​​Яўген Пуставой:
"У жыцці кожнага юнака і дзяўчыны Беларусі настае такі час, калі яны, апантаныя, трапляюць на ростані жыцця. Каб было лягчэй рушыць наперад, дапамагаюць бацькі і таксама дзяржава. Першае працоўнае месца гарантавана законам. Калі яшчэ не стаў на прафесійнае крыло, перад табой нават не адчыняюць, а расчыняюць дзверы. Інакш малады спецыяліст наўрад ці вытрымае канкурэнцыю. Размеркаванне — гэта і сацыяльная падтрымка маладосці, і элемент стратэгічнага менеджменту. Дзяржава на некалькі гадоў наперад падлічвае, колькі і ў якіх рэгіёнах ёй патрэбна мець тэрапеўтаў, а колькі — інжынераў па тэхніцы бяспекі. Адсюль складаюцца лічбы бюджэтных месцаў ва ўніверсітэтах.
Узяць тых жа мэтавікоў. Адкуль атрымаў пуцёўку ў жыццё, туды і вяртаешся. Дзе нарадзіўся, там і згадзіўся. Шмат плюсоў. На малую радзіму. Дзе заўжды падтрымаюць бацькі, ды і старэйшыя калегі — землякі — нібы настаўнікі. А тыя, хто накіроўваў, таксама ведаюць чалавека: умоўна кажучы — на вачах вырас.
Хапае, вядома, і нюансаў. Бюджэтнае месца для навучання гарантаванае мэтавіку, але ці будзе гэта найлепшы з абітурыентаў, ды і як пасля да навучання будзе ставіцца. Амаль чырвоную дывановую дарожку яму разаслалі. Але, напэўна, што лёгка даецца, тое не вельмі цэніцца. Ды што рабіць, калі на перыферыю выдатнікі не вельмі спяшаюцца. Атрымае веды, дыплом за дзяржаўны кошт, яго чакаюць, на яго разлічваюць. А ён нават «дзякуй» не скажа. Замест такога неабходнага ветэрынара, якому ўжо і дом будуецца, краіна атрымлівае чарговага менеджара па дастаўцы піцы. Небараку, які вымушаны туляцца па здымных кватэрах і пакоях сталіцы. Рэнта нятанная. І чалавек з дыпломам займаецца некваліфікаванай працай. Грошай шмат не заробіш, аўтарытэт — таксама. Вось так і нараджаюцца «вечныя мастакі». Незадаволеныя сабой, яны бадзяюцца па жыцці і нярэдка па мяцежных маршах. Шукаюць сябе таму, што страцілі бацькаўшчыну.
Ёсць іншы сцэнарый. За кошт краіны, за грошы падаткаплацельшчыкаў назбіраць багаж ведаў і з торбай (цяпер модна з заплечнікам) — у валацугі па іншаземных хостэлах. Вядома, ёсць гісторыі замежнага поспеху. Як і суровая рэчаіснасць — не заўжды на малой радзіме мэтавікам — масленіца, камаедзіца. За гэтым трэба сачыць. Але ў цэлым прыём цёплы. Як і з валацугамі — толькі бацькі ведаюць гэтыя гісторыі «поспеху». Тут ён добры спартсмен, а на чужым беразе вымушаны браць удзел у спрынце за нізкааплатную работу. Блудныя дзеці, радзіма чакае.
Ці не гэта страчаная спадчына? Маральны аспект. Уявіце: бацькі выпесцілі, адправілі ў жыццё, а ён забыўся дарогу дадому. У яго шырокія гасцінцы, а замест смачнай калодзежнай вады — заморскія напоі з хімікатамі. Дзеці, якія забываюць бацькоў, і тыя, хто хаваецца ад размеркавання, ці не тое ж самае? Ці гэта праблема дзяржавы? Мабыць, перш за ўсё — праблема выхавання. І наступствы касмапалітычнай ідэалогіі. Справа ў тым, што ад сябе не ўцячэш. Хата бацькоў не тое што не прадаецца, яе нельга забыць. Нават птушкі вяртаюцца ў свае гнёзды. І абавязкова на радзіму — каб ствараць сваё. Радзіма, дарэчы, сугучная са словамі «род» і «нараджэнне».
На малой радзіме, у Белавежжы, у хаце бацькоў, якая не прадаецца, мы зімой заўжды падкормліваем птушак. Дык пасля ранняй вясной, як толькі сыдзе снег, птушкі тыя такія канцэрты даюць! Зусім побач, за плотам, — гай, пушчанскія шаты. Дык усе крылатыя певуны злятаюцца на двор і як толькі ўбачаць на вуліцы маму, так шчыруюць! Пра што гэта я? Пра тое, што птушкі ўмеюць дзякаваць. А людзі, якія робяць першыя крокі ў дарослае жыццё? Забыць родны кут — гэта ж не па-людску."
#Пустовой
#МЫБеларусь

❗️В столице может появиться улица, названная в честь известного белорусского архитектора Иосифа Лангбарда.

➡️По проектам И. Лангбарда возведены Дом правительства, Национальный академический Большой театр оперы и балета, Дом офицеров, Президиум Национальной академии наук.

➡️Комиссия по наименованию и переименованию проспектов, улиц, площадей и других составных частей Минска, рассмотрев предложения организаций города, предлагает присвоить названия следующим улицам на территории экспериментального многофункционального комплекса «Северный берег»:

➡️– улица Иосифа Лангбарда — проектируемой улице № 2;

➡️– улица Александра Воинова — проектируемой улице № 4;

➡️– улица Павла Масленикова — проектируемой улице № 6;

➡️– улица Виталия Цвирко — проектируемой улице № 7;

➡️– улица Николая Борисевича — проектируемой улице № 9.

Есть видео, как Тихановская высказывается про войска РБ. Ребята в свою очередь сделали ролик о том, что служить — это гордость и честь!

⚡️⚡️⚡️«БОНДАРЕВА – ВТОРОЙ ТИХАНОВСКИЙ»® (Резенков Д. Ю.)

Публикую ответ на голословные обвинения меня тов. генерал-майором Резенковым в организации действий, грубо нарушающих общественный порядок и направленных на захват власти силовым путём, а также в работе на иностранные спецслужбы.

Товарищ Резенков, мы оба в Гродно. Не лучше ли встретиться и обговорить Ваши ко мне претензии, чем распространять обо мне беспочвенные слухи?

@bondareva_bez_kupjur

По поводу Буданова распространяются "подробности".
Нам ещё в первый день сообщали, что эта скотина сдохла. Иной и свежее информации мы не получали.
Есть компетентные органы, будет подтверждение, озвучат.

Удар по ГУР на Рыбацком острове в Киеве был. Об этом свидетельствуют косвенные признаки.

Другой вопрос, кто там находился. Они же не совсем идиоты собираться именно в основном здании, пусть и в бункере, зная пробивную способность Кинжала и Циркона.

Вчерашнее видео Буданова не в счёт. Оно могло быть снято и до 10 утра.

Но "добрые языки" всё-таки говорят, что там проходило совещание, на котором были Буданов, Залужный и мог находиться Билецкий. 
Также, в качестве консультантов, присутствовали до 10 сотрудников иностранных разведок высоких чинов.
Ну, подождем, время у нас есть.

Новости | Обсудить

🇵🇱🇳🇱🇺🇦 FuckinKraken! Новое граффити от польских художников со спрутом Зеленским в Гааге.

Дед Мазай и смотрители рыбофф.
Красивое...

Украина в руках Запада.
Наглядно.

#МЫБеларусь