По техническим причинам данная публикация доступна только на казахском языке. Помощь в переводе приветствуется.

Мәңгүрт болған Бөкейханов жайлы сөз қозғайық

Көп жылдар бойы пропаганда, мектеп бағдарламасы мен әртүрлі мақұлықтар Алихан Бөкейхановты Қазақстан тәуелсіздігі үшін күрескер және батыс демократиясының жақтаушысы ретінде көрсеткісі келген болатын. Бөкейханов ең көп дегенде автономия қалағаның бұған дейін осы жерде жазылды. Бірақ ақымақтар «сен құжаттарды оқымадың, сондықтан білмейсің, оқысаң сол құжаттардан аңқып тұрған тәуелсіздік рухының иісің сезесің» дейтін. Оған қоса «Алаш Орданы бүкіл қазақ даласы қолдады, ал сенің сасық орыс-коммунистерің біздің халқымызды қанап, тонады» деп оттайтын. Өз тарихын ұмытқан надандар қайдан білсің, Қазақстан даласында орыстар мен қазақтардың соқтығысы емес, ақтар мен қызылдардың, халықты азат еткісі келген коммунистер мен халықты қанап, тонағысы келген байлардың арасындағы қақтығыстың болғаның. Сол коммунистердің қатарында көптеген, қазіргі біздің «зиялылар» мен мемлекет ұмытқан, қазақ батырлары болды. Олар жайлы бұған дейін бірнеше рет айтылған болатын. Ал енді Бөкейханов жайлы сөз қозғайық.

Әлихан жазған Алаш партиясының бағдарламасы неден басталыды деп ойлайсыздар? Ең бірінші сөйлемі. Егерде Қазақстан немесе қазақ халқы жайлы десеңіз, қателесесіз. Бірінші сөйлемі: «Ресей демократиялық федеративтік республика болуы тиіс». Міне нағыз Қазақстан патриоты, иә!

Егерде Бөкейханов пен Алаш Орданың бүкіл қазақ халқы қолдап, ал қазақ-коммунистерін ешкім қолдамаса, Алаш әскерінде қанша адам болды дейсіздер? Бөкейхановтың Алаш әскері тәуелсіз болды ма? Армандапты.

Бөкейхановтың айтуы бойынша Алаштың қол астындағы аумақта алты миллион адам болды. Егерде оның жартысы әйел, ал қалған ерлер жартысының жартысы балалар мен қарттар болып, әскерге жарамды 1,5 миллион ерлердің 51% Алашты қолдаған болса, онда мобилизациялық потенциал 750 мың адамға тең. Бірақ шындығына келгенде Алаш әскері ЕКІ(2) мың адамнан тұрды. Айта кетейін, коммунист Имановтың қол астында елу(50) мың сарбазға дейін болған болатын.

Азамат соғысы жүріп жатыр. Қазақ халқының армиясын құру керек. Бөкейханов болса оны екі мың адамнан құрды. Алты миллион халқы бар жерден екі мың адам мобилизацияланды! Бөйкейхановтың айтуы бойынша ол халықтың егемендігі үшін күресіп жатты ғой. Неге жаппай мобилизация жарияланбады? Себебі халық коммунистерді қолдады, солардың әскеріне шаруалар ерікті болып кетіп жатты. Бұндай жағдайда Бөкейханов жаппай мобилизация жарияласа, оның билігі бір сәтте жоқ болатын еді.

1919 жылы әрең дегенде солдаттар саны үш мыңға жетті. Ақтардың алдында есеп беріп жатқан Бөкейханов былай деп жазды, - «Милиция туралы сұрақ бойынша сіз мені тұсінбедіңіз. Біздің милиция – бұл әскер. Толықтай құрылған әскер. Біздің 700 жігітміз Жетісуда, 540 жігітіміз Троицк астында, ал 2000 адамымыз Орал облысында. Жетісудағы ортақ табыстарымыз жайлы оқып отырғанда біліңіз, бұл табыстар біздің жасақтарымыздың арқасында.». Ал әскердің қүрылысы бойынша ол былай жазды, - «Армия штабы орыстардыкімен(бұл жерде ақ фашистер жайлы айтылып отыр) ортақ болады. Қалған сұрақтар бойынша армияны казактар әскері сияқты етіп құрамыз». Тәуелсіз Қазақстанды Бөкейханов осылай көрген: ақ фашистердің қол астында.
Алаштың осы ойыншық әскерінде көтерелісте болды. 1918 жылы 7 қарашада Алаштың 400 солдаты бүлік бастады. Оның себебі нашар жабдықтану, әскердегі казак офицерлерінің озбырлығы. Оларды казак әскерлерінің көмегімен өз офицерлері опасыздықпен басып тастады. Армия шашырай бастады, тәртіп бұзылды, Міне, Алаш Орданың халық арасындағы беделінің нағыз көрсеткіші.

Бөкейхановтың келесі сөздері оның жалпы қазақ халқына, еліне деген көз-қарасын жақсы айқындайды:
"Менің жер саясатына деген көзқарасым мынандай: менің ойымша, орыстар мен қазақтарға да бірдей аумақты жер беру мүмкін емес, өйткені орыстар мәдениетті және олар егіншілікте әрқашан жоғары болады, содан кейін қазақтарды қанайды. Міне, менің жер мәселесіндегі" ұлтшылдығым"".

Мұнда "орыстар мәдениетті"(қазақтармен салыстырғанда) және "егіншілікте әрқашан жоғары болады" деген екі нәрсеге назар аудару керек. Айта кетейік, «құрғыр» коммунисттер Бөкейхановтың бұл оттаған ойын практикалық жолмен тас-талқан етті. Қазақ Советтік Социалистік Республикасында шаруалар арасында егіншілік өте жоғарғы деңгейде болды. Ал мәдиниет туралы ауыз ашпасақта болады, 20 ғасырда «Қазақфильм» киностудиясы әлемдегі ең озық дегендердің қатарында болды, ондаған ақын-жазушымыз өсіп шықты.
Ал мынау Бөкейхановтың шығармашылығың сүйікті бөлігі: "Қырғыз халқында сепаратистік идеялар жоқ, олар Ресейден бөлінгісі келмейді, біз батыстықпыз(бұл жерде батыстық мәдиниет жайлы). Халықты мәдениетке баулу үшін біз шығысқа, Моңғолияға қарамаймыз, онда мәдениет жоқ екенін білеміз. Біздің көзіміз батысқа бағытталған. Біз мәдениетті сол жерден, Ресей арқылы, орыстардың көмегімен ала аламыз. Біз мұнда елдің Құрылтай жиналысына немесе ұлттық жиналысқа жетуі үшін қажетті тәртіпті ұйымдастыруға деген жалғыз ниетпен келдік".

Байқасаңыз, Бөкейханов тағы да "біз мәдениетті орыстар арқылы алуымыз керек" деген ойдан қайталайды. Жоғарыда айтылғандардан Бөкейханов орыс мәдениетін орнату үшін күрескен деген тұжырымға келуге болады. Яғни, орыс ұлтшылы, мәңгүрт, болған деп айтса да болады. Мен бүгінгі орыс нацистерінің орнында болсам, оның сөздерін постерге жазып, - «Сендерді біздің патриотымыз, қазақ зиялысы дегендерің өзі орыстардың үстемдігін қабылдаған» деп қазақтардың көзін шұқитын едім.

Не себепті қазіргі капиталистік, халықты тонап жатқан байлар мен шенеуліктердің, Үкіметі Бөкейханов сияқты сорлы мәңгүрттерді дәріптеп, көкке көтеріп жатыр дейсіздер? Себебі, бірінішіден Бөкейханов тура солар сияқты елін, халқын сатқан жетесіздердің қатарынан. Ал қарға қарғаның көзін шұқымайды. Екіншіден, олар қазақтың нағыз сері болған Төреқұлов, Сейфуллин, Рысқұлов, Иманов немесе Жангелдин сияқты қайраткерлерін олай мадақтай алмайды, себебі олар коммунист болып, байлар мен олардың малайына айналған шенеуліктермен күрескен болатын. Яғни, тура қазіргі біздің Үкімет сияқты мақұлұқтармен. Ал коммунистер жайлы айтуға болмаса, қалатыны тарихи тұлғалардан тек қана Бөкейханов іспетті жетесіздер.

----
@redyurt
https://vk.com/wall-195469004_59688
----

Қазақстанның Еңбекшілер Ұйымы / Қызыл Отау
Организация Трудящихся Казахстана / Красная Юрта

ТЕПЛО И ВИНОВНЫЕ. СТАТУС: В АКТИВНОМ ПОИСКЕ

Утро 27 ноября встретило многих экибастузцев сюрпризом. С утра посыпались новости об аварии на ТЭЦ и людьми овладела паника; многие, как и я, отправились покупать обогреватель. Очередь собралась ещё до открытия ТЦ, как открыли толпа рванула к обогревателям, а не к посуде, гаджетам или бытовой технике. Люди столпились у полок с обогревателями, созваниваясь с родственниками; некоторые люди брали по 3-4 штуки. Так начался день. Потом начальство городское и областное заявило, что не надо паниковать, «щас все разрулим», и правда, после обеда батареи вновь потеплели, но не как прежде и не везде. В трёх микрорайонах города тепла так и не было.

На следующий день глава государства поручил местным представителям бюрократии (то бишь правительству и акимату) в ближайшие дни нормализовать ситуацию и привлечь к ответственности лиц, допустивших возникновение критической ситуации в городе (к этому мы ещё вернёмся). Заодно что-то про передачу проблемных энергетических активов в стране государству заикнулся (к этому тоже вернёмся). Тем временем во многих домах уже не было ни тепла, ни воды и даже электричества. Почти две недели были без отопления 3 микрорайона в центре города целиком, некоторые же частично — как итог размороженные батареи, стояки, испорченный ремонт в квартирах и тяготы жильцов. Тяготы эти отягощались заявлениями клоунов вроде министра энергетики Болата Акчулакова, который заявил, что аварии на ТЭЦ происходят из-за низкого тарифа; к слову, то же самое твердил и владелец ТЭЦ, «эффективный менеджер» Александр Клебанов, говоря, мол предприятие-то убыточное, при этом имея состояние 580 млн долларов и содержа свой ТЭЦ с износом в 90%. Затем, 4 декабря был обнаружен труп начальника участка ТОО ТЭЦ — человек должен быть не глупый на такой должности и должен знать, что в закрытом помещении (в гараже) нельзя сидеть в заведённой машине долго, но официальная версия такова. В общем, трудно далась ликвидация этой аварии нашим властям и жителям. Да, многие жители грели трубы в подвалах, чтобы не перемёрзло, и сплочённо запускали тепло в свои дома самостоятельно. Побуждением к таким действиям явилось бездарное руководство ремонтными бригадами, которое и привело к тому, что многие дома разморозили, ибо не сбросили с них воду.

Вернёмся к поручению правительству нашего главы государства. Что-то никого как всегда не наказали, виновных даже не указали. Хотя, кто виновен даже и гадать не приходится. И вернёмся к передаче проблемных энергетических объектов государству. Никакой передачи, видимо, не будет, так как начальник предложил передать лишь 50% активов и поручить собственнику провести капитальный ремонт. Вот теперь загадка: ремонт тоже 50/50 проведут, а может и вовсе за счёт государства? С одним ясно — затраты на компенсацию ущерба жителям Экибастуза должны быть распределены между собственником и республиканским бюджетом. Виновных нет, никто не наказан, власть защищает капиталиста и помогает ему!

----
@redyurt

Қазақстанның Еңбекшілер Ұйымы / Қызыл Отау
Организация Трудящихся Казахстана / Красная Юрта

@redyurt #приплетаемсовок
Оказывается, Ленин выбрал неправильную экономическую модель и виноват в том, что ТЭЦ в Казахстане ломаются.

@redyurt Плакаты, с которыми казахи выходили в Декабре 1986года.
Попробуйте найти там борьбу за Независимость Казахстана и антисоветчину

Оригинал на русском языке доступен по ссылкам: VK и TG.

Кертартпалық және Назарбаев

Нұрсұлтан Назарбаев – отыз жыл бойы соның билігімен «өркендеген» Республикамыздың бұрынғы елбасысы. Бірінші президенттің әмірімен біз советтік медицина, білім жүйелерінен, өнеркәсіп, ғылым мен егемендігімізден айырылдық. Бірақ бұл қайғылы жағдайға біз қалай жеттік?

Советтік Социалистік Республикалар Одағы, 1980 жылдардың Назарбаев Қазаз ССР-інің Министірлер Кеңесінің төрағасы, Мәскеудегі Горбачевтің көмегімен, мемлекеттегі билікті толықтай өз қолына алды. Нарықтық реформалардан кейін кертартпа күштердің өсуі заңдылық болды және Назарбаевтің билігі арқылы көрініс тапты. Бұның бәрі, бірақ, Андропов пен оның жақындарының билікке келуінен басталды. Совет Одағының ішкі саясатында соның тұсында үлкен өзгерістер басталды. Соның тұсында Одақтың саяси көшбасшыларының қатарына Ельцин, Горбачев атты мақұлықтар қосылды. Олардың қатарында біздің көрнекті да ардақты Нұрсұлтан Әбішұлы Назарбаев, қазақ халқының мемлекеттілігін қалаушы, елбасы, Халық Қаһарманы, еліміздің бірінші президенті да болды.

Қазақстанның Коммунистік Партиясының 16-ыншы жиынында Назарбаев Дінмұхаммед Қонаев пен оның жолдастарына құдалау ұйымдастырды. Қонаев билікте отырып қалды, шал болды, жастарға жол берсін деп шу шығарды. Бұның бәрі, әрине, Совет Одағында болып жатқан үдерістердің айқын көрінісі болды және 1986 жылдың желтоқсанындағы қайғылы оқиғаларымен тікелей байланысы бар. Партияның лениндік бағыттан бет бұрғанына наразы студенттерді пайдаланып, Назарбаев Қонаевты қаралау және беделін түсіру жолында үлкен әрі белсенді науқан бастады. Қалада болған тәртіпсіздікте, студенттердің наразылығында ол Қонаевты жұрт алдында кінәләді, соның(Қонаевтың) ұзақ әрі тиімсіз басқаруының салдары деп айып тақты.

Экономист Серікболсын Әбділдин мынадай сөздерді келтіреді, - «Егер адами тұрғыдан алсақ, Назарбаев тарапынан бұл абыройсыз әрекет болды. Мен оны мақұлдамадым. Бірақ зал, есімде болса, Назарбаевтың сөзін қабылдамады. Кішкене қолшапалақ болды. Съезде Қонаевты делегаттар бірауыздан қайта сайлады. Көп ұзамай мен Назарбаевтың Қонаевқа қарсы сөйлеген сөзінің нақты себептерін білдім. Мәскеуде олар Қонаевты тезірек зейнетке жібергісі келді, ал Кремльдің әртүрлі күштері Назарбаевты, Әуелбековті және басқаларды қолдай бастады. Бұл туралы біраз уақыттан кейін маған Михаил Горбачевтің көмекшісі Владимир Милосердов айтты».

Дінмұхамед Қонаев - Қазақ Советтік Социалистік Республикасының саяси қайраткері, үш мәрте Социалистік еңбек батыры, ол біздің республикамызды Ресеймен және Украинамен қатар Совет Одағының көшбасшылар үштігіне шығарды. Мәскеулік Мемлекеттік Университінің Ақпараттық-талдау орталығының статистикалық деректері бойынша, Қонаевтың арқасында Республиканың өндірістік әлеуеті 700% - дан астам өсті. Өнеркәсіп көлемі 9 есе, ауыл шаруашылығы — 6 есе, күрделі құрылыс — 8 есе өсті. Бірақ оның тағдыры қиын.

Негізінде, 1986 жылы ҚКП Орталық Комитетінің Бірінші хатшысы Дінмұхаммед Қонаевты орнынан тайдыру жақсылап дайындалып, іске асырылған ескі партия қызметкерлерін мемлекет басқаруынан аластату жоспарының бір бөлігі болды. Бұл процесс Горбачевтің билікке келуімен басталды. Осылайша Горбачев оның «перестройкасына» қарсы шығуы мүмкін партия қызметкерлерін саясаттан ығыстырды. Басты мақсат - елде жоспарлы экономиканы жою және елде жаппай жекешелендіруді жүргізу бойынша толыққанды әлеуметтік-экономикалық өзгерістер жүргізу. Яғни, Совет Одағын бөлшектеп, оның халықтарын бір-біріне айдап салып, 90 жылдардан бері жалғасып келе жатқан тонаушылық – осы мақұлықтардың мақсаты.

Біз өз тарихмызды ұмытқан емеспіз. 1986 жылы Горбачев пен Назарбаевтың еңбектер зая кеткен жоқ. Қонаевты зейнетке қуып, оның орнына Горбачев өзіне адал Геннадий Колбинды тағайындады. Осының әсерінен әйгілі студенттердің наразылығы басталды. Нарызылықты басып жаншып тастауды қолдаған Назарбаев, 1987 жылы былай деді, - «Экстремистік көзқарастағы азаматтар өткен жылдың желтоқсан айында студент-жастардың өмірді білмейтін, арандатушылық қауесеттер мен ұрандарға иммунитеті жоқ, сондай-ақ еңбекпен шынықпаған, осал бөлігін еліктіріп алды».

Қорытынды қарайым. Дінмұхаммед Қонаевті Совет Одағына деген адалдығы үшін орнынан тайдырды. Халыққа ықпалының қалғанының білетін Назарбаев, Қонаевті өмірінің сонына дейін қаралап келді. Қонаевты орнынан тайдыру жалпы Совет Одағын жою процессімен бірге жүріп қоймай, оның бір бөлігі болды. Совет Одағының жойылуының нәтижиесінде Назарбаев халықтың және советтердің делегаттарының еркісіне қарсы мемлекеттік билікті өз қолына алды. Біздің шындық осы.

----
@redyurt


Қазақстанның Еңбекшілер Ұйымы / Қызыл Отау
Организация Трудящихся Казахстана / Красная Юрта

Лень – это пуританский миф. В ТикТоке этот слоган стал весьма популярным среди левосмотрящей, англоговорящей молодёжи, интересующейся проблемами психического здоровья. Слоган основан на работах Девона Прайса – социального психолога, активиста и автора книги «Лень не существует», в которой он даёт замечательный мини-экскурс в историю американской пуританской рабочей этики.

Укоренение мысли о том, что лень – проявление морального упадка, – происходило на протяжении всей истории становления капиталистической идеологии, особенно на острове Туманного Альбиона. Ещё во времена Реформации (в Западной и Центральной Европе – XVI – начало XVII века) протестанты настаивали на рассмотрении умеренности, бережливости, прилежания, аккуратности, пунктуальности и чувства долга в целом как проявления «божественной натуры» человека.

Прайс говорит об общественно-экономических предпосылках мифа о лени и его историческом развитии в англоязычном мире. Миф расцвёл и прижился: чёрные рабы были общепризнаны в США как «ленивые от природы», и до сих пор подобное умонастроение сопутствует правой политике не только в США, но и на всех колонизированных англосаксами территориях.

Немецкий социолог XIX века Макс Вебер описал связь между формированием капиталистической идеологии и протестантизмом в своей знаменитой работе «Протестантская этика и дух капитализма». Он приводит в пример идейные постулаты Бенджамина Франклина, чтобы раскрыть суть «духа капитализма». Рассмотрение приумножения своего капитала как самоцели и даже общественного долга, а также предпринимательства как особой способности, ведущей к материальному успеху, привело к укоренению некой квазирелигиозной этики западноевропейского и американского капитала.

Хотя Вебер ошибочно полагал, что «капитализм существовал в Китае, Индии, Вавилоне в древности и в Средние века», он верно указывал, что лишь в западноевропейском и американском капитализме развилась оценка добродетели человека сообразно с его финансовой смекалкой.

«Summum bonum (высшее благо – прим. ав.) этой этики прежде всего в наживе, во всё большей наживе при полном отказе от наслаждения, даруемого деньгами, от всех эвдемонистических или гедонистических моментов; эта нажива в такой степени мыслится как самоцель, что становится чем-то трансцендентным и даже просто иррациональным по отношению к "счастью" или "пользе" отдельного человека.

*Теперь уже не приобретательство служит человеку средством удовлетворения его материальных потребностей, а всё существование человека направлено на приобретательство, которое становится целью его жизни*.

Этот с точки зрения непосредственного восприятия бессмысленный переворот в том, что мы назвали бы "естественным" порядком вещей, в такой же степени является необходимым лейтмотивом капитализма, в какой он чужд людям, не затронутым его веянием. Вместе с тем, во франклиновском подходе содержится гамма ощущений, которая тесно соприкасается с определёнными религиозными представлениями». (Вебер М. Протестантская этика и дух капитализма. С. 26).

Вера в то, что они «богоизбраны», сопровождала белых колонистов с самого начала их заселения на территориях других народов. Этой верой они частично оправдывают геноцид местного населения до сих пор, пусть сейчас это и не происходит так явно. То, что пуританские колонисты рассматривали коренных жителей Острова Черепахи как «недолюдей», а саму землю как «обетованную», предназначенную специально для них, подробно разбирает в своей работе «История коренных народов Соединённых Штатов» ("An Indigenous Peoples’ History of the United States") Роксана Данбар-Ортис, американский историк и активист.

«Пуритане опирались на кальвинистскую идеологию при основании колонии Массачусетского залива, как и голландские поселенцы-кальвинисты с мыса Доброй Надежды при основании их южноафриканской колонии в тот же период. Кальвинизм был протестантским христианским движением с сильной сепаратистской политической составляющей.

В соответствии с учением о предопределении Кальвин учил, что свободы воли у человека не существует. Некоторые лица "призваны" Богом и находятся в числе "избранных". Поэтому спасение ничего общего не имеет с действиями; человек рождается как часть избранных по воле Божией. Хотя люди не могли знать наверняка избраны они или нет, внешнее благополучие, особенно материальное богатство, принималось за проявление избранности; и наоборот, невезение и бедность, не говоря уже о смуглой коже, воспринимались как свидетельство проклятия» (Dunbar-Ortiz R. An Indigenous Peoples’ History of the United States. P. 48-49).

В рассуждениях Маркса в «Экономическо-философских рукописях» 1844 года мы видим подтверждение существования «морали» в политической экономии стран Европы, а также идеологические противоречия европейских буржуазных сообществ XIX века, порождённые ещё во времена Реформации. Маркс указывает на разногласие между классиками западной политэкономии: «Одна сторона (Лодердель, Мальтус и др.) рекомендует роскошь и проклинает бережливость; другая (Сэй, Рикардо и др.) рекомендует бережливость и проклинает роскошь. Но первая признаёт, что она хочет роскоши, чтобы производить труд (т. е. абсолютную бережливость); а вторая признаёт, что она рекомендует бережливость, чтобы производить богатство, т. е. роскошь. Первая сторона предаётся романтическим фантазиям, требуя, чтобы не одна только жажда наживы определяла потребление богачей, и она противоречит выдвинутым ею самою законам, выдавая расточительность непосредственно за средство обогащения. Поэтому противная сторона весьма серьёзно и обстоятельно доказывает ей, что расточительностью я своё имущество уменьшаю, а не умножаю. Эта другая сторона лицемерно отказывается признать, что именно прихоти и капризы определяют производство; она забывает об "утончённых потребностях", забывает, что без потребления не было бы и производства; забывает, что вследствие конкуренции производство неизбежно становится лишь более всесторонним, более роскошным; она забывает, что, согласно её же теории, стоимость вещи определяется потреблением и что мода определяет потребление; она желает, чтобы производилось только "полезное", забывая, что производство слишком большого количества полезных вещей производит слишком много бесполезного населения. Обе стороны забывают, что расточительность и бережливость, роскошь и лишения, богатство и бедность равны друг другу.

<…> Мораль политической экономии – это нажива, труд и бережливость, трезвость, но политическая экономия обещает мне удовлетворить мои потребности. – Политическая экономия морали – это обладание, богатство такими вещами, как чистая совесть, добродетель и т. д.; но как я могу быть добродетельным, если я вообще не существую? Как я могу иметь чистую совесть, если я ничего не знаю?» (Маркс К. Экономическо-философские рукописи 1844 года. К. Маркс, Ф. Энгельс. Из ранних произведений. С. 602-604).

Политэкономы Запада, следуя во многом пуританским постулатам о благочестивой жизни, описывали парадоксальность общественно-экономических отношений своих сообществ, как будто бы наблюдая естественные феномены, игнорируя материальную историю формирования этих отношений.

Рассуждения и данные Вебера, Маркса, Прайса и Данбар-Ортис показывают нам следующую картину мифа о лени: отдельный индивид страдает от лени, так как он божественно, самим «провидением» проклят на такую судьбу, но, тем не менее, он сам виноват в последствиях своей лени. Помощи такой индивид не заслужил. Соответственно, бедность – порок, так как является следствием лени и безалаберности. Экономика как наука лишь указывает на «природные» законы о распределении благ. Т. е. меритократия существует, и богаты те, кто заслужил это своим трудолюбием, усердием и прочими одобренными Франклином и другими американскими отцами-основателями добродетелями, тогда как бедны те, кто ленив, глуп и «убог» от рождения.