ایران #دویچه‌‌وله_فارسی را تحریم کرد
وزارت خارجه جمهوری اسلامی برخی اشخاص، نهادها و شرکتهای اروپایی را تحریم کرد. در این تحریم‌ها نام دویچه وله فارسی، مسئولان #روزنامه_بیلد و چند شرکت و فرد آلمانی و اروپایی نیز قرار دارند.
///
وزارت خارجه جمهوری اسلامی برخی اشخاص، نهادها و شرکتهای اروپایی را تحریم کرد. در این تحریم‌ها نام دویچه وله فارسی، مسئولان #روزنامه_بیلد و چند شرکت و فرد آلمانی و اروپایی نیز قرار دارند.
///
Forwarded from شارا - شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی (Shara Public Relations)
«#پولیتزر Pulitzer» به مناسبت سالگرد درگذشت او
سالروز درگذشت «جوزف #پولیتزر» روزنامه نگار معروف است که به منظور ارتقاء ادبیات، #روزنامه_نگاری و موسیقی از طریق انتخاب سالانه بهترین ها و دادن جایزه، بنیادی را تاسیس کرده است. پولیتزر در 64 سالگی بسال 1911 فوت شد. مهمتر از ایجاد بنیاد پولیتزر، وی مبتکر «#مردمی_نویسی» در نشریات است که تا آن زمان عمدتا به گزارش فعالیت های دولت می پرداختند.
در ادامه با #شارا همراه باشید:
https://www.shara.ir/view/15310/
سالروز درگذشت «جوزف #پولیتزر» روزنامه نگار معروف است که به منظور ارتقاء ادبیات، #روزنامه_نگاری و موسیقی از طریق انتخاب سالانه بهترین ها و دادن جایزه، بنیادی را تاسیس کرده است. پولیتزر در 64 سالگی بسال 1911 فوت شد. مهمتر از ایجاد بنیاد پولیتزر، وی مبتکر «#مردمی_نویسی» در نشریات است که تا آن زمان عمدتا به گزارش فعالیت های دولت می پرداختند.
در ادامه با #شارا همراه باشید:
https://www.shara.ir/view/15310/
نظريه داريوش فروهر که 11 آبان 1357 انعکاس جهاني يافت و خبر صفحه اول شماره آن روزِ #روزنامه_اطلاعات شد:
هیئت حاکمه باید #رفرندام کند
///
هیئت حاکمه باید #رفرندام کند
///
👍👍👍
اعتراض جهانی در سال 1978 به #روزنامه_نگار_شدن_مؤسسات_عمومی ـ چنین نشریات، سانسور به طریقی دیگر است
نوامبر 1978 (نیمه آبان 1357) بیست و دومین اجلاس عمومی یونسکو با اعتراض روزنامه نگاران از سراسر جهان به عبارتی از یک جملهِ دستور کارِ از پیش اعلام شده این اجلاس آغاز شده بود که اشاره به روزنامه نگارشدن قوه مجریه کشورها و موسسات عمومی داشت. در آن زمان در شوروی، اقمار آن و چند کشور دیگر از جمله سوریه، روزنامه ها با سرمایه و مدیریت دولت اداره می شدند و روزنامه نگاران کارمند دولت بودند که کارمند دولت بودن روزنامه نگار مغایر اصول این حرفه است، زیرا که نمی تواند در نوشتن گزارش و مقاله؛ بی نظر و بی طرف باشد و منصفانه عمل کند و به عبارت دیگر به دور از «خود سانسوری»، در جای روابط عمومی قرارداشتن و جوسازی باشد.
یک کشور حق دارد یک روزنامه ملی داشته باشد که طبق قانون خاص اداره شود ولی نه همه نشریات و یا بیشترشان متعلق به دولت و موسسات دولتی و عمومی باشند و یا از دولت کمک مالی بگیرند و احیانا ملاحظه کاری کنند. روزنامه ملی باید در چارچوب خاص عمل کند. [«روزنامه ایران» که سابقه ای 150 سالi دارد به عنوان روزنامه ملی شناخته شده است و در طول دهه 1370 در این چارچوب عمل می کرد.]
در اجلاس قبلی یونسکو در نایروبی (کنیا) هم به روزنامه نگار بودن دولت ها [قوه مجریه] اعتراض، و گفته شده بود که داشتن رادیو ـ تلویزیون برای دولتها کافی است و نباید وارد کار نشریات چاپی شوند و از دولت شوروی خواسته شده بود جز روزنامه های حزبی بقیه نشریات از جمله ایزوستیا را به اتحادیه های روزنامه نگاران این کشور واگذار و یا آنها را تعاونی کند. در آن زمان جز ایالات متحده و سه ـ چهار کشور دیگر، در سایر کشورها شبکه های تلویزیونی دولتی بودند و به این عمل اعتراضی هم نشده بود.
در نوامبر سال 1978 صدای اعتراض، نخست ازسازمانهای حرفه ای مطبوعات فرانسه بلند شد و عالمگیر گردید. اتحادیه های صنفی مطبوعات حرفه ای و سندیکاهای مربوط، مداخله دولت ها و سازمانهای دولتی را در مطبوعات از جمله نشر روزنامه به عنوان نوعی سانسور ـ سانسور به راهی دیگر ـ محکوم کردند و از کارشناسان حقوق اساسی و استادان علوم سیاسی و علم حکومت خواستند که نظر خود را اعلام دارند و تایید شد که دولتها می توانند رادیو ـ تلویزیون و خبرگزاری ملی، پارلمانها نشریه برای درج اظهارات نمایندگان، شکایات واصله و سایر فعالیتها خود، احزاب روزنامه ارگان و موسسات دولتی مجله تخصصی داشته باشند ولی روزنامه و نشریه حرفه ای دادن کار قوه مجریه و یا یک سازمان عمومی نیست و کار روزنامه نگار و یا شرکتهای حرفه ای است؛ مخصوصا که یک سازمان دولتی حق گرفتن آگهی تجاری و توزیع و فروش نشریه به صورتی که معمول است ندارد و نمی توان نشریات دولتی و حتی احزاب را به توزیع معمولی داد. توزیع این نشریات باید از طریق پست و یا توسط اعضای داوطلب حزب صورت گیرد و .... به رغم این مخالفت ها، با وجود یک روزنامه ملی مستقل در هر کشور و اداره آن با قانون خاص که بودجه سالانه اش را پارلمان تصویب کند مخالفت نشد.
با توجه به اینکه مطبوعات قوه چهارم دمکراسی بشمار آمده اند و این قوا در یک کشور منفک از هم باید عمل کنند، در آن سال طرحی تهیه شد که یک نظام نامه واحد جهانی بر رسانه های چاپی حاکم شود و حق سازمانهای عمومی از داشتن روزنامه حرفه ای که نمی تواند بی نظر باشد و نیز فروش روزنامه و آگهی تجاری گرفتن سلب گردد؛ زیرا که در آن زمان 144 نوع قانون و یا ضابطه مطبوعاتی در جهان وجود داشت.
این طرح از همان آغاز با مخالفت و تهدید شوروی و اقمار آن رو به رو شد و معلق ماند. پس از فروپاشی آن اتحادیه و بلوک شرق، با این که شمار کشورهایی که سازمانهای عمومی آنها دارای نشریه حرفه ای هستند کمتر از تعداد انگشتان دست شده است؛ این طرح با پی گیری ملایمتر همچنان در دستور کار است.
منبع:.iranianshistoryonthisday
////
اعتراض جهانی در سال 1978 به #روزنامه_نگار_شدن_مؤسسات_عمومی ـ چنین نشریات، سانسور به طریقی دیگر است
نوامبر 1978 (نیمه آبان 1357) بیست و دومین اجلاس عمومی یونسکو با اعتراض روزنامه نگاران از سراسر جهان به عبارتی از یک جملهِ دستور کارِ از پیش اعلام شده این اجلاس آغاز شده بود که اشاره به روزنامه نگارشدن قوه مجریه کشورها و موسسات عمومی داشت. در آن زمان در شوروی، اقمار آن و چند کشور دیگر از جمله سوریه، روزنامه ها با سرمایه و مدیریت دولت اداره می شدند و روزنامه نگاران کارمند دولت بودند که کارمند دولت بودن روزنامه نگار مغایر اصول این حرفه است، زیرا که نمی تواند در نوشتن گزارش و مقاله؛ بی نظر و بی طرف باشد و منصفانه عمل کند و به عبارت دیگر به دور از «خود سانسوری»، در جای روابط عمومی قرارداشتن و جوسازی باشد.
یک کشور حق دارد یک روزنامه ملی داشته باشد که طبق قانون خاص اداره شود ولی نه همه نشریات و یا بیشترشان متعلق به دولت و موسسات دولتی و عمومی باشند و یا از دولت کمک مالی بگیرند و احیانا ملاحظه کاری کنند. روزنامه ملی باید در چارچوب خاص عمل کند. [«روزنامه ایران» که سابقه ای 150 سالi دارد به عنوان روزنامه ملی شناخته شده است و در طول دهه 1370 در این چارچوب عمل می کرد.]
در اجلاس قبلی یونسکو در نایروبی (کنیا) هم به روزنامه نگار بودن دولت ها [قوه مجریه] اعتراض، و گفته شده بود که داشتن رادیو ـ تلویزیون برای دولتها کافی است و نباید وارد کار نشریات چاپی شوند و از دولت شوروی خواسته شده بود جز روزنامه های حزبی بقیه نشریات از جمله ایزوستیا را به اتحادیه های روزنامه نگاران این کشور واگذار و یا آنها را تعاونی کند. در آن زمان جز ایالات متحده و سه ـ چهار کشور دیگر، در سایر کشورها شبکه های تلویزیونی دولتی بودند و به این عمل اعتراضی هم نشده بود.
در نوامبر سال 1978 صدای اعتراض، نخست ازسازمانهای حرفه ای مطبوعات فرانسه بلند شد و عالمگیر گردید. اتحادیه های صنفی مطبوعات حرفه ای و سندیکاهای مربوط، مداخله دولت ها و سازمانهای دولتی را در مطبوعات از جمله نشر روزنامه به عنوان نوعی سانسور ـ سانسور به راهی دیگر ـ محکوم کردند و از کارشناسان حقوق اساسی و استادان علوم سیاسی و علم حکومت خواستند که نظر خود را اعلام دارند و تایید شد که دولتها می توانند رادیو ـ تلویزیون و خبرگزاری ملی، پارلمانها نشریه برای درج اظهارات نمایندگان، شکایات واصله و سایر فعالیتها خود، احزاب روزنامه ارگان و موسسات دولتی مجله تخصصی داشته باشند ولی روزنامه و نشریه حرفه ای دادن کار قوه مجریه و یا یک سازمان عمومی نیست و کار روزنامه نگار و یا شرکتهای حرفه ای است؛ مخصوصا که یک سازمان دولتی حق گرفتن آگهی تجاری و توزیع و فروش نشریه به صورتی که معمول است ندارد و نمی توان نشریات دولتی و حتی احزاب را به توزیع معمولی داد. توزیع این نشریات باید از طریق پست و یا توسط اعضای داوطلب حزب صورت گیرد و .... به رغم این مخالفت ها، با وجود یک روزنامه ملی مستقل در هر کشور و اداره آن با قانون خاص که بودجه سالانه اش را پارلمان تصویب کند مخالفت نشد.
با توجه به اینکه مطبوعات قوه چهارم دمکراسی بشمار آمده اند و این قوا در یک کشور منفک از هم باید عمل کنند، در آن سال طرحی تهیه شد که یک نظام نامه واحد جهانی بر رسانه های چاپی حاکم شود و حق سازمانهای عمومی از داشتن روزنامه حرفه ای که نمی تواند بی نظر باشد و نیز فروش روزنامه و آگهی تجاری گرفتن سلب گردد؛ زیرا که در آن زمان 144 نوع قانون و یا ضابطه مطبوعاتی در جهان وجود داشت.
این طرح از همان آغاز با مخالفت و تهدید شوروی و اقمار آن رو به رو شد و معلق ماند. پس از فروپاشی آن اتحادیه و بلوک شرق، با این که شمار کشورهایی که سازمانهای عمومی آنها دارای نشریه حرفه ای هستند کمتر از تعداد انگشتان دست شده است؛ این طرح با پی گیری ملایمتر همچنان در دستور کار است.
منبع:.iranianshistoryonthisday
////
رفع توقيف #روزنامه_ابتکار در آبان 1357 (سال انقلاب) پس از 5 سال، طبق خبر مندرج در صفحه اول روزنامه اطلاعات
////
////
👍👍👍
#روزنامه_اصولگرا: زخم ها و نارضایتی‌های انباشته شده را سرپوش بگذاریم، با شدت بیشتری سر باز می کند / محدودساری اینترنت، به ضرر امنیت ملی است
فرهیختگان نوشت:روزنامه وابسته به دانشگاه آزاد اسلامی بر گسترده بودن نارضایتی‌ها در جامعه مهر تایید زد و هشدار داد در صورتی که بر نارضایتی‌ها سرپوش گذاشته شود با شدتی بیشتر سرباز می‌کند.
انباشتی از زخم‌ها، نارضایتی‌ها و... از دولتها بر تن جامعه برجای مانده که اگر الان هم بر آنها سرپوش گذاشته شود، شاید در مجالی دیگر با شدتی بیش از امروز و دیروز دهان باز کند. سرپوش نگذاشتن اولین اقدام دولت فعلی بر این نارضایتی‌هاست، هرچند خود متولی و سرمنشا بسیاری از این نارضایتی‌ها نباشد.
دولت و مجلس اگرچه فکر می‌کنند تحدید اینترنت و پلتفرم‌های خارجی، امنیت بیشتر برای مردم به‌همراه خواهد داشت اما بسیاری از کارشناسان معتقدند اینترنت تنها حقی فردی نیست و بستر دستیابی به بخش مهمی از حقوق اجتماعی است.
از این‌رو، اغلب کارشناسان هرگونه محدودیت در اینترنت را محدود کردن حق و ابراز اعتراض دانسته و این محدودیت اعتراض داخلی را به ضرر امنیت ملی می‌دانند. از این‌رو، دولت و مجلس با خارج کردن محدودیت اینترنت و پلتفرم‌های خارجی از دستورکار خود می‌توانند تاحد بسیاری اعتماد مردم را جلب کنند.
#روزنامه_اصولگرا: زخم ها و نارضایتی‌های انباشته شده را سرپوش بگذاریم، با شدت بیشتری سر باز می کند / محدودساری اینترنت، به ضرر امنیت ملی است
فرهیختگان نوشت:روزنامه وابسته به دانشگاه آزاد اسلامی بر گسترده بودن نارضایتی‌ها در جامعه مهر تایید زد و هشدار داد در صورتی که بر نارضایتی‌ها سرپوش گذاشته شود با شدتی بیشتر سرباز می‌کند.
انباشتی از زخم‌ها، نارضایتی‌ها و... از دولتها بر تن جامعه برجای مانده که اگر الان هم بر آنها سرپوش گذاشته شود، شاید در مجالی دیگر با شدتی بیش از امروز و دیروز دهان باز کند. سرپوش نگذاشتن اولین اقدام دولت فعلی بر این نارضایتی‌هاست، هرچند خود متولی و سرمنشا بسیاری از این نارضایتی‌ها نباشد.
دولت و مجلس اگرچه فکر می‌کنند تحدید اینترنت و پلتفرم‌های خارجی، امنیت بیشتر برای مردم به‌همراه خواهد داشت اما بسیاری از کارشناسان معتقدند اینترنت تنها حقی فردی نیست و بستر دستیابی به بخش مهمی از حقوق اجتماعی است.
از این‌رو، اغلب کارشناسان هرگونه محدودیت در اینترنت را محدود کردن حق و ابراز اعتراض دانسته و این محدودیت اعتراض داخلی را به ضرر امنیت ملی می‌دانند. از این‌رو، دولت و مجلس با خارج کردن محدودیت اینترنت و پلتفرم‌های خارجی از دستورکار خود می‌توانند تاحد بسیاری اعتماد مردم را جلب کنند.
Forwarded from نگاه متفاوت (احمد زیدآبادی)
صدور رأی مشکلی ندارد اما بازنشر خبرش فاجعه است؟
فیلمی دیدم که گزارشگر شبکۀ دوی صدا و سیما، روزنامۀ هم‌میهن را هدف حملۀ لفظی خود قرار می‌داد که چرا خبر صدور حکم اعدام برای سه نفر از متهمان ناآرامی‌های جاری در کشور را در صفحۀ نخست خود آورده و سبب تحریک عمومی شده است!
این گزارشگر خطاب به هم‌میهن گفت: شما روزنامۀ ایران هستید یا عربستان؟
گویا چیزی به نام عدل و انصاف در این کشور همۀ مفاهیم معمول خود در تاریخ بشر را از دست داده است!
یعنی از نظر این گزارشگر، اصلِ صدور حکمِ اعدام در این شرایط ملتهب و اعلام رسمی آن از طرف دستگاه قضایی، مطلقاً تحریک‌آمیز نیست؛ اما بازنشر خبر آن در گوشۀ یک روزنامۀ کم تیراژ مایۀ التهاب‌آفرینی و تحریک افکار عمومی است؟
اگر اینان نگران التهاب‌آفرینی هستند چرا به اصل ماجرا و اعلام رسمی و علنی آن از طرف دستگاه مسئول، کمترین اعتراضی ندارند اما خشم خود را بر سر بازنشر خبر آن در یک روزنامۀ بخش خصوصی خالی می‌کنند؟
اگر قرار است خبر این نوع احکام در نشریات داخلی منتشر نشود، پس چرا چنین احکامی صادر و سپس به طور رسمی از سوی دستگاه مربوطه اعلام می‌شوند؟
از این گذشته، صدا و سیما مطلقاً در جایگاهی نیست که مدعی دیگران باشد. بخشی از این مصیبتی که بر سر کشور آمده، نتیجۀ مستقیم عملکرد و نحوۀ اطلاع‌رسانی این سازمان است؛ سازمانی که بودجۀ هنگفتی از جیب شهروندان ایرانی می‌بلعد و بعد نتیجۀ کارش انتقال مرجعیت خبری به خارج از کشور و یکه‌تازی رسانه‌هایی چون ایران اینترنشنال شده است، جایگاه طبیعی‌اش نشستن بر صندلی اتهام است نه طلبکاری از رسانه های بی رمق و شکننده و تحت فشارِ بخش خصوصی!
#احمد_زیدآبادی
#صدا_و_سیما
#شبکه_دو
#روزنامه_هم_میهین
#حکم_اعدام
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
فیلمی دیدم که گزارشگر شبکۀ دوی صدا و سیما، روزنامۀ هم‌میهن را هدف حملۀ لفظی خود قرار می‌داد که چرا خبر صدور حکم اعدام برای سه نفر از متهمان ناآرامی‌های جاری در کشور را در صفحۀ نخست خود آورده و سبب تحریک عمومی شده است!
این گزارشگر خطاب به هم‌میهن گفت: شما روزنامۀ ایران هستید یا عربستان؟
گویا چیزی به نام عدل و انصاف در این کشور همۀ مفاهیم معمول خود در تاریخ بشر را از دست داده است!
یعنی از نظر این گزارشگر، اصلِ صدور حکمِ اعدام در این شرایط ملتهب و اعلام رسمی آن از طرف دستگاه قضایی، مطلقاً تحریک‌آمیز نیست؛ اما بازنشر خبر آن در گوشۀ یک روزنامۀ کم تیراژ مایۀ التهاب‌آفرینی و تحریک افکار عمومی است؟
اگر اینان نگران التهاب‌آفرینی هستند چرا به اصل ماجرا و اعلام رسمی و علنی آن از طرف دستگاه مسئول، کمترین اعتراضی ندارند اما خشم خود را بر سر بازنشر خبر آن در یک روزنامۀ بخش خصوصی خالی می‌کنند؟
اگر قرار است خبر این نوع احکام در نشریات داخلی منتشر نشود، پس چرا چنین احکامی صادر و سپس به طور رسمی از سوی دستگاه مربوطه اعلام می‌شوند؟
از این گذشته، صدا و سیما مطلقاً در جایگاهی نیست که مدعی دیگران باشد. بخشی از این مصیبتی که بر سر کشور آمده، نتیجۀ مستقیم عملکرد و نحوۀ اطلاع‌رسانی این سازمان است؛ سازمانی که بودجۀ هنگفتی از جیب شهروندان ایرانی می‌بلعد و بعد نتیجۀ کارش انتقال مرجعیت خبری به خارج از کشور و یکه‌تازی رسانه‌هایی چون ایران اینترنشنال شده است، جایگاه طبیعی‌اش نشستن بر صندلی اتهام است نه طلبکاری از رسانه های بی رمق و شکننده و تحت فشارِ بخش خصوصی!
#احمد_زیدآبادی
#صدا_و_سیما
#شبکه_دو
#روزنامه_هم_میهین
#حکم_اعدام
@ahmadzeidabad
https://instagram.com/ahmadzeidabadiii
#روزنامه_جهان_صنعت توقیف شد
🔹 روزنامه جهان صنعت امروز توقیف شد.
به گزارش شارا، الان یکی از دوستان از روزنامه جهان صنعت اطلاع داد که توقیف به خاطر انتشار دو یادداشت از دکتر زیباکلام در روزهای اخیر بوده است.
///
🔹 روزنامه جهان صنعت امروز توقیف شد.
به گزارش شارا، الان یکی از دوستان از روزنامه جهان صنعت اطلاع داد که توقیف به خاطر انتشار دو یادداشت از دکتر زیباکلام در روزهای اخیر بوده است.
///
نخستین روزنامه پارلمانی ایران
#روزنامه_مجلس نخستین روزنامه پارلمانی ایران بود که در تاریخ ۳ آذر ۱۲۸۵ هجری خورشیدی (۸ شوال ۱۳۲۴) یعنی پنجاه روز بعد از تاسیس مجلس شورای ملی به چاپ رسید. این روزنامه در ۸ صفحه با کمک چاپ سربی انتشار می‌یافت و علاوه بر درج اخبار خارجی و داخلی ایران، تمام مذاکرات انجام‌شده در مجلس شورای ملی را منعکس می‌کرد.
امتیاز روزنامه به عهده میرزامحسن مجتهد و مدیریت آن با سید محمدصادق طباطبایی و سردبیری آن با ادیب‌الممالک فراهانی بود. در هر هفته ۴شماره از این روزنامه منتشر می‌شد. قیمت هر شماره آن یک شاهی بود.
در ادامه با #شارا همراه باشید:
https://www.shara.ir/view/50886/
#روزنامه_مجلس نخستین روزنامه پارلمانی ایران بود که در تاریخ ۳ آذر ۱۲۸۵ هجری خورشیدی (۸ شوال ۱۳۲۴) یعنی پنجاه روز بعد از تاسیس مجلس شورای ملی به چاپ رسید. این روزنامه در ۸ صفحه با کمک چاپ سربی انتشار می‌یافت و علاوه بر درج اخبار خارجی و داخلی ایران، تمام مذاکرات انجام‌شده در مجلس شورای ملی را منعکس می‌کرد.
امتیاز روزنامه به عهده میرزامحسن مجتهد و مدیریت آن با سید محمدصادق طباطبایی و سردبیری آن با ادیب‌الممالک فراهانی بود. در هر هفته ۴شماره از این روزنامه منتشر می‌شد. قیمت هر شماره آن یک شاهی بود.
در ادامه با #شارا همراه باشید:
https://www.shara.ir/view/50886/