🔸تغيير در كشور از تغيير در رسانه آغاز می‌شود
روزنامه اعتماد ۹ تیر ۱۴۰۱
مشروح سخنان #عباس_عبدی در مراسم رونمایی از سند ملی رسانه - چهارشنبه اول تیر ۱۴۰۱ در محل انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران
▫️به جد به این مساله باور دارم كه اگر بخواهد تغییری در كشور شروع شود باید از رسانه شروع شود. آن هم با رسانه رسمی، نه رسانه غیررسمی. امام در سال ۴۳ چیزی را خطاب به حکومت گفته بود كه اگر دو سال روزی دو تا سه ساعت از پخش رادیو را در اختیار ما قرار دهید، خواهید دید كه چه اتفاقی می‌افتد.
از این رادیو... دو سه ساعتش را هم دست ما بدهید اما آزادمان بگذارید، نه این‌که برنامه‌اش را هم خودتان بنویسید... من قول می‌دهم که نه با سلطنت شما مخالفت داشته باشد... فقط اگر وزارت فرهنگ و دستگاه‌های فرستنده یک مقداری دست ما باشد ما مردم را آشنا می‌کنیم؛ دنیا را آشنا می‌کنیم به احکام اسلام و اسلام‌مان.» (صحیفه امام، ج۱، ص۳۹۱)
این پرسش را می‌شود مطرح كرد كه الان كه هزار تا كانال و شبكه در اختیار همان افراد است آیا اتفاق مورد نظر امام افتاده؟ رسانه مانند رگ‌هایی است كه ما در بدن‌مان داریم. آدم‌ها تولیدات خودشان را از طریق این رگ‌ها منتقل می‌كنند به تمام سلول‌ها(افراد دیگر).
من معتقدم اگر آن موقع این اتفاق می‌افتاد و رسانه به منتقدین داده می‌شد همان زمان معلوم می‌شد كه چه داریم و چه نداریم و هزینه‌های تغییرات اجتماعی بسیار كمتر می‌شد و نیاز به تحمل این همه مشكلات نبود.
امروز هم ما با همان مشكل مواجهیم. بعد از این همه مدت و این همه انحصار رسانه‌ای گسترده هنوز می‌بینیم كه در بالاترین سطوح به رسانه خودشان هم به جهت انتشار یك گزارش خیلی ساده معترضند. در حالی كه باید قبول كنیم وضعیتی كه در آن گرفتاریم ناشی از یك بحران جدی رسانه‌ای است كه در ایران وجود دارد.
من پیش از این مقاله‌ای نوشته بودم كه خلاصه‌اش این است كه ریشه دوقطبی بودن جامعه ایران در دوقطبی بودن رسانه است. برای كسب اخبار و دانستن تحلیل شرایط، هر كدام از ما از منابع مشخصی تغذیه می‌كنیم و به استفاده از همان هم عادت می‌كنیم.
چند سال پیش دخترم می‌خواست یك تحقیق كند. پیشنهاد دادم راجع به موضوعی در مورد ذهنیت دانش‌آموزان تحقیق كند و اتفاقا آنجا نشان داده شد كه مهم‌ترین عاملی كه دوگانگی و دوقطبی موجود در جامعه ایران را می‌تواند توضیح دهد و تفسیر كند، دوگانگی رسانه است. واضح است تا وقتی كه گروهی از ما از یك رسانه استفاده می‌كنیم و گروهی از یك رسانه دیگر، دچار دوگانگی اجتماعی می‌شویم و دو دید متفاوت به دنیا پیدا می‌كنیم. دوگانگی در ارزش‌ها و دوگانگی در تحلیل‌ها. و تا وقتی که رسانه به این شكل باشد، این افراد دیگر نمی‌توانند با هم گفت‌وگو كنند و اصلا میانشان گفت‌وگویی شكل نمی‌گیرد.
۱۷ مرداد سال ۹۸ جلسه‌ای برگزار شد به دعوت دولت قبل و به مناسبت روز خبرنگار. انجمن صنفی برای ارایه در آن جلسه متنی را تهیه كرد و در آن پیشنهاد كردیم كه دولت یك سند ملی رسانه تهیه كند؛ به عنوان راه‌حلی برای بحران رسانه، عین همه بحران‌هایی كه داریم.
مثل همین كه الان مرسوم شده پنجاه و چند سند سیاست‌های كلی نظام منتشر شده و البته متاسفانه اینها اسنادی هستند كه با هم تعارض هم دارند، چراكه همه چیزهای خوب را با هم جمع كرده‌اند و می‌دانیم كه هیچ كدام هم بعد از انتشار پنجاه و خرده‌ای سند انجام نمی‌شود و جالب اینكه در مورد رسانه چنین سندی تدوین نشده یعنی در مورد موضوع به این مهمی كه خود حكومت هم روی آن حساس است، كاری انجام نشده است. این پیشنهاد در آن جلسه مطرح شد ولی انجام نشد. حالا یا در توان دولت نبود یا به هر دلیل دیگر. یك سال هم پیگیری كردیم و راه به جایی نبرد. در نتیجه هیات مدیره انجمن صنفی تصمیم گرفت كه بودجه بگذارد و گروهی درست شود كه چنین سندی را تهیه كند.
روزنامه اعتماد ۹ تیر ۱۴۰۱
مشروح سخنان #عباس_عبدی در مراسم رونمایی از سند ملی رسانه - چهارشنبه اول تیر ۱۴۰۱ در محل انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران
▫️به جد به این مساله باور دارم كه اگر بخواهد تغییری در كشور شروع شود باید از رسانه شروع شود. آن هم با رسانه رسمی، نه رسانه غیررسمی. امام در سال ۴۳ چیزی را خطاب به حکومت گفته بود كه اگر دو سال روزی دو تا سه ساعت از پخش رادیو را در اختیار ما قرار دهید، خواهید دید كه چه اتفاقی می‌افتد.
از این رادیو... دو سه ساعتش را هم دست ما بدهید اما آزادمان بگذارید، نه این‌که برنامه‌اش را هم خودتان بنویسید... من قول می‌دهم که نه با سلطنت شما مخالفت داشته باشد... فقط اگر وزارت فرهنگ و دستگاه‌های فرستنده یک مقداری دست ما باشد ما مردم را آشنا می‌کنیم؛ دنیا را آشنا می‌کنیم به احکام اسلام و اسلام‌مان.» (صحیفه امام، ج۱، ص۳۹۱)
این پرسش را می‌شود مطرح كرد كه الان كه هزار تا كانال و شبكه در اختیار همان افراد است آیا اتفاق مورد نظر امام افتاده؟ رسانه مانند رگ‌هایی است كه ما در بدن‌مان داریم. آدم‌ها تولیدات خودشان را از طریق این رگ‌ها منتقل می‌كنند به تمام سلول‌ها(افراد دیگر).
من معتقدم اگر آن موقع این اتفاق می‌افتاد و رسانه به منتقدین داده می‌شد همان زمان معلوم می‌شد كه چه داریم و چه نداریم و هزینه‌های تغییرات اجتماعی بسیار كمتر می‌شد و نیاز به تحمل این همه مشكلات نبود.
امروز هم ما با همان مشكل مواجهیم. بعد از این همه مدت و این همه انحصار رسانه‌ای گسترده هنوز می‌بینیم كه در بالاترین سطوح به رسانه خودشان هم به جهت انتشار یك گزارش خیلی ساده معترضند. در حالی كه باید قبول كنیم وضعیتی كه در آن گرفتاریم ناشی از یك بحران جدی رسانه‌ای است كه در ایران وجود دارد.
من پیش از این مقاله‌ای نوشته بودم كه خلاصه‌اش این است كه ریشه دوقطبی بودن جامعه ایران در دوقطبی بودن رسانه است. برای كسب اخبار و دانستن تحلیل شرایط، هر كدام از ما از منابع مشخصی تغذیه می‌كنیم و به استفاده از همان هم عادت می‌كنیم.
چند سال پیش دخترم می‌خواست یك تحقیق كند. پیشنهاد دادم راجع به موضوعی در مورد ذهنیت دانش‌آموزان تحقیق كند و اتفاقا آنجا نشان داده شد كه مهم‌ترین عاملی كه دوگانگی و دوقطبی موجود در جامعه ایران را می‌تواند توضیح دهد و تفسیر كند، دوگانگی رسانه است. واضح است تا وقتی كه گروهی از ما از یك رسانه استفاده می‌كنیم و گروهی از یك رسانه دیگر، دچار دوگانگی اجتماعی می‌شویم و دو دید متفاوت به دنیا پیدا می‌كنیم. دوگانگی در ارزش‌ها و دوگانگی در تحلیل‌ها. و تا وقتی که رسانه به این شكل باشد، این افراد دیگر نمی‌توانند با هم گفت‌وگو كنند و اصلا میانشان گفت‌وگویی شكل نمی‌گیرد.
۱۷ مرداد سال ۹۸ جلسه‌ای برگزار شد به دعوت دولت قبل و به مناسبت روز خبرنگار. انجمن صنفی برای ارایه در آن جلسه متنی را تهیه كرد و در آن پیشنهاد كردیم كه دولت یك سند ملی رسانه تهیه كند؛ به عنوان راه‌حلی برای بحران رسانه، عین همه بحران‌هایی كه داریم.
مثل همین كه الان مرسوم شده پنجاه و چند سند سیاست‌های كلی نظام منتشر شده و البته متاسفانه اینها اسنادی هستند كه با هم تعارض هم دارند، چراكه همه چیزهای خوب را با هم جمع كرده‌اند و می‌دانیم كه هیچ كدام هم بعد از انتشار پنجاه و خرده‌ای سند انجام نمی‌شود و جالب اینكه در مورد رسانه چنین سندی تدوین نشده یعنی در مورد موضوع به این مهمی كه خود حكومت هم روی آن حساس است، كاری انجام نشده است. این پیشنهاد در آن جلسه مطرح شد ولی انجام نشد. حالا یا در توان دولت نبود یا به هر دلیل دیگر. یك سال هم پیگیری كردیم و راه به جایی نبرد. در نتیجه هیات مدیره انجمن صنفی تصمیم گرفت كه بودجه بگذارد و گروهی درست شود كه چنین سندی را تهیه كند.
آقای اركان‌زاده زحمت مدیریتش را پذیرفت و چهار گروه تشكیل داد؛ مطبوعات، فضای مجازی، رادیو و تلویزیون و خبرگزاری‌ها كه یك ارزیابی كلی از این چهار حوزه بشود.این پروژه، مدیریتی در سطح بالاتر هم داشت كه آقایان رضایی، گودرزی و نمكدوست بر كار آن نظارت می‌كردند و من هم در كنار دوستان كمك می‌كردم كه بتوانیم براساس یافته‌ها و تجربیات گذشته سندی ملی را برای رسانه بنویسیم تا ببینیم وضعیت رسانه چگونه است، كاركرد آن چطور است و چشم‌اندازی كه می‌خواهیم و مطلوب است به چه شكل است؟ همین جا لازم است یاد كنم از خانم شیده لالمی كه متاسفانه آن‌گونه كه در جریان هستید ایشان را از دست دادیم. خانم لالمی مسوول بخش مطبوعات این گزارش و خیلی هم پژوهشگر خوبی بود و قبلا هم برای انجمن كار پژوهشی خوبی در مورد بازتاب رسانه‌ای سقوط هواپیمای اوكراینی انجام داده بود. با از دست دادن خانم لالمی، آقای اركان‌زاده مسوولیت این بخش را به عهده گرفت و كار را انجام داد به همراه سه گروه دیگر کار را پیش بردند كه این جزییات را آقای اركان‌زاده توضیح خواهد داد. به هر ترتیب این مجموعه سند تهیه شد و دوستان دیگری هم كمك كردند از جمله آقای نوری‌نیا كه در تدوین شكلی سند بسیار كمك كرد. این چیزی كه الان تهیه شده تصویری است از وضعیت رسانه در ایران و ایده‌هایی كه برای آینده وجود دارد و می‌تواند به عنوان یك سند راهنما در نظر گرفته شود. البته به‌طور قطع و یقین می‌تواند بهتر از این باشد و ایرادات احتمالی آن رفع شود.
🔸وقت بيماری همه بيداری است
▫️#هادی_خانيكی
پس بدان اين اصل را ای اصل جو
هر كه را درد است او برده‌ست بو
هر كه او بيدارتر پردردتر
هر كه او آگاه‌‌تر رخ زردتر
١) در جهان زيست سرطانی، همنشينی و ناهمنشينی بيمار و مهمان ناخوانده‌اش، يك روال و قاعده ندارد، وقتی، پزشك فرمان حملات شيميایی را براي درمان می‌دهد، گويي ناخوشايندترين زمان‌های مهمانی فرا مي‌رسد و ميزبان بايد به رغم بيماری براي عبور از اين لحظه‌های ناخرسندی در انديشه و تدارك كشف و خلق فرصت‌هاي قديم و جديد باشد. من براي شيمی یرماني ششم، از يكشنبه ١١ تیر ماه دوباره در زيرزمين بيمارستان پارس بستری شده‌ام.
https://www.etemadnewspaper.ir/fa/main/detail/187251
▫️#هادی_خانيكی
پس بدان اين اصل را ای اصل جو
هر كه را درد است او برده‌ست بو
هر كه او بيدارتر پردردتر
هر كه او آگاه‌‌تر رخ زردتر
١) در جهان زيست سرطانی، همنشينی و ناهمنشينی بيمار و مهمان ناخوانده‌اش، يك روال و قاعده ندارد، وقتی، پزشك فرمان حملات شيميایی را براي درمان می‌دهد، گويي ناخوشايندترين زمان‌های مهمانی فرا مي‌رسد و ميزبان بايد به رغم بيماری براي عبور از اين لحظه‌های ناخرسندی در انديشه و تدارك كشف و خلق فرصت‌هاي قديم و جديد باشد. من براي شيمی یرماني ششم، از يكشنبه ١١ تیر ماه دوباره در زيرزمين بيمارستان پارس بستری شده‌ام.
https://www.etemadnewspaper.ir/fa/main/detail/187251