☝️☢️🗣 - 🇺🇸Кари Лейк доит корову в Айове, поворачивается к репортеру New York Times и говорит: «Вы знаете, что есть только два пола, в парнокопытном семействе Бык и Корова верно?» 😂😂🔥

Репортер Нью-Йорк Таймс *пожимает плечами* 🤓🤓

Кари Лейк: «Нью-Йорк Таймс должна попытаться подоить корову, а затем попытаться подоить быка и посмотреть, что из этого выйдет». Какое Молоко Вам больше понравится😂🔥🔥

Председатель Минского городского Совета депутатов Андрей Бугров:

Доброе утро, уважаемые друзья! Спасибо большое за ваши комментарии к вопросу возможности использования санитарных комнат для посетителей, нашего городского общепита. Ваше мнение очень важно! Уверен в одном, бизнес должен быть социально ответственным!
Сегодня, уважаемые друзья хочу обсудить с вами ещё одну тему: питьевые фонтанчики нужны ли они в городе?!
Одним из заметных элементов городской архитектуры являются питьевые фонтанчики. Они невелики по размеру, порой отличаются изысканными формами, и наряду с функцией визуализации городского ландшафта, имеют вполне практическое назначение – утолять жажду жителей и гостей города. В свое время фонтанчики для питья были частью и нашего городского пейзажа, сегодня их практически не осталось ((!

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid02VuuiJuf2Dzex9gfj3HDAfvGHwbtTRKcc557Po57DmnfPT39p24Eo34mpJNLD3ndBl&id=100023948183305&mibextid=Nif5oz

​​​​Ёсць учынкі, што характарызуюць чалавека, робяць з яго Чалавека. А ёсць пазіцыі, што адлюстроўваюць твар дзяржаў. Гэта вельмі важна. Асабліва сёння, калі «дэмакратычны» альбо дыпламатычны мэйкап вельмі прафесійна хавае сапраўднае аблічча. Мы ж за натуральнасць. І краіна наша сапраўдная. У сацыяльным, грамадскім плане, у адносінах паміж людзьмі.
Кажуць, што наваколле вызначае свядомасць. Мо таму мы самадастатковыя і самабытныя, што шматпавярховыя шкляныя «джунглі» не алічбавалі прыродную прастору. А нейрасетка не апанавала мозг і сэрца нацыі.
🔹
Менавіта наша Перамога — яна па-за часам і прасторай. Яна атаясамлівае веліч і боль, радасць і смутак беларуса. У ёй і стогн Хатыні, і галасы званоў Віцебска, і раскаты грому падчас вясенняй навальніцы, і грукат будоўлі пасляваеннага Мінска, і будаўніцтва незалежнай краіны. Вірлівыя рэкі часу многае прынеслі на нашу зямлю. Беларус жа быў заўжды звязаны з ёй, як ніткі слуцкага пояса альбо неглюбскага ручніка паміж сабой. Зямля — гэта не толькі краявіды, гэта праца. Гэта водар хлеба і чабору. А яшчэ — пах поту. Паліваць зямельку кроплямі поту для беларуса — звыклая справа. А яшчэ — не паводле нашай мары, не па нашай ахвоце, але, на жаль, заўжды ў гісторыі — паліваць яе крывёю. Бо заўсёды так было — чужынцы былі ласыя на нашы прасторы.
І таму з аднолькавай павагай міралюбівыя беларусы ставяцца і да хлебароба, і да абаронцы. Цяпер абараняць трэба не толькі граніцы дзяржавы, але ж яшчэ і межы традыцыйнасці, нармальнае стаўленне да біблейскага чалавека. Ахоўваць патрэбна праўду, гістарычную ў тым ліку, і абавязкова — памяць. А інакш? А інакш гусеніцы чужых танкаў будуць паласаваць родную зямлю замест колаў родненькіх працаўнікоў-«беларусаў». Як гэта звязана? Вельмі ўсё прымітыўна. Спачатку сваіх сапраўдных герояў дыскрэдытуюць у медыйнай, культурнай, навуковай і адукацыйнай прасторы. Не паспееш азірнуцца — у нацыянальным пантэоне — іншыя. Чужынцы і ідэі. І насельніцтва краіны ператвараецца ў рэкрутаў іншаземных інтарэсаў. Цяпер узялі за моду пад гусеніцы экскаватараў кідаць памяць і генны код. Няважна, што трушчыць — помнікі салдатам-вызваліцелям ці праваслаўныя храмы…
Такі час цяпер, што дабро і зло рафінаваныя! У гэтай ментальнай барацьбе наша краіна — на перадавой. Ці то гістарычная місія, ці то лінія сапраўдных чалавечых учынкаў вывела нас на гэтую бітву. Сёння гарачыя канфлікты — апошняя стадыя. Але праціўнік старанна рыхтуецца да гэтага контрнаступу. Ментальна — праз інфармацыйную экспансію. Такая яна — гібрыдная вайна. 
І мы ўжо даўно ў яе ўцягнутыя.
🔹
Мы смела заяўляем: фашызм (нацызм) — не пройдзе: на варце памяці — Беларусь. Як некалі абаронцы крэпасці над Бугам мужна трымаліся ў блакадзе, баранілі Радзіму, не здрадзілі прысязе, так і сёння беларускія вайскоўцы — на напрамку галоўнага ўдару.
🔹
Мінск стаў сталіцай антыфашысцкага форуму, на які з’ехаліся прадстаўнікі дзясяткаў краін.
Дарэчы, фашызм (нацызм) — гэта ж не толькі вынішчальная ідэалогія, гэта не толькі Гітлер альбо нацбат «Азоў». Гэта бамбёжкі Югаславіі і слепата заходніх інстытутаў правоў чалавека да знішчэння дзяцей Данбаса. Гэта геапалітычныя «фокусы» прабіркі Коліна Паўэла і доследы з пандэмійнымі інструментамі ўздзеяння на чалавецтва. Гэта фабрыка гендарнасці і канвеер каляровых рэвалюцый. А яшчэ зусім хутка нас чакае новы канцлагер штучнага інтэлекту — у нейрасеткавым шталагу сусветнага маштабу чалавеку будзе цесна.
Вось супраць усяго гэтага — Беларусь. Не, дзякуй богу, не адна. Шмат краін. Дзясяткі. Але хто іх аб’яднае? Хто раздзьме той горн? Як некалі ваяводы з-пад Брэста і Полацка аб’ядналі славян пад Грунвальдам, як зусім нядаўна, па мерках гісторыі, расонскія партызаны, мінскія падпольшчыкі і салдаты франтоў савецкай арміі, нібы з рэек варожыя эшалоны, скінулі з Еўропы кайданы гітлераўскага нацызму, так і сёння стаім з мужнасцю Брэсцкай крэпасці. Свету патрэбны новы Сцяг Перамогі — над сучасным рэйхстагам.
🔹
І ў эфіры міжнароднай супольнасці ўсё гучней чуваць: «Фашызм не пройдзе: я — Беларусь. Вяду бой».

#Пустовой