نوشته‌های ترمینالی

Forwarded from addicted to sky. (Fateme)

بیشتر سیاهچاله‌ها مرحله‌ی نهایی زندگی درخشان‌ترین ستاره‌های کیهان یعنی ستاره‌های ابرغول هستند که اَبَر‌نواختر شده‌اند. هسته‌ی بی‌نهایت فشرده‌ای که پس از انفجار باقی می‌ماند، چنان گرانش قدرتمندی دارد که حتی نور هم نمی‌تواند از آن بگریزد؛ پس این جسم سیاه است و چون‌ هیچ چیز نمی‌تواند سرعتی بیش از سرعت نور داشته باشد، هر آنچه بر این جسم سقوط کند، تا ابد آن‌جا به دام می‌افتد.
بیشتر سیاهچاله‌ها را فقط در صورتی می‌توان آشکار کرد که به ستاره‌ی دیگری نزدیک باشند. گرانش قدرتمند این سیاهچاله‌ها نهرهایی از گاز را با سرعت بسیار زیاد از ستاره‌ی همدم خود می‌رباید. گاز به سوی مرکز سیاهچاله سرازیر می‌شود و گردابی مارپیچی، به نام قرص بَراَفزایشی، دور آن شکل می‌دهد. اصطکاک آن‌قدر دمای این گاز چرخان را افزایش می‌دهد که به شدت تابش می‌کند. داغ‌ترین بخش‌ها به دمای ۱۰۰ میلیون درجه‌ی سانتی‌گراد می‌رسند و پرتو ایکس منتشر می‌کنند.
هیچ‌کس نمی‌تواند به درون سیاهچاله نگاهی بیندازد؛ اما ریاضی‌دانان می‌توانند با استفاده از مفاهیم نسبیت انیشتین و بر اساس روابط و محاسبات پیچیده، وضعیت درون سیاهچاله را بررسی کنند. این پیش‌بینی‌های ریاضی حاکی از محیطی عجیب در لبه‌ی سیاهچاله و در اعماق آن است؛ جایی که ماده تا مرز تَکینگی رمبیده است. تکینگی نقطه‌‌ای بی‌نهایت کوچک با چگالی بی‌نهایت است که تا ابد روی خود می‌رمبد. بر اساس برخی نظریه‌های ریاضی و فیزیک، ممکن است سیاه‌چاله‌ها دروازه‌هایی به دنیاهای دیگر باشند.
اجسامی که درون سیاهچاله سقوط می‌کنند، مانند رشته‌های ماکارونی کشیده می‌شوند. فضانوردی فرضی که با پا به درون سیاهچاله سقوط می‌کند، در مقایسه با سر، بر پاهای خود کشش گرانشی قوی‌تری حس می‌کند. به این سبب، بدن او کش می‌آید. نزدیک به چاله، ماده به ذرات سازنده‌ی خود تجزیه می‌شود.

@letsgethighonsky

253 views17:04