه را هم شکل دهد که می تواند برای مواجهه با بحران و درس آموزی برای بحران های آتی موثر باشد. چنین سامانه ای همچنین می تواند منجر به هماهنگی بین سازمانی و ایجاد سینرژی ملی شود که در نهایت می تواند به تقویت اعتماد و مشارکت اجتماعی و امیدبخشی ختم شود.
۶. گردآوری، ثبت و ضبط و ارزیابی مدارک و اطلاعات، شناسایی نقاط ضعف و قوت، تهدیدها و فرصت ها، نیروهای موثر و مخرب و نیز تعیین هزینه های مترتب بر اجرا از چهارچوب های اصلی مستندسازی در بحران هاست.
۷. پیامدهای چنین سامانه مستندسازی انتقال آموزه ها و تجارب به نهادها، مسوولان، شهروندان و نسل های آینده است.
8. مستندسازی بحران ها باید به تیمی از یک نهاد علمی متشکل از متخصصان خوشنام و دارای اعتبار اجتماعی بین رشته ای سپرده شود.این تیم گزارش های صادقانه و شفاف مسئولانه خود را خطاب به مردم، دولت و نسل های آینده ارائه کند.
9. مستند سازی به دولت و مردم کمک می کند که در بحران ها غافلگیر نشوند و خطاها و ناکارآمدی ها و ناهماهنگی را تکرار نکنند.
10. دولت و سازمان مدیریت بحران باید پیگیر تبدیل این مستندات به درس ها و آموزه های ملی در راستای توسعه سیاست حکمرانی خوب و جلب مشارکت اجتماعی و کاهش دردهای ملی در بحران های آتی باشند.
پیج آموزشگاه مدیریت بحران
🆔@TCMI_A
#کافه_ارتباطات
@coffee_comm
۱. مستند سازی به معنای گردآوری، ثبت، تنظیم و تدوین اطلاعات، آمار و اخبار، اقدامات، تلاش ها، تجربه ها رویدادها، ابتکارات، شکست ها و موفقیت ها، ناکارآمدیها و ناهماهنگی ها و...در زمان بحران در همه ابعاد یک بحران از مدیریت و راهبری عملیات امداد و نجات گرفته تا مدیریت ارتباطات و اطلاع رسانی و همچنین ابعاد سیاسی اقتصادی و اجتماعی را شامل می شود.
مستندسازی صرفا تهیه فیلم و عکس نیست و مفهومی به مراتب پیچیده تر و عمیق تر است و شامل گردآوری و ثبت و ارزيابی و نگهداری هر نوع داده و اطلاعات و سند دقیق و معتبر در قالب های مختلف مرتبط با بحران است.
۲. خاصیت تکرار شوندگی بحران ها یکی از ضرورت های انجام مستندسازی را به ما یادآور می شود.
مستند سازی یکی از ارکان مهم مدیریت بحران است و برای جلوگیری از اتلاف وقت، هزینه و انرژی و تحمیل خسارات و صدمات انسانی و مالی قابل پیشگیری و نیز پرهیز از تکرارتجربه های ناخوشایند مستندسازی تجارب بحران ها ضروری است.
۳. نتایج و ماحصل مستندسازی اگر تبدیل به برنامه، نقشه عمل، دستورالعمل و آیین نامه های اجرایی شود، منجر به حفظ عملکردهای سیستم های اجتماعی و حاکمیتی شده و نارسایی های در لحظه بحران های بالفعل و در بحران های آتی را اصلاح می کند.
۴. متاسفانه مستندسازی ناقصی در ایران معمولا پس از بحران انجام می شود، نظیر تجربه مستندسازی ساختمان پلاسکو و سیلاب های سال ۹۸، که چون با فاصله زمانی از بحران تهیه می شوند، بخشی از مستندات دسته اول از دسترس خارج می شوند و منابع اطلاعاتی دسته دوم مبنا قرار می گیرد که باعث می شود بخشی از رویدادها و تجربه ها به درستی ثبت نشود.
۵. مستندسازی دارای اصول و چارچوبیست که پیش از هر چیز نیازمند ایجاد سامانه ای ملی است که در آن همه اقدامات انجام شده حتی در استان ها و شهرستان ها هم دیده و درج می شود. همچنین همه کنش ها از جمیع جهات از جمله کنش های ارتباطی و رسانه ای ثبت شود. چرا که یکی از ارکان اصلی مستند سازی، گزارشگری و روزنامه نگاری تحقیقی است. چنین سامانه ای می تواند حتی چرخه مدیریت دانش و تجربه را هم شکل دهد که می تواند برای مواجهه با بحران و درس آموزی برای بحران های آتی موثر باشد. چنین سامانه ای همچنین می تواند منجر به هماهنگی بین سازمانی و ایجاد سینرژی ملی شود که در نهایت می تواند به تقویت اعتماد و مشارکت اجتماعی و امیدبخشی ختم شود.
۶. گردآوری، ثبت و ضبط و ارزیابی مدارک و اطلاعات، شناسایی نقاط ضعف و قوت، تهدیدها و فرصت ها، نیروهای موثر و مخرب و نیز تعیین هزینه های مترتب بر اجرا از چهارچوب های اصلی مستندسازی در بحران هاست.
۷. پیامدهای چنین سامانه مستندسازی انتقال آموزه ها و تجارب به نهادها، مسوولان، شهروندان و نسل های آینده است.
8. مستندسازی بحران ها باید به تیمی از یک نهاد علمی متشکل از متخصصان خوشنام و دارای اعتبار اجتماعی بین رشته ای سپرده شود.این تیم گزارش های صادقانه و شفاف مسئولانه خود را خطاب به مردم، دولت و نسل های آینده ارائه کند.
9. مستند سازی به دولت و مردم کمک می کند که در بحران ها غافلگیر نشوند و خطاها و ناکارآمدی ها و ناهماهنگی را تکرار نکنند.
10. دولت و سازمان مدیریت بحران باید پیگیر تبدیل این مستندات به درس ها و آموزه های ملی در راستای توسعه سیاست حکمرانی خوب و جلب مشارکت اجتماعی و کاهش دردهای ملی در بحران های آتی باشند.
پیج آموزشگاه مدیریت بحران
🆔@TCMI_A
#کافه_ارتباطات
@coffee_comm