«گفتی مگو هرگز
جآنا خداحافظ!
من بی‌تو می‌میرم،
آهسته آهسته...»

«گلِ گلدونِ من
شکسته در باد
تو بیا تا دلم
نکرده فریاد...»

به دستِ تو دادم
دلِ پریشانم
دگر چه خواهی؟!

«همه‌چیز درست می‌شه.»
«همه‌چیز درست می‌شه.»
«همه‌چیز درست می‌شه.»
«همه‌چیز درست می‌شه.»
«همه‌چیز درست می‌شه.»
«همه‌چیز درست می‌شه.»
«همه‌چیز درست می‌شه.»
«همه‌چیز درست می‌شه.»
«همه‌چیز درست می‌شه.»

آفرین!
همین‌طور به خودت دروغ بگو...

همه‌ی آدم‌ها یه رنجِ خیلی عمیق و درونی دارن که مالِ خودِ خودشونه، نمی‌شه ازش حرف زد. دست بهش بزنی، زخمش خون‌ریزی می‌کنه، باز می‌شه سرش و تا وقتی بخواد دوباره جوش بخوره هی می‌سوزونه تو رو. برای همین نمی‌شه کاریش کرد. تا ابد می‌مونه با تو. رنجِ آدم، دوقلوشه، همزادشه، توده‌ی بدخیمیه که نمی‌شه از بدن بیرونش کشید. دوستم می‌گه حتی اگه همه‌چیز درست بشه، باز اون چیزی که تو می‌خوای نمی‌شه و این باز خودش یه رنج جدید دیگه‌ست! این اونی که من می‌خواستم نبود... و با وقوع همه‌ی اینا عمر تو داره همین‌طوری می‌گذره، زمانت می‌ره، جوونیت می‌ره، دورِ لبخند صاف و قشنگت، پر از خط‌های ریز و شکسته می‌شه. حتی اگه همه‌چیز درست بشه هم، وقتی درست می‌شه که دیگه خیلی از زمانش گذشته... یه بار یکی بهم گفت نمی‌خواد رنجت رو درست کنی و برای حل کردنش خودت رو به در و دیوار بکوبی، فقط یاد بگیر باهاش زندگی کنی! به بودنش عادت کن، بی‌تفاوت شو اصلا بهش، اما کاریش نداشته باش. دست به لخته‌ی روی زخمت نزن‌، کسی ناخن زیرِ زخمی که به زور داره می‌بنده، نمی‌ندازه...

«همه‌چیز را به خوبی درک می‌کنم و این بالاخره من را خواهد کشت...»