🎉🌷Представляем вашему вниманию видео-поздравление от мужчин 56 отдельного полка с международным женским днём!

🎼«За нами правда»

Арт группа «Беларусы»

​​Яўген Пуставой:
"Наша палітыка душэўная. Па-беларуску кажучы — людская. Чаму? Таму што мы ніколі не былі захопнікамі. Мы ніколі не дыктавалі ўмовы існавання для іншых. Хоць адна з протаканстытуцый Еўропы, а тады лічылася — і ўсяго свету, народжана на нашых землях. Гэта быў падмурак для новай эпохі ў заканадаўстве. Так, мы больш прывыклі будаваць. Замест букінгемаў вымушаныя былі ўзводзіць замкі. Чаму? Адказ у публіцыстыцы Караткевіча. «Археолагі выкапалі ў скарбе другога стагоддзя наканечнік дзіды з рунічным надпісам: «Наперад!» А на такім жа наканечніку чацвёртага стагоддзя, тыя ж вуглаватыя суровыя руны: «Назад!» Словы тыя ў нарысе пра Брэст — заходнія вароты нашай краіны. Раней вароты СССР. Цяпер — Саюзнай дзяржавы і ЕАЭС. А палітыка Прэзідэнта была накіравана на тое, каб гэта быў мост супрацоўніцтва паміж Лісабонам і Уладзівастокам.
🔹
Дарэчы, менавіта на захадзе і паўночным захадзе нашай краіны — помнікі абарончага дойлідства. З Камянецкай вежы раней углядаліся ў цемру невядомасці — крыжакі альбо хто яшчэ. Сёння можна любавацца зялёнымі шатамі Белавежы — самага старадаўняга лесу Еўропы. Беларусы захавалі цнатлівасць свайго лесу. А вось Варшава... Экскаватары растапталі лясное покрыва запаведнага прыроднага масіву, а польскія ўлады — усе экалагічныя статуты і артыкулы, увесь экалагічны сэнс Еўропы.
Мы займаліся вынаходніцтвам не гармат. А да абароны прыстасоўвалі ўвесь быт. Яшчэ адна акалічнасць — цэрквы-крэпасці. Нават маліцца нашым продкам спакойна не давалі. Чарнаўчыцы, Сынкавічы. А колькі яшчэ такіх храмаў было. Кіраўнік Хатынскага мемарыяла хутка прывядзе да прытомнасці тых, хто верыць у танны еўрапейскі крэдыт і дэмакратычную натуру заходніх бенефіцыяраў. Захопнікі адтуль любілі паліць нашых продкаў у... цэрквах. Так адразу два пытанні вырашалі. Жыццёвая прастора і знішчэнне ментальнасці, нацыянальнага кода народа. Засталася каменная царква-крэпасць толькі ў Сынкавічах.
🔹
Вось такая гісторыя станаўлення, наш шлях да Беларусі. Да суверэнітэту. Да сваёй аформленай па ўсіх правілах міжнароднага права дзяржаўнасці.
Але аказваецца, няма яго, гэтага права. Мы верылі ў светлыя намеры пасланцаў Белага дома і Рэйхстага. Верылі Будапешцкаму мемарандуму. Верылі ўсмешкам Пампеа і функцыянерам ПАСЕ. Яны ўсміхаліся, моцна паціскалі рукі нашым палітыкам і тым часам набліжалі да нашых граніц новую ўзброеную групоўку. Дарэчы, я не памятаю, каб у перыяды збліжэння з Захадам да нас прыязджалі англічане альбо палякі. Ну, з першымі ўсё зразумела — вельмі фанабэрыстыя. А палітыкі суседняй краіны чаму? Сумленне не пускала. Беларусь у зоне інтарэсаў. І на картах польскіх нацыяналістаў у межах «жэчы паспалітай». Ніяк смагу амбіцый «ад можа да можа» не спатоляць. А як паслухаеш іх генералаў, даведаешся аб планах пра набыццё новага ўзбраення, дарэчы, наступальнага. Аж да чатырох працэнтаў ВУП гатовыя ўкладаць у мілітарызацыю краіны. Такой шчодрасці няма нават у сенатараў ЗША для Пентагона.
🔹
Альянс НАТА афіцыйна быў створаны ў процівагу Варшаўскаму сацыялістычнаму блоку. Няма больш таго. А ружа паўночнаатлантычных вятроў працягвае рухацца на ўсход. Панаванне аднаго ветру ў прыродзе ніколі не прывядзе да кліматычнага дабрабыту. А ў геапалітычным клімаце — тым больш.
🔹
Беларусь была краінай замкаў. А цяпер краіна мемарыялаў. Замкі, таму што былі вымушаныя абараняцца. Мемарыялы — у гонар загінулых падчас барацьбы з акупантамі. Але нам больш даспадобы будаваць дзіцячыя садкі і школы, жыллё і месцы для адпачынку. Мы жадаем сеяць хлеб. І спяваць песні. Каб палі пераворвалі гусеніцы трактароў, а не танкаў. Мы за меліярацыю, а не мілітарызацыю.
🔹
Расія пачынае паводзіць сябе люстэркава. Як ЗША, напрыклад. Ну, нарэшце. Для нас гэта магчымасць застацца людзьмі ў незалежнай краіне. Цяпер замест «шэрай зоны» — тэрыторыя ядзернага тактычнага стрымлівання.
🔹
Наша палітыка душэўная. Па-беларуску кажучы — людская. У палескай дрыгве расце дзівасіл. Кветка, што лечыць ад мноства хвароб. Ядзерны дзівасіл — прафілактыка ад мноства выклікаў. Тут дарэчы і коласаўскія радкі прывесці, укладзеныя ў вусны няскоранага дзеда Талаша: «Не мы гэта пачыналі».

Как воспитать патриота? Подробности в сюжете Евгения Пустового 😎

#Пустовой
#МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"У кожнай краіны — свой шлях. У кожнага народа — свая дарога. Цяпер мы дайшлі да Беларусі. Суседзі губляюць сябе і сваю самастойнасць. А мы дайшлі да Беларусі. Дайшлі таму, што паабапал таго шляху — жытнёвыя палеткі нашай роднай краіны. Жыта — значыць жыццё.
Мне пашчасціла. Маці вучыла любіць, берагчы, паважаць хлеб. Натхняцца роднымі палеткамі. Мне пашчасціла на вясковае дзяцінства. Родную хату, нібыта леснічоўку, падковай апаясваў лес. Наша пушча. А далей — неабсяжная далячынь палеткаў. Канешне, не стэпавы размах. Але мне хапала для «разгону» дзіцячай душы да нябёсаў. Я рос разам з жытам. Як і рунь, узбагачаўся моцай зямлі нашай.
Мне пашчасціла. Працаваць у пуле Першага. І падарожнічаць па нашай краіне. Што ні траса, што ні магістраль — абапал хлебныя нівы. Вось і зараз у дарозе. Зялёныя шаты векавых пушчаў, шумныя гаі, вірлівыя рэчкі і гарэзлівыя рачулкі, дагледжаныя вёскі. Пейзаж мірнай і такой сваёй Беларусі. Твар сапраўднай і дзейснай Еўропы. А яшчэ помнікі загінулым землякам, пераможцам. Тым, хто здабыў нам магчымасць «людзьмі звацца». Вырошчваць хлеб.
Мы — цывілізацыя хлеба. Сейбіты, аратыя. Адзін з пачынальнікаў нашай літаратуры і нацыянальнай ідэі Францішак Багушэвіч з сялянскім гонарам пісаў: «Не цурайся мяне, панічок, // Што далонь пакрываюць мазолі. // Мазоль — працавіты значок. // Не заразіць цябе ён ніколі». А з нашых напрацаваных рук усю гісторыю намагаюцца вырваць плуг. Каб у свае руплівыя рукі беларусы — нібы тыя лёкаі — узялі начныя гаршкі альбо вопратку тэўтонскага рыцара, шведскага жаўнера, французскага гусара, польскага пана, нямецкага бургера, англасакса. Усе яны паасобку і разам палілі нашы палеткі, каб уладарыць на нашай зямлі. Не выйшла. Не атрымалася. Што ні стагоддзе, то кожнага чацвёртага, трэцяга, другога беларуса захопнікі знішчалі. Бо мы цывілізацыя хлеба, а не тратылу. А зямля наша — перакрыжаванне цывілізацый — заўжды прыцягвае геапалітычныя маланкі і навальніцы. Але, нягледзячы на ўсе гэтыя выпрабаванні, зярняткі нашай нацыі заўжды прарасталі ў роднай глебе. Каласіліся.
Добра, што не ўсе мы ператварыліся ў бізнесменаў, фрылансераў і валацуг па іншаземных берагах ды кафэ. Мы засталіся сейбітамі. Таму і вытрымалі 2020 год. Амаль адзіныя ў свеце. Ніхто лепей пасля «каляровых хваляванняў» жыць не стаў. Ні людзі, ні краіны. Беларусы не адарваліся ад пупавіны, якая знітаваная з бацькоўскімі палеткамі. Таму ў 1994-м
10 ліпеня амаль у адзіным парыве выбралі Сейбіта.
🔹
Сёння Лукашэнка — сусветны палітык. Але яшчэ і душэўны. Бо не забывае пах жытнёвага поля. Бо чула адносіцца да слоў аб Радзіме і буслах у небе Беларусі. Гэта я пра прызнанні эстрадных зорак на фестывалі ў Александрыі.
Ці не таму вучыць «Купалле» ў Александрыі? Няма больш такога фестывалю ў свеце, які б так вучыў паважаць свае карані. Бохан свайго хлеба. Купалле — гэта заўжды пра еднасць чалавека з прыродай, з родам, раднёй, Радзімай. У свяце зашыфраваны код хлеба. Сапраўднага. Калі змяняюць код хлеба, то «перапрашываюць» і самога чалавека.
Але тое не пра нас. Мы сапраўдныя. Там, дзе былі плацдармы Вялікай Айчыннай, цяпер каласіцца жыта. Сімвал жыцця. Мы працавітыя людзі. Нас не трэба пугай выганяць у поле. Там, дзе намагаліся над нашымі паўгалоднымі продкамі ўладарыць паны, сёння водар роднага хлеба — фестываль «Бацькава булка». Замест разбэшчанага «Еўрабачання» гучыць мелодыя сяброўства «Славянскі базар». Замест разбуральнай «прыхватызацыі» — мелодыя жыцця на прадпрыемствах і заводах.
Бо ўсё пачалося з намаганняў Сейбіта зберагчы свой хлеб. Зараз гэта не толькі пра эканоміку. Зараз гэта — увогуле пра лад жыцця. Традыцыйны лад.
Абапал шашы золата Беларусі — жытнёвыя палеткі. Ужо пачалі шчыраваць камбайны. У сінявокай вышыні буслы, а пад іх крыламі — караблі палёў. Гледзячы на такую карціну, разумееш, што Беларусь рухаецца ў правільным напрамку. Па краіне лунае водар хлеба. У Александрыі гучаць спрадвечныя песні продкаў. Круціцца кола жыцця. Колас шэпчацца з нябёсамі. Сапраўдны дыялог вечнасці."

#Пустовой
#МЫБеларусь

​​Яўген Пуставой:
"Для мяне мужчынскім ідэалам быў дзед. Праз пару соцень метраў ад нас стаяла дзедава хата. Франтавік і разведчык, ляснік, заліхвацкі прафесіянал у сваёй справе. Для мяне — ідэал. Я быў не толькі сын свайго бацькі, але і, напэўна, больш унук свайго дзядулі. Таму найлепшай пахвалой было, калі мне казалі пра падабенства з дзядулем. Бывала, малым стаю ў вясковай царкве, нібы тая свечка, а бабулі перашэптваюцца: «Вось Ванькаў унук». Дзед ганарыўся мной, а я — ім. Мне ва ўсім хацелася быць на яго падобным, толькі вось я так і не змог стаць паляўнічым. Не маё гэта, не падымаецца рука забіць звера ці птушку...
А ёсць жа людзі і нават краіны, што палююць на людзей. Я зараз не толькі пра сафары «айцоў заходняй дэмакратыі» на людзей з іншым колерам скуры, на якое яны выходзяць не першае стагоддзе. Я пра нашых суседзяў. Што яны вырабляюць з мігрантамі і бежанцамі на граніцы. Памятаеце, як у фільме Рома кінаплёнка бегла назад у мінулае. Вось і я ўяўляю такое. Здаецца, не было ні Нюрнбергскага працэсу, ні розных там канвенцый. Назад — да дзікунскіх звычак. Вось бялявы з блакітнымі і бязлітаснымі вачыма эсэсавец кідае немаўля ў вогнішча. Круцім плёнку далей. Крыжаносец падносіць паходню да драўляных сцен невялікай царквы, у якой закатаваны нашы продкі. Няўжо нічога не змянілася?..
Я не маю права разважаць, хто большы НЕчалавек. Той, хто гэта здзяйсняў, аддаваў загады, старанна вылічваў, колькі індзейцаў, абарыгенаў альбо славян патрэбна пакінуць на іх спрадвечнай зямлі? Той, хто загадваў скідваць бомбу «малыш» на японскіх дзяцей? Той, хто руйнаваў дамы югаславаў, вынішчаў жыхароў Блізкага Усходу, Афрыкі?
Паважаны чытач, беларус, ці ты можаш уявіць замест бялявага з блакітнымі і бязлітаснымі вачыма эсэсаўца савецкага салдата, ці нашага вайскойца? Мільёны разоў — не. «Не» са знакам бясконцасці. Адзін толькі помнік у берлінскім Трэптау-парку адказвае на ўсе гэтыя пытані. А вось яны так рабілі. Падобнымі займаюцца і цяпер. Як сказаў нядаўна Прэзідэнт: «Для іх гэта норма. Яны мярзотнікі, крыжакі. У гісторыі заўсёды было так».
Разважаць пра еўрапейскі гуманізм і пасміхацца з меркаванняў ваенных экспертаў пра дзікую мілітарызацыю суседзяў не раю. Збеглыя медыя будуць вас упэўніваць: маўляў, гэта байкі прапаганды, гэта яны так запужаць грамадства спрабуюць. Лепш спытайце пра еўрапейскую гасціннасць у мігрантаў, якіх выгналі праз брамкі для жывёл на нашу тэрыторыю, — у тых, што засталіся жывымі, што страцілі нагу, руку альбо роднага бацьку, якога «цывілізаваныя еўрапейцы» забівалі на вачах... Зноў плёнка круціцца назад — гэта ўжо было. Добра экіпіраваныя ваенныя гоняць бездапаможных бяззбройных людзей насуперак іх волі. Сёння — выціскаюць з еўрапейскага «саду» мігрантаў. Гэта так нагадвае жудасныя кадры, знятыя Элемам Клімавым. «Ідзі і глядзі». Глядзі і параўновай. Нічога не змянілася. Але не, прабачце. Замест рыцараў жалезнага крыжа — польскія жаўнеры і латышскія ды літоўскія абаронцы. Маршы СС па вуліцах Рыгі дарма не прайшлі. Вось яно — сапраўднае аблічча заходняй цывілізацыі. У гэтых фактах схавана цэлая тэндэнцыя. Даруйце, філасофія. Палявання на «унтэр мэншэн». Яно адбываецца па-рознаму. Ментальнае — за сэрцамі і душамі, прамое — за жыццямі людзей.
І, што цікава, пакуль беларускія пагранічнікі баранілі межы ЕС ад тых жа мігрантаў — не было ні памерлых, ні забітых, ні замарожаных. Але «праваабаронцы» пільна за ўсім сачылі, каб не дай бог што... А дзе тыя праваабаронцы цяпер? Чаму не бачаць, не б’юць ва ўсе званы з усіх трыбун, што нашы суседзі настолькі страцілі сумленне, што нават проста памерлых выкідваюць на беларускую тэрыторыю. Насамрэч усе яны страцілі і культуру, і Бога, і нават сябе. І няхай колькі заўгодна некаторыя гавораць пра іх з прыдыханнем «Еўропа!», іх справы, іх дзеянні і бяздзейнасць сведчаць пра іншае — звычайныя дзікуны.
Ідзі і глядзі. Глядзі і параўноўвай. Што яшчэ не зразумела, прамым тэкстам нам ужо сказана: ёсць «сад» і «джунглі». Жыхары «саду» ходзяць палююць на тых, хто з «джунгляў». Такое яно — сафары дэмакратыі."
#Пустовой
#МЫБеларусь

Евгений Пустовой:
"Скоро выборы — они снова активизируются. Им неугодны ни комбайнеры, ни создатели комбайнов. Им не нужны сталевары и конструкторы. Им даже дети не нужны. Им нужна власть. И 10-ти миллионный рынок, который должен будет есть чужой хлеб и обслуживать интересы врагов славян. И когда в ваше сознание снова будут стучаться через ролики и телеграм-посты про душных пропагандистов с их призывами сохранить свой культурный код, когда вам будут рассказывать о "тухлой" белорусской экономике, когда вам каждый раз будут "трубить" о смерти Путина или неизлечимой болезни Лукашенко, когда снова будут пугать российской агрессией или китайской экспансией, да, и садизмом ГУБОПиКа — сначала вспомните рассказ человека прошедшего через круги украинского филиала ада, в смысле боррелевского сАда."

#Пустовой
#БезГалстуков_и_купюр
#МЫБеларусь