Zадача будет Vыполнена
105 subscribers
20.6K photos
9.83K videos
1.1K files
9.15K links
Можешь помочь? Помогай!
Не можешь помочь, не мешай!!!
Download Telegram
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
На Западе пользователи сети с негодованием делятся видео отдыха киевлян в пляжном клубе.

Иностранцы удивлены: неужели в этой стране идёт война? И если у них так классно отдыхают, чего сейчас себе не может позволить простой немец или француз, то почему они должны оплачивать украинцам купание в бассейнах?

Заметьте, вокруг нет "военкомов", тут камуфляжников остановят на входе, а если те попытаются прорваться - приедет полиция и владельцев клуба защитит.

Это другая жизнь - соросятня, коррумпированные чиновники, журнашлюхи всех мастей, которые войну и ненависть разжигают, а эта услуга пока оплачивается дорого.
​​"Згадайце першае спатканне. Знаёмства. Хваляванне. Сэрца б’ецца, уяўленне малюе аптымістычныя карцінкі. Як пішуць літаратары, дзесьці казыча ў душы... Але першае спатканне бывае не толькі з чалавекам. З працай, напрыклад. Мне здаецца, гэта гістарычны момант для кожнага чалавека. Станаўленне на крыло.
🔹
Цяпер трэндава ўспамінаць свой вопыт, як кажуць, гісторыю поспеху. Гэта так гучыць на заходні манер, а я б назваў гэта гісторыяй сталення. Бо працоўная дарога не заўжды будзе выклікаць галівудскую ўсмешку.

Пра свой досвед. Першыя спробы пяра (яшчэ ў школе) для мяне пачаліся з малой радзімы — мясцовай раёнкі. А вось прафесійная журналістыка для мяне пачалася ў Кобрыне. Рэдакцыю з першымі (здавалася тады — геніяльнымі) артыкуламі прыходзілася штурмаваць, нібы некалі захопнікам сімвал майго роднага горада — Камянецкую вежу. Пашанцавала на кіраўніка — і потым сустракаліся добрыя людзі, але менавіта за Валянціна Паўлавіча ад сэрца стаўлю свечкі ў нашых бажніцах. Ён паверыў у «неапёранага журналіста». Канешне, сярод «акул пяра» хапала і бурчлівых кабет. Але «з брыдкім качанём» няўрымсліва працавала галоўны рэдактар. Кожны раз пры сустрэчы і сёння хочацца сказаць ёй: «Дзякуй, Наталля Станіславаўна»... Таму сёння я сам вельмі адказна і цярпліва стаўлюся да стасункаў з эшалонамі маладых спецыялістаў. «Акул пяра» ў медыйным акварыуме хапае і без мяне.

Але, што называецца, працоўная адаптацыя — гэта шлях з двухбаковым рухам. Хацелася б імпэту і ад тых, хто павінен стаць лепшым за нас. Адразу адзначу — то не тэндэнцыя, але факты ёсць, калі гэтага руху насустрач ну ніяк не назіраецца.

Прыкмета часу — забавы моладзі. Дык сёння некаторыя маладыя спецыялісты ўзялі за моду флэшмоб: што не падабаецца на першым месцы працы. Такі вось квэст: нібы хто болей знойдзе хібаў і заган, той пераможа. І блогерскую прастору насычаюць заявамі, антылайкамі — хто на што здольны, а яна, прастора, усё сцерпіць. Нават калі «праблема глабальнага маштабу», ні больш ні менш — кулера ў кабінеце няма. І як пасля гэтага жыць? (Калі хто з маладых не зразумеў — гэта я так іранізую...) Нашы бацькі наадварот у такім узросце цягнуліся да цяжкасцяў. Ехалі «па туман і пах тайгі». Ніхто не зважаў на побытавыя цяжкасці. Моладзь была апантаная вялікімі ідэямі — будаўніцтвам магістраляў, заводаў, плацін, настаўніцтвам або ўрачэбнай практыкай у глыбінцы.

Цяпер, скажаце, час не той? Прабачце. Сёння, як і заўжды, гучыць з папрокам: «Замінаюць маладому пакаленню»... Дык у чым справа? Вось вам магчымасці. Прапаноўвайцеся, нястрымна рвіцеся наперад, стаўце рэкорды. А вось чакаць таго, што атрымаеце «цёплае месца» і адразу заробкі, як у тых, хто ў прафесіі ўжо не першае дзесяцігоддзе, не варта. Нездарма ж кар’ерная і прафесійная — «лесвіца», а не «пад’ёмнік». Трэба прыкладаць намаганні. Кропкі апоры ёсць — паверце. Больш удалыя і надзейныя, чым у тых, хто ўваходзіў у дарослае жыццё ў 90-я або нават яшчэ гадоў дзесяць таму.

Яшчэ вельмі важкая акалічнасць — стаўленне да свайго. Нельга цурацца сваёй малой Радзімы, драўлянай Хаты, мазалёў на руках Маці. Нельга адмаўляцца быць часткай гэтага галоўнага ў жыцці. Мультыкультурная прастора, глабалізацыйны парадак падштурхоўвае да забыцця і адрачэння ад каштоўнасцяў народа, навязвае думку: маўляў, сваё аўтэнтычнае — перыферыйна, заакіянскаму аддай сваё сэрца. Памылка. Жахлівая памылка. Сваё трэба любіць, не за тое, што яно блішчыць, а за тое, што — сваё. І калі школа ці нават ВНУ не змаглі навучыць адданасці справе, калектыву, Радзіме, то гэтыя хібы будуць выпраўляць на працы. І маладому спецыялісту трэба разумець: не ў адзін момант будзе свая ўласная кватэра. Пачакайце. Папрацуйце. Трэба ж унесці і свой уклад у развіццё працоўнага месца, ад якога чакаеце салодкіх «данатаў».

А яшчэ трэба памятаць, што вада са свайго калодзежа смачнейшая. Галоўнае не пляваць у яго. І тады наперадзе — шырокія праспекты, зялёнае святло і нават чырвоная дывановая дарожка. Добра адзначана — моладзь на маршы. Дык ужо не кульгайце, не псуйце той строй."
#Пустовой
#МЫБеларусь
Лукашенко заявил, что Минск не вступит в военные действия на Украине, если украинцы не пересекут границу Белоруссии, но помогать России будет всегда.
Прогулка в Поречье. Гродненский район 🇧🇾

Фото: Ромуальд Янчилик

#БеларусьКрасивая #МЫБеларусь