🐱 گیت چطور کار میکنه ؟

گیت: ابزار کنترل نسخه توزیع‌شده‌ای است که تغییرات اعمال‌شده به کد شما را در طول زمان رصد می‌کند. گیت امکان پیگیری تغییرات به مخزن کد شما را ساده می‌کند و امکان همکاری در پروژه‌ها با دیگران را فراهم می‌کند. این ابزار توسط لینوس توروالدز در سال ۲۰۰۵ برای توسعه کرنل لینوکس ایجاد شد، و سایر توسعه‌دهندگان کرنل به توسعه اولیه آن کمک کردند.

این امکان را به ما می‌دهد که تغییرات را در کد خود ردیابی کرده و با همکاران به صورت توزیع‌شده در قسمت‌های مختلفی از مخزن کد کار کنیم. هنگامی که از توزیع‌شده بودن صحبت می‌کنیم، ممکن است فکر کنیم که کد ما در دو مکان، یعنی سرور از راه دور و محلی، وجود دارد، اما داستان کمی پیچیده‌تر است.

گیت سه فضای ذخیره‌سازی دارد: دایرکتوری کاری، محیط استیجینگ و مخزن محلی.

1. 𝗪𝗼𝗿𝗸𝗶𝗻𝗴 𝗗𝗶𝗿𝗲𝗰𝘁𝗼𝗿𝘆:
اینجا جایی است که کار می‌کنید و فایل‌های شما زندگی می‌کنند (همچنین "بدون پیگیری" نیز نامیده می‌شوند). تمام تغییرات فایل‌ها در اینجا علامت‌گذاری خواهند شد؛ اگر به گیت ذخیره نشوند، آنها را از دست خواهید داد. دلیل این امر این است که گیت از این فایل‌ها آگاه نیست.

2. 𝗦𝘁𝗮𝗴𝗶𝗻𝗴 𝗔𝗿𝗲𝗮:
وقتی تغییرات خود را با دستور git add ذخیره می‌کنید، گیت شروع به پیگیری و ذخیره تغییرات شما با فایل‌ها می‌کند. این تغییرات در دایرکتوری .git ذخیره می‌شوند. سپس، فایل‌ها از دایرکتوری کاری به محیط استیجینگ منتقل می‌شوند. با این حال، اگر این فایل‌ها را تغییر دهید، گیت از آنها خبر نخواهد داشت؛ شما باید به گیت اعلام کنید که این تغییرات را توجه کند.

3. 𝗟𝗼𝗰𝗮𝗹 𝗥𝗲𝗽𝗼𝘀𝗶𝘁𝗼𝗿𝘆:
اینجاست که همه چیز (کمیت‌ها) در دایرکتوری .git ذخیره می‌شود. وقتی می‌خواهید فایل‌های خود را از محیط استیجینگ به مخزن محلی انتقال دهید، می‌توانید از دستور git commit استفاده کنید. پس از این کار، محیط استیجینگ شما خالی خواهد شد. اگر بخواهید ببینید چه چیزی در مخزن محلی وجود دارد، دستور git log را امتحان کنید.

بعضی از دستورات اصلی گیت عبارتند از:

- git init: ایجاد یک مخزن جدید گیت در دایرکتوری
- git branch: ایجاد یک شاخه محلی جدید
- git checkout: تغییر شاخه‌ها
- git add: افزودن یک فایل جدید به محیط استیجینگ
- git commit: افزودن تغییرات استیجینگ شده به مخزن محلی
- git pull: برداشتن کد از مخزن از راه دور به دایرکتوری محلی
- git push: ارسال تغییرات مخزن محلی به مخزن از راه دور
- git status: نمایش فایل‌هایی که در حال پیگیری هستند (و غیرپیگیری شده‌اند)
- git diff: مشاهده تفاوت‌های واقعی در کد بین دایرکتوری کاری و محیط استیجینگ

.
✅ @SEYED_BAX

👀 نگاهی به چند نوع معماری توسعه نرم افزار :‌


همانطور که از ساختار مونولوتیک به N-tier و سپس به میکروسرویس‌ها حرکت می‌کنیم، برخی چیزها را به دست می‌آوریم و برخی دیگر را از دست می‌دهیم.

بیایید امروز به بررسی سه سبک مهم معماری بپردازیم: مونولوتیک، N-tier و میکروسرویس‌ها -

1. 𝗠𝗼𝗻𝗼𝗹𝗶𝘁𝗵:
- توصیف: معماری مونولوتیک یک برنامه نرم‌افزاری یک‌پله‌ای است که در آن تمام اجزا (رابط کاربری، برنامه سمت سرور، پایگاه داده) در یک کد منبع ترکیب شده‌اند.
- مزایا: سادگی، آسانی در توسعه، آزمایش و استقرار. مناسب برای برنامه‌های کوچک با ویژگی‌ها و اجزا کمتر.
- معایب: مشکل در مقیاس‌پذیری، چرخش‌های انتشار کند، خطر شکست کامل سیستم به دلیل خرابی یک جزء، اتصال محکم اجزا باعث می‌شود تغییرات بدون تأثیر بر سایر بخش‌ها دشوارتر باشد.

2. 𝗡-𝘁𝗶𝗲𝗿:
- توصیف: معماری N-tier یک برنامه را به چندین لایه (یا لایه‌ها) تقسیم می‌کند که مسئولیت‌های خاصی را اداره می‌کنند، مانند ارائه (رابط کاربری)، منطق کسب و کار (لایه برنامه) و ذخیره داده (لایه پایگاه داده). هر لایه می‌تواند بر روی یک سرور جداگانه اجرا شود.
- مزایا: جداسازی بهتر از نگرانی‌ها، آسانی در مقیاس‌پذیری و حفظ لایه‌های جداگانه، انعطاف در انتخاب فناوری برای هر لایه.
- معایب: پیچیدگی بیشتر از مونولوتیک، نیاز به هماهنگی خوب بین لایه‌ها، ممکن است منجر به محدودیت‌های عملکردی شود اگر به درستی طراحی نشوند.

3. 𝗠𝗶𝗰𝗿𝗼𝘀𝗲𝗿𝘃𝗶𝗰𝗲𝘀:
- توصیف: معماری میکروسرویس‌ها یک برنامه را به خدمات کوچک و در جریان از هم جدا شده تقسیم می‌کند، هرکدام مسئولیتی خاص در کسب و کار دارند. این خدمات می‌توانند به طور مستقل توسعه، استقرار و مقیاس‌پذیری یابند.
- مزایا: قابلیت مقیاس‌پذیری، انعطاف، آسانی در حفظ و به‌روزرسانی خدمات خاص، امکان چرخش‌های انتشار سریع‌تر، امکان استفاده از فناوری‌های مختلف برای خدمات مختلف.
- معایب: پیچیدگی در مدیریت خدمات چندگانه، تأخیر در شبکه، نیاز به هماهنگی و نظارت قوی بر خدمات، احتمال عدم انطباق داده به دلیل ذخیره داده‌های توزیع‌شده.

انتخاب معماری به عوامل مختلفی مانند اندازه و پیچیدگی برنامه، اندازه تیم، مجموعه فناوری و نیازهای مقیاس‌پذیری بستگی دارد.

مونولوتیک ها آسان‌تر در توسعه هستند اما در مقیاس‌پذیری دشوارتر هستند، در حالی که میکروسرویس‌ها امکان مقیاس‌پذیری و انعطاف را ارائه می‌دهند اما با پیچیدگی افزایش می‌یابند.

معماری N-tier تاریخچه‌ای در دنیای توسعه نرم‌افزار دارد و قبل از ظهور میکروسرویس‌ها بسیار محبوب بود.

معماری N-tier در میانه قرار دارد، جداسازی بهتر از نگرانی‌ها و مقیاس‌پذیری نسبت به مونولوتیک را ارائه می‌دهد در حالی که کم‌پیچیده‌تر از میکروسرویس‌ها است.

⚠️ نکته مهم : انتخاب تکنولوژی کاملا به پروژه شما بستگی دارد و نمیشه گفت همیشه فلان معماری مناسب تره

.
✅ @SEYED_BAX

پایتون ۳.۱۲ اومده برید نصب کنید صفا کنید. احتمالا مشکل خاصی توی آپگرید پروداکشن ها به این نسخه نداشته باشیم

به طور کلی توی خیلی از قسمت ها افزایش پروفورمنس داشته. مثلا توی async سرعت چند برابر شده . یا توی slice کردن یک دیتای باینری میشه از مموری ویو استفاده کرد و فضای رم اشغال نشه با هر slice و باز هم یکسری تغییرات بوده روی تایپینگ ها و سینتکس جنریک متد ها شکیل تر شده. اررور های سینتکسی توضیحات بهتری دارن و fstring ها بهبود داشتن و مشکلاتی و محدودیت هایی که داشتن برطرف شده. ایشونم itertools یک متد جدید اضاف کرده batched که چیز جالبیه و مثلا یک دیتا دارید میخواید سه تا سه تا جدا بشه تهش دوتا باقی میمونه. خیلی شیک جدا میکنه براتون.یکسری بهبود ها روی عملیات sum بوده

یک چیزی هم توی c-api اضافه کردن ولی توی پایتون گفتن ورژن بعدی میاریمش 😐😂 اینطوریه که شما میتونیدخیلی بهتر از core های cpu استفاده کنید توی پروسس هاتون و هر پروسس میتونه یک gil جداگانه داشته باشه.

توضیحات کامل :
https://docs.python.org/3.12/whatsnew/3.12.html
💠 @SEYED_BAX