Лес прачынаецца. Расплюшчвае вочы ад зімняга сну, калі быў час цішыні — ні гуку. А цяпер шуміць, турбуецца, нават, здаецца, злуюцца тыя вечназялёныя шаты. Хопіць траскучых маразоў ды нялітасцівых завей. Але той гоман не толькі з-за спрэчак зімы з вясной. Заўжды памятаю, як у вёсцы казалі, што «на Грамніцы нап’ецца певень вадзіцы». І гэта дарыла надзею — хутка вясна! І ў цяперашнім шуме лесу — покліч вясны. Узрушаны дрэвы — ад сустрэчы з сонцам і птушыным гоманам. І ў гэтай мелодыі жыцця, спевах абуджэння адчуваецца еднасць, дух яднання. Кожная іголка, кожная пушыстая галінка, кожнае дрэва непаўторныя і ў той жа час — адзіны жывы арганізм. Калі так паводзіць сябе прырода, чаму не павінны так рабіць людзі? Быць грамадой. Сустракаць вясну ў адным парыве. Хопіць падзяляцца, трэба быць разам. І таму нават назва — адзіны дзень галасавання — не толькі пра тое, што мы выбіраем адразу дэпутатаў усіх узроўняў. Гэта яшчэ і пра тое, што мы павінны паказаць сябе адзінай нацыяй, з’яднанай грамадой.

https://telegra.ph/CHas-yadnannya-02-21