MatlabTips

این روزها حالم خوب نیست! از همه چیز احساس بدی دارم. از جوانی ای که در راه اعتراض صرف کردیم. از حس امید و نا امیدی ای که آنقدر پشت سر هم داشتیم که نسبت به آن بی حس شدیم. نسبت به شرایطی که انگار در آن حبس شدیم. نسب به خودم که از آن شرایط فرار کردم به امید آنکه حداقل خودم را نجات دهم. نسبت به همه آن کسانی که تصمیم گرفتند یک هفته ۸۰ میلیون را مانند یک پادگان تنبیه کنند و هر آنکه در داخل و خارج است را به یک چوب برانند تا «شرایط را کنترل» کنند.

براستی ما کجای تاریخیم. جبر جغرافیا و واقعیت تا به کجا می خواهد تارو پود وجود ما را از هم بگسلد؟ به چه اعتراض کنم؟ به خودم یا سیستمی که من را بر نمی تابد؟ من کجا حقی داشته ام که بتوانم حتی حرفی بزنم چه برسد که اعتراض کنم. الان باید از «بسته حمایتی خانوار» خوشحال باشم؟ مثل تکه نانی که صاحب سگ برایش پرت میکند و اگر اعتراضی ببینید او را مثل «سگ» می زند. این چه اقتداری ست؟ برای من است یا صاحبم؟

دیگر خواب و بیداری و رویا برایم بی معنا شده است. میان ملغمه ای از همه سیر میکنم و خودم را لابلای هزاران خط کد خفه میکنم و هر روز خودکشی میکنم. خودم را به خری میزنم. میگویم هیچ چیز نمیدانم. میگویم این حقم است. میگویم من باید بمیرم و خفه شوم. میگویم «از ماست که بر ماست!» باید پول در بیاورم و چشمم را به خون کف خیابان ببندم. این کشور و مملکت درست شدنی نیست. خودم را هر روز لابلای هزاران دروغ و کثافت و لجن مخفی کنم. بله این یک من جدید است که حتی نمی داند کیست. من همان رباتی هستم که همه دوستش دارند همانی که کارهایش را می کند و دم بر نمی آورد. همانی که مهم نیست دوستش در خوزستان نمی داند پول وعده بعدی غذایش را از کجا بیاورد. یا آن یکی دیگر در سیستان که حتی فردایی نمی بیند چون خانواده اش گرسنه اند. من همان هستم! من حتی دیگر عصبانی نیستم. از چه کسی عصبانی باشم؟ من به خود قبولانده ام که من قربانی شرایط هستم!
خوش شانس باش و فرار کن!‌ بله این راه حل تراژدی هر روزی ست که میبینی و اگر نمی توانی قبول کن و بمیر! فرار کن و خود را بفروش! من دیگر ایرانی نیستم و هرجا بروم این را میگویم. یک کثافت بی ریشه! چون از درون هم میدانم کسی نیستم و نخواهم بود.
.
.
.
و اما این «بوی خون است که بی قرار در باد می گذرد» و روح من را از جای می کند....

1.5K viewsRohola Zandie, edited 05:47