سياست از اخلاق جداست؛ سیاست حاکم بر جهان: مردم وسیله‌اند
سوم ماه مي زادروز «#نيكلو_ماكياولي» انديشمند، سياستمدار و نويسنده دوران رنسانس (تجديد حيات) ايتالياست كه بسال 1469 در فلورانس به دنيا آمد و 58 سال عمر كرد. وي كه نخست از هواداران مردمسالاري و محدود بودن قدرت رئيس كشور بود و به همين سبب هم به دستگاه حكومت راه يافته بود بعدا طرفدار #قدرت_مطلقه_رئيس_كشور شد و عقايد خودرا در اين زمينه در كتاب «Principe شاهزاده» شرح داده است كه كار تاليف آن در سال 1513 پايان يافت.
#ماكياولي در فصل 15 اين تاليف و زير عنوان «#هدف و #وسيله»، #سياست را از #اخلاق جدا ساخته و نيل به هدف را اصالت كار «حكمران» دانسته، نه راههاي وصول به آن را ؛ حتي اگر اين راهها تقلب، دروغ، دغلكاري و خشونت باشد [به عبارت ديگر؛ هدف «وسيله» رسيدن به آن را توجيه مي کند يعني که رسيدن به «نتيجه مطلوب» مهم است].
با وجود اين، ماكياولي به #حاكم_مطلقه گوشزد كرده است كه نبايد كاري كند كه مردم از دولت او منتفر و بيزار بشوند كه تنفر عمومي، آغاز پايان كار هر حكومت است و با تاكيد گفته است كه «ترس و اطاعت» جدا از «تنفر» هستند. فرزند از پدرش مي ترسد، ولي از او متنفر نيست.
#ماکياولي به تاريخ هم نوشته داشت و برخي از مولفان اورا تاريخدان هم نوشته اند.
///
سوم ماه مي زادروز «#نيكلو_ماكياولي» انديشمند، سياستمدار و نويسنده دوران رنسانس (تجديد حيات) ايتالياست كه بسال 1469 در فلورانس به دنيا آمد و 58 سال عمر كرد. وي كه نخست از هواداران مردمسالاري و محدود بودن قدرت رئيس كشور بود و به همين سبب هم به دستگاه حكومت راه يافته بود بعدا طرفدار #قدرت_مطلقه_رئيس_كشور شد و عقايد خودرا در اين زمينه در كتاب «Principe شاهزاده» شرح داده است كه كار تاليف آن در سال 1513 پايان يافت.
#ماكياولي در فصل 15 اين تاليف و زير عنوان «#هدف و #وسيله»، #سياست را از #اخلاق جدا ساخته و نيل به هدف را اصالت كار «حكمران» دانسته، نه راههاي وصول به آن را ؛ حتي اگر اين راهها تقلب، دروغ، دغلكاري و خشونت باشد [به عبارت ديگر؛ هدف «وسيله» رسيدن به آن را توجيه مي کند يعني که رسيدن به «نتيجه مطلوب» مهم است].
با وجود اين، ماكياولي به #حاكم_مطلقه گوشزد كرده است كه نبايد كاري كند كه مردم از دولت او منتفر و بيزار بشوند كه تنفر عمومي، آغاز پايان كار هر حكومت است و با تاكيد گفته است كه «ترس و اطاعت» جدا از «تنفر» هستند. فرزند از پدرش مي ترسد، ولي از او متنفر نيست.
#ماکياولي به تاريخ هم نوشته داشت و برخي از مولفان اورا تاريخدان هم نوشته اند.
///
#شنیدن راهگشاست
محسن حاجی میرزایی - یکی از مهم‌ترین شروط تحقق حکمرانی شایسته و مطلوب، توان و آمادگی آن برای شنیدن صدای مردم است. صداها «نعمت» هستند و شنیدن آن پاسداری از نعمت و شکرگذاری نسبت به آن، حتی زمانی که محتوای آن را نمی‌پسندیم. شنیدن «#قدرت» است؛ هرچقدر قدرتمندتر شنواتر.
#شنیدن دیگران دریچه‌ایست برای رسوخ در جان دیگران و یافتن راهی برای نزدیک شدن و جلب همکاری و مشارکت آنان. شنیدن آیینه‌ایست که می‌توان در آن به نظاره نشست و بازخوردها را دریافت کرد و از فرصت‌های واکنش به موقع بهره برد. شنیدن و تعقل، قرین یکدیگرند و بن‌مایه عقلانیت، از شنیدن تغذیه می‌کند و غنی می‌شود. در فرهنگ دینی توصیف دوزخیان از دلائل سقوط خویش نشنیدن و تعقل نکردن است.
زمانی‌که برای #شنیدن آماده می‌شویم ظرفیت‌های حکمرانی توسعه و خطاها کاهش می‌یابد، بلوغ و انسجام اجتماعی افزایش پیدا می‌کند و شفافیت، مسئولیت‌پذیری و سلامت اقتصادی نیز میسرتر می‌شود. شنیدن را فرصت بی‌نظیر بهبود تلقی کرده و اشتیاق واقعی خود را صمیمانه ابراز کنیم.
در ادامه با #شارا همراه باشید:
https://www.shara.ir/view/50763/
محسن حاجی میرزایی - یکی از مهم‌ترین شروط تحقق حکمرانی شایسته و مطلوب، توان و آمادگی آن برای شنیدن صدای مردم است. صداها «نعمت» هستند و شنیدن آن پاسداری از نعمت و شکرگذاری نسبت به آن، حتی زمانی که محتوای آن را نمی‌پسندیم. شنیدن «#قدرت» است؛ هرچقدر قدرتمندتر شنواتر.
#شنیدن دیگران دریچه‌ایست برای رسوخ در جان دیگران و یافتن راهی برای نزدیک شدن و جلب همکاری و مشارکت آنان. شنیدن آیینه‌ایست که می‌توان در آن به نظاره نشست و بازخوردها را دریافت کرد و از فرصت‌های واکنش به موقع بهره برد. شنیدن و تعقل، قرین یکدیگرند و بن‌مایه عقلانیت، از شنیدن تغذیه می‌کند و غنی می‌شود. در فرهنگ دینی توصیف دوزخیان از دلائل سقوط خویش نشنیدن و تعقل نکردن است.
زمانی‌که برای #شنیدن آماده می‌شویم ظرفیت‌های حکمرانی توسعه و خطاها کاهش می‌یابد، بلوغ و انسجام اجتماعی افزایش پیدا می‌کند و شفافیت، مسئولیت‌پذیری و سلامت اقتصادی نیز میسرتر می‌شود. شنیدن را فرصت بی‌نظیر بهبود تلقی کرده و اشتیاق واقعی خود را صمیمانه ابراز کنیم.
در ادامه با #شارا همراه باشید:
https://www.shara.ir/view/50763/