عرصه‌های‌ ارتباطی

@shafiei_kadkani
#شعر 🔸 بر شعر چه می‌رود؟
انبوهی‌ از اندوه، گلوی‌ ما را می‌فشارد تا فریادی‌ برآوریم؛ فریادی‌ که‌ نمی‌دانیم‌ آن‌ را چه‌ باید نامید. زیرا شعر، که‌ یکی‌ از شادی‌های‌ انگشت‌شمارِ زندگی‌ ما بود، دارد صحنهٔ زندگی‌ ما را ترک‌ می‌کند، بی‌آنکه‌ ما را خبر کند و یا از دور بدرودی‌ بگوید. ما که‌ خود را ملّت‌ِ شعر می‌نامیم، شاهد سقوط‌ یکی‌ از واپسین‌ سنگرهای‌ خود هستیم، بی‌ آنکه‌ میلی‌ به‌ مقاومت‌ از خود نشان‌ دهیم.
بارها و بارها، در لحظه‌هایی‌ که‌ روح‌ نیازمندِ تغنّی‌ بوده‌ است، به‌ سوی‌ صدای‌ خود (= شعر) شتافته‌ امّا صفحه‌ را متراکم‌ از سفیدی‌ یافته‌ است. چه‌ روزهای‌ آرام‌ تعطیلی‌ که‌ از تزاحمِ تلخی‌ها برکنار بوده‌ است‌ و دشمن‌مایگی‌ این‌گونه‌ شعرها، آن‌ روزها را بر ما کدر کرده‌ است. چه‌ بسیار که‌ در کسالت‌های‌ جسمانی‌ مشتاق‌ آن‌ بوده‌ایم‌ که‌ سرودی‌ یا شعری‌ ما را به‌ نشاط‌ِ یک‌ جشن‌ ببرد یا دریا را به‌ سوی‌ ما بیاورد، ولی‌ آن‌ کسالت‌ به‌ بیماری‌ انجامیده‌ است.
چه‌ لحظه‌های‌ حماسی‌ بزرگی‌ که‌ از فرود آمدن‌ سنگی، که‌ روزگار بر سر ما ریخته، به‌ وجود آمده‌ و ما به‌ حصار این‌ پهلوان‌ ناتوان‌ پناهنده‌ شده‌ایم‌ تا سرودی‌ سر کنیم‌ و او را همچنان‌ خاموش‌ و لب‌ فروبسته‌ یافته‌ایم‌ تا به‌ ما بگوید: اشیاء – به‌ همان‌گونه‌ که‌ بر روی‌ زمین‌ قرار دارند، در همان‌ صورت‌ طبیعی‌ خود – شاعریّتِ بیشتری‌ از شعرِ این‌ روزگار دارند؛ روزگاری‌ که‌ روح‌ در آن‌ از ارائهٔ اندوهگزاری‌ها و شکایت‌های‌ خود ناتوان‌ است. گویی‌ جهان‌ رؤیا، نَفْس‌ِ رؤیا، یکباره‌ به‌ انحطاط‌ گراییده‌ و از آن‌ آزادی‌ – که‌ جز تشویش‌ برای‌ او به‌ حاصل‌ نیاورده‌ است‌ – سرِ توبه‌ کردن‌ دارد.
▫️محمود درویش
▫️ترجمهٔ #محمدرضا_شفیعی_کدکنی
▫️شعرِ معاصر عرب، صص ۲۷۵–۲۷۴
https://www.instagram.com/shafiei_kadkani

455 views06:30