سید احسان باقری

🔴ابو امیر
🔸روایتی از یکی از ساکنان جاده نجف کربلا
🔸سید احسان باقری

ابو امیر در سفر کارگاه آموزشی که یک ماه پیش برای عکاسان عراقی داشتم، به خاطر فارسی دست و پا شکسته و شیرینش، در زمان های غیر از کلاس مترجم و همراهم بود، شب جمعه که قرار بود مرا به کربلا ببرد گفت قبلش باید برویم خانه ام. خانه اش عمود 428 جاده نجف کربلا بود.وسط جاده از یک مسیر فرعی با دورشدن حدود 100 متر از جاده رسیدیم خانه ابو امیر.

خانه ای که حیاطش زمین های اطراف جاده بود و پر از نخل های زیبا. ساعت 12 بود و چراغ های جاده از دور سوسو میزد.نسیم جاده ی نجف کربلا دیوانه ام کرده بود.آسمان در دل شب فیروزه ای بود نه سیاه.

هر چه تعارف میکرد پای داخل رفتن نداشتم.
همانجا روی یک صندلی نشستم و دل سپردم به نسیم دل انگیز و سوسوی چراغ های جاده.
دسته دسته آدم هایی را می دیدم که به سمت کربلا در حرکت بودند.صدای خش خش پاهایشان با نسیم عجین شده بود.
اشک چشمانم را لحظه ای رها نمی کرد.

مداحی معروف اربعین را گذاشتم...
(تِزورونی اَعاهِـدکُم . تِـعِـرفـونی شَفیـعْ اِلکُم. أسامیـکُم اَسَـجِّـلْـهِه أسامیکُم . هَلِه بیکُم یا زِوّاری هَلِه بیکُم .
زیارتم می کنید به شما قول می دهم . شما مرا می شناسید شفیع برایتان هستم . اسامیتان را ثبت می کنم اسامیتان را. خوش آمدید ای زائرانم . خوش آمدید..)

حالم دگرگون بود.
ابوامیر آمد کنارم و با همان لحجه شیرینش گفت: آقا جان چه می کنی بیا بریم تو
در همان دل شب اشک هایی که صورتم را می شستند دید و گفت چی شده ناراحت شدی؟
گفتم نه این جاده را نمی توانم خالی ببینم. چشمان اربعینی ام را می خواهم که فوج فوج زائر اباعبدالله درون حدقه اش وارد و خارج شوند.

ابو امیر داغ دلش تازه شد.می گفت دو شبِ قبل از اربعین اینجا 500 نفر می خوابند.می گفت ما حتی یک پتو و یک وجب جا برای خواب خود نگه نمی داریم.

فقط زائر و همه اینها را با همان لهجه ی شیرین مخلوطش می گفت.
می گفت سال گذشته که اینجا پر شده بود مادرم به من زنگ زد که ابو امیر وسایل کافی پذیرایی برای میهمان نداریم.منم که چند ماه بود بیکار بودم با عصبانیت و دلشکستگی رفتم روبروی حرم امیرالمومنین ع ایستادم و گفتم اینه رسمش؟زائرای پسرت اومدن... و سرم را برگرداندم و رفتم.هنوز چهل قدم دور نشده بودم که برادرم زنگ زد و گفت کسی چند میلیون دینار عراقی نذر کرده برای پذیرایی زائران اربعین. ابوامیر هم بدون معطلی رفته بود و همه را پتو و برنج و مایحتاج دیگر خریده بود و به خانه آورده بود...

حالا صورت من و ابو امیر زیر آسمان فیروزه ای جاده نجف کربلا خیسِ خیس بود.
ابو امیر به جاده خیره شد و لحظه ها را برای آمدن زائران اربعین می شمرد و من هم آرزو داشتم تا اربعین شود و میهمان مولای ابو امیر شوم.

https://telegram.me/seyedehsanbagheri/60