#دانشجویان
🔸لغو آزمون‌های بین‌المللی زبان ۲۲ فروردین
سازمان سنجش آموزش کشور اعلام کرد:
آزمون­‌های بین­‌الملل Life, IELTS, GRE Subject, TOEFL, GRE General, Skills, UKVI با هماهنگی موسسات ETS و IDP ، از ۱۱ آوریل ۲۰۲۱ برابر با ۲۲ فروردین ۱۴۰۰ تا اطلاع ثانوی برگزاری نخواهد شد.

#رسانه #شبکه‌های_اجتماعی
🔸نتایج افکارسنجی آنلاین ایرنا درباره محتوای پیام‌رسان‌ها و شبکه‌های اجتماعی
نتایج افکارسنجی آنلاین ایرنا نشان داد:
۷۶.۶ درصد پاسخگویان از پیام رسان‌ها و شبکه‌های اجتماعی "خارجی" استفاده می‌کنند. ۷۱.۲ درصد "افزایش آگاهی مردم در خصوص نحوه استفاده از این شبکه‌ها" را موثرترین راه برای مقابله با آثار سوء برخی محتواها در شبکه‌های اجتماعی می‌دانند.
پرسش‌های این نظرسنجی در روزهای ۱۴ تا ۲۱ فروردین ماه جاری بر روی سایت ایرنا قرار گرفت و حدود ۶ هزار و ۴۰۰  نفر در این #نظرسنجی آنلاین شرکت کردند.
پرسش‌ها و مشروح یافته‌های این نظر سنجی:
https://www.irna.ir/news/84290143

🔸آیا من هم باید نظرم را بنویسم؟
▫️#نعمت‌الله_فاضلی بارها و بارها با این سوال ظاهرا ساده اما عجیب دانشجویان روبه رو شده‌ام که آیا در نوشته‌ها و گزارش‌های دانشگاهی‌مان می‌توانیم نظر خودمان هم را بنویسیم؟ پاسخ این سوال آشکار و بدیهی است. بله، باید نظرتان را بنویسید. مثل این می‌ماند که بپرسیم آیا برای رفع گرسنگی باید چیزی بخوریم؟
اگر بخواهیم این پرسش را بکاویم بیش از این که نیازمند پاسخ دادن باشد، نیازمند تحلیل این است که چرا اساسا چنین پرسشی شکل می‌گیرد؟ چرا محقق و دانشجویی تردید دارد که در گزارش تحقیق و مقاله‌اش مجاز است نظرش را بنویسد یا مجاز نیست؟ البته تنها دانشجویان نیستند که با این پرسش عجیب روبرو هستند. در واقعیت انبوهی از کتاب‌ها و مقالات روبرو هستیم که نویسندگان آنها نظرشان را ننوشته‌اند و جای خالی نویسنده در آنها کاملا مشهود است. از اینرو این پرسش ظاهرا ساده و دانشجویی ابعاد گسترده‌ای دارد و نشانه بحران بزرگ‌تری در نظام دانایی ماست. تحلیل این موضوع محتاج بحث مبسوط و مستقلی است و مجال دیگری می‌طلبد. در اینجا نمی‌خواهم تمام قصه را روایت کنم. صرفا قصدم آشکار ساختن و آشنایی‌زدایی از پدیده‌ای است که همه جا هست ولی از آن سخنی نمی‌گوییم. در عین حال چون همیشه با این پرسش روبرو هستم چند ملاحظه اولیه را بیان می‌کنم. نخست این که این پرسش تناقض آشکاری در خودش دارد. مطابق درک عقل سلیم هر کس چیزی می‌نویسد هدفش این است که نظراتش را بنویسید. درست است که نوشته‌های دانشگاهی و تحقیقاتی برای بیان و ارائه نتایج تحقیقات ماست، اما این تحقیقات را من و ما انجام داده و من و ما راوی و نویسنده آن هستیم. هم نویسنده متن من و ما هستیم، هم مسئولیت این متن من و مای نویسنده هستیم. وقتی به دانشجویان می‌گویم باید نظرات‌تان را بنویسد و صراحتا از ضمیر فاعلی من استفاده کنید و بنویسید "به نظر من"، "من معتقدم" و"تجربه من این است" و امثال این عبارت‌ها. در واکنش به من بسیاری دانشجویان می‌گویند "آخه استادمون گفته از خودتون ننویسید"!
این موضوع از مصیبت‌های بزرگ نظام دانشگاهی ماست. نویسنده نه تنها از به کار بردن نام خودش پرهیز دارد بلکه تلاش می‌کند نشان دهد که آن چه می نویسد مجموعه‌ای از ایده‌هایی است که "دیگران" گفته و نوشته‌اند؛ گویی این متن نویسنده ندارد، بلکه صرفا "ناقل" دارد، کسی که ایده‌ها را صرفا نقل می‌کند و او مسئولیت و نقشی در این متن ندارد. توجیهی که برای این جای خالی نویسنده می‌آورند این است که این متن "علمی" است و ایده‌های این متن "شخصی" نیست. این تصور وجود دارد که اگر ضمیر فاعلی را از متن حذف کنیم این نوشته علمی است و اعتبار عینی دارد و مراعات عینیت در پژوهش و نگارش شده است. نمی‌خواهم ابعاد معرفت‌ شناختی این مسئله را باز کنم. فقط یادآور می‌شوم حذف من نویسنده از متن یعنی حذف خلاقیت، اندیشیدن و شور و شوق از فرایند کار فکری. این حذف کردن "من نویسنده" هم متن را سرد و بی‌روح می‌کند و از چشم خواننده می‌اندازد، هم باعث عدم درگیری #نویسنده با #متن و کار فکری‌اش می‌شود و این کار باعث دشوار شدن کار نوشتن می‌گردد. لازمه رویارویی با این بحران این است که:
ریشه‌های تاریخی و معرفتی این سبک نگارش و این نثر خشک و بی‌معنا را درک کنیم.
تأثیرات و پیامدهای زیانبار حذف من و مای نویسنده را جدی بگیریم.
به ارزش‌های معرفتی، #زیبایی‌شناختی و اجتماعی که به کار بردن من فاعلی و اعتبار بخشیدن به #سوژه ایجاد می‌کند توجه کنیم.
به متن‌هایی که نویسنده از تجربه‌هایش صحبت می‌کند و من نویسنده در آن حضور دارد توجه کنیم و زیبایی، رسایی، غنی و سودمندی آن را با متن‌های خشک و ظاهرا دانشگاهی مقایسه کنیم.
از این واقعیت آگاه شویم که در نیم قرن گذشته پیشرفت‌های مهمی در این زمینه در جهان دانشگاهی به وجود آمده است؛ از جمله این که اساسا #تجربه‌زیسته محققان در مرکز کارهای فکری قرار گرفته است.
گسترش رویکرد کیفی و #مردم‌نگاری و خودمردم‌نگاری و بسیار روش‌ها و روش‌شناسی‌های دیگر برای این است که محققان بتوانند با سبکی بنویسند که من و ما نویسنده در آن جای خود را پیدا کند.
اگر درباره این نکات بیندیشیم؛ اطمینان دارم دنیای تازه‌ای از خلاقیت، شوق اندیشیدن و کار فکری در ما ایجاد می‌شود.

🔸 واکسیناسیون علیه کرونا از نگاه صندوق بین‌المللی پول
صندوق بین‌المللی پول اعلام کرد بسیاری کشورها تا سال ٢٠٢۴ نمی‌توانند هدف واکسیناسیون عمومی علیه #کرونا را تحقق بخشند. گیتا گوپینات اقتصاددان ارشد صندوق بین‌المللی ‌پول چندی پیش تاکید کرد که واکسن حربه اصلی برای احیای زودهنگام رشد اقتصادی است.
بر اساس داده‌های منتشر شده اخیر مرکز نوآوری بهداشتی جهانی وابسته به دانشگاه دوک، کشورهای ثروتمند در مجموع ۴ میلیارد و ۶٠٠ میلیون دوز واکسن کرونا و کشورهای کم درآمد تنها ۶٧٠ میلیون دوز خریداری کرده‌اند. این باعث می‌شود که بسیاری کشورهای غربی مانند انگلیس و آمریکا بتوانند ظرف چند ماه آینده بیشتر جمعیت خود را واکسینه کنند، اما برخی کشورها حتی تا قبل از سال ٢٠٢۴ نتوانند این هدف را تحقق بخشند.

#موبایل🔸 دوربین #شیائومی Mi11 Ultra

#کتاب 🔸 خاطرات
می‌دانی چی فکر می‌کنم؟ به نظرم خاطره‌ها شاید سوختی باشد که مردم برای زنده ماندن می‌سوزانند. تا آنجا که به حفظ زندگی مربوط می‌شود، ابداً مهم نیست که این خاطرات به درد بخور باشند یا نه. فقط سوخت‌اند. آگهی‌هایی که روزنامه‌ها را پر می‌کنند، کتاب‌های فلسفه، تصاویر زشت مجله‌ها، یک بسته اسکناس ده هزار ینی، وقتی خوراک آتش بشوند، همه‌شان فقط کاغذند. آتش که می‌سوزاند، فکر نمی‌کند آه، این کانت است یا آه، این نسخهٔ عصر یومیوری است یا چه زن قشنگی! برای آتش؛ این‌ها چیزی جز تکه کاغذ نیست. همه‌شان یکیست. خاطرات مهم، خاطرات غیرمهم، خاطرات کاملاً به دردنخور. فرقی نمی‌کند، همه‌شان فقط سوخت‌اند.
📚 پس از تاریکی #هاروکی_موراکامی

#تراس 🔸 غم
همه ما به غم اعتبار و اهمیت بیشتری می‌دهیم تا به شادی؛ برای غمی که تمام گذشته و وزن و عمقش را به رخ ما می‌کشد؛ در حالیکه شادی هیچ گذشته، وزن و عمقی ندارد. همان لحظه که متولد می‌شود، در حال پرواز است.
#کریستین_بوبن
Christian Bobin

🎥 گفتگوی داغ و پاسخ‌های جنجالی دکتر مرندی به ادعای بی‌بی‌سی درباره مخفی کردن آمار #کرونا در ایران که باعث شد مجری گفتگو رو قطع کنه

@Fars_Plus

#ایران_آمریکا
🔸نیویورک‌تایمز: قمار ترامپ شکست خورد
▫️شورای سردبیری نیویورک تایمز: تهران آمریکا را به دلیل عدم پایبندی به برجام تنبیه کرد
ترامپ با تحریم‌های سنگین می‌خواست ایران را فلج کرده تا با حقارت شرایط جدید آمریکا را بپذیرد.
نشست وین می‌تواند دلیلی برای خوشبینی محتاطانه باشد.
اگر ایران می‌خواست در برابر خواسته‌های آمریکا تسلیم شود بسیار قبل‌تر آن را انجام می‌داد.
توافق اخیر تهران و پکن نشان داد که روسیه و چین برای مدت طولانی از تحریم‌های آمریکا تبعیت نمی‌کنند. فارس