همراهی میگ-۲۹ های نیروی هوایی صربستان هنگام ورود ایل-۹۶ سری ۳۰۰ حامل پوتین به حریم هوایی صربستان
@vostokaero

هواپیمای سوخترسان تبدیلی ایلیوشین «ایل-۷۸ام-۹۰ آ» پس از اتمام رنگ آمیزی به سفارش مشتری، آشیانه رنگ آمیزی کارخانه «آویاستار» در اولیانوفسک را ترک می کند.
هواپیما به زودی به وزارت دفاع روسیه تحویل خواهد شد.
@vostokaero

Кабина Су-35С производства 2018 г.
کابین خلبان سو-۳۵اس (تولید ۲۰۱۸ - ۱۳۹۷)
@vostokaero

فضاپیمای تدارکاتی پراگرس-۱
@vostokaero

۲۰ ژانویه ۱۹۷۸ (۳۰ دی ۱۳۵۶) اولین فضاپیمای باری «پِراگرِس-۱»¹ برای الحاق با ایستگاه فضایی «سالیوت-۶» به فضا پرتاب شد. روند عملیات توسط «مرکز هدایت پروازها»² و فضانوردان مستقر در «سالیوت-۶»، یوری رامانِنکو و گئورگی گِرِچکو واپایش شد. ۲۲ ژانویه فضاپیمای بدون سرنشین، در حالت خودکار³ با ایستگاه الحاق⁴ انجام داد.

«پِراگرِس» خانواده‌ای از فضاپیماهای بدون سرنشین حامل محموله باری برای تامین نیازهای ایستگاه‌های مداری هستند که با موشک حامل «سایوز» به فضا پرتاب می‌شود.

توسعه دهنده و تولیدکننده خانواده فضاپیماهای تدارکاتی پراگرس از اواخر دهه ۷۰ میلادی تا به حال، مجموعه موشکی-فضایی «انرگیا» است.
------------------------------
۱- Прогресс-1
۲- Центр Управления Полетов ( ЦУП )
۳- Автоматический Режим
۴- Стыковка

بعد از مرور واژگان مرتبط، حالا متن اصلی را ببینید:

20 января 1978 года первый грузовой корабль «Прогресс-1» был запущен к орбитальной станции «Салют-6». Контролировали ход операции Центр управления полётом и космонавты Юрий Романенко и Георгий Гречко, находившиеся на станции «Салют-6». Контролировали ход операции Центр управления полётом и космонавты Юрий Романенко и Георгий Гречко, находившиеся на станции «Салют-6». 22 января в автоматическом режиме корабль был состыкован со станцией.
«Прогресс» — серия транспортных беспилотных грузовых космических кораблей, выводимых на орбиту с помощью ракеты-носителя «Союз». Разработана в СССР для снабжения орбитальных станций.
Разработчиком и изготовителем кораблей семейства «Прогресс» с 1970-х и по настоящее время является Ракетно-космическая корпорация «Энергия».

@vostokaero

امروز مطابق با ۲۰ ژانویه، اولین پرواز بمب افکن «ام-۴» بیزون (بوفالو) است.

هواپیمای ام-۴ (با نام های هواپیمای «۲۵»، محصول «۱۰۳»؛ با کد ناتو Bison) اولین بمب‌افکن جت راهبردی اتحاد شوروی بود. به بیان دقیق‌تر، «ام-۴» اولین بمب‌افکن جت قاره‌پیمای حامل سلاح هسته‌ای تاریخ جنگ سرد بود. این هواپیما همزمان با توپالف «تو-۹۵» ساخته شد و در سرعت پیمایش و گنجایش حمل بمب بیشتر، از بمب افکن توپالف متمایز بود، اما به دلیل مصرف ویژه سوخت بالای موتورهای «آ ام-۳» ، شعاع عملیاتی به مراتب کمتری داشت. «ام-۴» در جریان تولید انبوه، چندین بار در راستای بهبود ویژگی‌های پروازی-فنی، اصلاح شد.
ادامه👇

@vostokaero

با ظهور سلاح‌های هسته‌ای در اواخر دهه ۴۰ میلادی، ساخت ابزاری برای رساندن آنها به هدف ضرورت پیدا کرد. سرطراح مشهور میاسیشِف* که استاد وقت دانشگاه هوایی مسکو** بود، طرح توجیهی ساخت یک هواپیمای دوربرد استراتژیک با برد پروازی ۱۲-۱۱ هزار کیلومتری را به دولت داد.
۲۴ مارس ۱۹۵۱ شورای وزیران اتحاد شوروی با دستور استالین، میاسیشِف را به عنوان سر طراح «دفتر طراحی-۲۳» *۳ وزارت صنایع هوایی، پس از احیا آن منصوب کردند. در ماه ژوئن فرمانده نیروی هوایی شوروی مشخصات فنی-عملیاتی هواپیمای «ام» (اول اسم میاسیشف) را تایید کرد.
بیشینه برد پروازی با محموله بمب ۵ تنی باید به ۱۲-۱۱ هزار کیلومتر برسد و سرعت ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت در ارتفاع ۲۷۰۰۰ پا. توسعه بمب افکن با عدد رمز «۲۵» از دفتر طراحی ۲۳ و با همکاری کامل انستیتوهای تحقیقاتی، دفاتر طراحی و کارخانه‌های زیرمجموعه «وزارت صنایع هواپیمایی»*۴ و سایر نهادها مطالبه شد.
اولین پرواز ده دقیقه‌ای «ام-۴» در ۲۰ ژانویه ۱۹۵۳ (۳۰ دی ۱۳۳۱)، دو ماه بعد از اولین پرواز تو-۹۵، انجام شد. تنها ۸ سال پس از جنگ جهانی دوم، یک بمب‌افکن دوربرد جت پا به عرصه سیاسی-نظامی دنیا گذاشته بود. «ام-۴» در چارچوب آزمون‌های پروازی کارخانه، ۲۸ پرواز و پس از برطرف کردن ایرادات ۱۸ پرواز انجام داد. در واقع اولین نمونه آزمایشی ام-۴ مجهز به موتورهای «آ ام-۳» دارای برد ۹۰۵۰ کیلومتری با سرعت پرواز ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت بود.
۱۹ سپتامبر ۱۹۵۳ مصوبه قانونی تحویل ۱۱ فروند آزمایشی «ام-۴» در فاصله ۱۹۵۵-۱۹۵۴ توسط کارخانه شماره ۲۳ صادر شد.
«ام-۴» چندماه زودتر از «ب-۵۲» وارد سازمان رزم شده بود.
@vostokaero

تحول بمب افکن های روسی در سال های ابتدایی پس از جنگ جهانی دوم
@vostokaero

ولادیمیر میخایلویچ میاسیشِف (۱۳۵۷-۱۲۸۱)
Влади́мир Миха́йлович Мяси́щев (1902-1978)

@vostokaero

در ادامه این هواپیماها باز تجهیز و به سوخترسان پرنده با نام «ام-۴-۲» تبدیل شدند.
یگان سوخترسان همیشه جزیی از هواپیمایی راهبردی روسیه بوده چون هواپیماها در بازگشت از ماموریت و برای رسیدن به پایگاه خود نیاز به سوخت پیدا می کردند. تمرینات پروازی و شبیه سازی های ماموریت نیز شامل تمرین های عملیات سوختگیری در هوا بود.

همان طور که در ابتدا گفته شد، در ادامه پروژه ، نمونه های مختلفی از «ام-۴» ساخته شده است. ادامه ام-۴، «۲ اِم» و «۳ اِم» بودند. «۳ ام» که حاصل روز آمدسازی و اصلاحات اجرا شده بر روی «ام-۴» بودند در انواع مختلفی ساخته شد که یکی از تفاوت های اصلی آنها، نوع موتور نصب شده بر روی هواپیما که از یک طرف به عنوان منبع نیرو و تعیین کننده ظرفیت حمل محموله رزمی، و از طرف دیگر اصلی ترین مصرف کننده سوخت و تعیین کننده برد هواپیماها بود؛
М-4
М-4М
3М
3МН - "новый двигатель"
3МН-2
3МС - "старый двигатель"
3МС-2
3МД/ЗМЕ
ВМ-Т

Двигатели : 4 ТРД

М-4: АМ-3

3М: ВД-7 или

3МС: РД-3М-500А

@vostokaero