برگی از تاریخ لرستان
یارسان یا اهل حق👇👇👇
به پیروان دین یاری،
اهل حق یا یارسان می گویند.
که بطور عمده در غرب ایران (لرستان ،کرمانشاه، کردستان ایران و عراق زندگی می کنند.
آیین یارسان
با باور های رازگونه (باطنی )که تاریخ دقیق شکل گیری آن بر ما مکشوف نیست.
قاعدان و پیروان آن به ازلی و ابدی بودن آن عقیده دارند.
این آیین دینی در دوره های مختلف تاریخی فراز و نشیب های زیادی طی کرده که ما در این گفتار به اجمال بدوران #شاه_خوشین آن می پردازیم.
پس از بابا سرهنگ
سومین دورۀ یارسان زین الواصلین و فخر العاشقین مبارک شاه لرستانی
ملقب به شاه خوشین آغاز می شود.
او عالمی است
فرزانه و محبوب قلوب یارسان
که او را هم چون حضرت #مسیح منزلت و پایه ای والا می بخشند.
شاه خوشین این رند خدا جو با وجود یاران بیشمارش دورانی بس عظیم و درخشان در وسعتی به غرب ایران
تا فراتر از مرز غربی کردستان آغاز کرد.
بنا به آنچه در کتاب نامه سرانجام از کتب عهد شاه خوشین بما رسیده :
مبارک شاه لرستانی
ملقب به شاه خوشین
در خانۀ میرزا امان الله خان لرستانی
در سال ۴۰۶قمری در منطقۀ باباعباس چگنی (باواس) متولد شد،
و در همان اوان کودکی کارهای خارق‌العاده ای از خود نشان داد.
شاه خوشین دوران کودکی خود را در لرستان گذرانید.
پس از گذراندن مقدمات آیین الحق در زادگاه خود به همدان رفت و به کسب علوم پرداخت و در جوانی در کسب علم به پایه ای بلند رسید بطوری که استاد، اساتید خویش شد.
آنگاه به زادگاهش باباعباس باز گشت و کوه یافته در چگنی
را مأمن و جایگاه نشر اندیشه خود قرار داد.
در سن ۳۲ سالکی خود را مظهر الویت خواند.
گروه زیادی به او ملحق شدند و در سلک مسلکش در آمدند
همان طور که مولوی رقص آسمانی سمأ را در آیین خویش بنیاد نهاد،
شاه خوشین تنبوره نوازی را در بین یارسان الحق مرسوم کردند.
صدیق صفی زاده می نویسد:
در زمان شاه خوشین گروه زیادی از پیروان او تنبوره زن بودند.
او به یارانش آموخت سرودهای دینی و زمزمه های تجلی بخش از انوار خداوند را با نواختن تنبوره بخوانند.
در نامه سرانجام نوشته:
شاه خوشین (مبارک شاه) به همدان رفت
و از بابا طاهر همدانی دیدن کرده.
شاه خوشین در سال ۴۶۷ قمری روزی با عده ای از یارانش به کنار رودخانه گاماسیاب در هرسین ( گاماسیاب و گیان در جنوب نهاون سرچشمه می گیرند، دو رودخانه از سرشاخه های رودخانه سیمره هستند) می رود
و در رودخانه مزبور به آب فرو می رود.
در سن ۶۱ سالگی روان پاکش به جهان جاودان پرواز می کند.
نام چند تن از یارانش بدین گونه است:
باباطاهر عریان،
بابا فقیه لرستانی،
بابا بزرگ لرستانی،
بابا حسن لرستانی (حسن گاویار) ،
کاکا ردا (که به اشتباه کاکارضا گفته می شود)، قاضی نبی،
خداداد،
پیرخضر،
ریحانه خانم لرستانی
زاده شده در دامنه یافته(برای شناخت بیشتر ریحانه خانم به مقدمه نگارنده به نقدهایی بر تواریخ معاصر چگنی چاپ ۱۴۰۲ رجوع کنید)،
لزی خانم یا لژی خانم جاف ،
فاطمه لُره
(شاید همان فاطی مورد زرد باشد که ابیاتی از او در کتاب دوره شاه خوشین در دست است)،
کال نازار،
سیدفلک الدین،
پیر شهریار و...
از شاه خوشین و یارانش دوبیتی های در دوره شاه خوشین برجای ماند.
( گفتار درمورد آنها نیاز به وقت دیگر دارد.)
پس از مرگ شاه خوشین
شخصی دیگر از یارسان بنام ابراهیم
(بابا ناوس)فرزند احمد جاف
درسال ۴۷۷قمری در روستای سرگت از نواحی اورامان لهون دیده به جهان گشود
و افکار یارسان که بوسیله شاه خوشین از پیروان زیادی برخوردار شده بود در میان مردم آن دیار و سایر نقاط غرب ایران پخش کرد.
✍مراد محمودی چگنی
چهارم فروردین ۱۴۰۳
بروجرد
🇮🇷 @lorgeram_a👈
نای کش
یارسان یا اهل حق👇👇👇
به پیروان دین یاری،
اهل حق یا یارسان می گویند.
که بطور عمده در غرب ایران (لرستان ،کرمانشاه، کردستان ایران و عراق زندگی می کنند.
آیین یارسان
با باور های رازگونه (باطنی )که تاریخ دقیق شکل گیری آن بر ما مکشوف نیست.
قاعدان و پیروان آن به ازلی و ابدی بودن آن عقیده دارند.
این آیین دینی در دوره های مختلف تاریخی فراز و نشیب های زیادی طی کرده که ما در این گفتار به اجمال بدوران #شاه_خوشین آن می پردازیم.
پس از بابا سرهنگ
سومین دورۀ یارسان زین الواصلین و فخر العاشقین مبارک شاه لرستانی
ملقب به شاه خوشین آغاز می شود.
او عالمی است
فرزانه و محبوب قلوب یارسان
که او را هم چون حضرت #مسیح منزلت و پایه ای والا می بخشند.
شاه خوشین این رند خدا جو با وجود یاران بیشمارش دورانی بس عظیم و درخشان در وسعتی به غرب ایران
تا فراتر از مرز غربی کردستان آغاز کرد.
بنا به آنچه در کتاب نامه سرانجام از کتب عهد شاه خوشین بما رسیده :
مبارک شاه لرستانی
ملقب به شاه خوشین
در خانۀ میرزا امان الله خان لرستانی
در سال ۴۰۶قمری در منطقۀ باباعباس چگنی (باواس) متولد شد،
و در همان اوان کودکی کارهای خارق‌العاده ای از خود نشان داد.
شاه خوشین دوران کودکی خود را در لرستان گذرانید.
پس از گذراندن مقدمات آیین الحق در زادگاه خود به همدان رفت و به کسب علوم پرداخت و در جوانی در کسب علم به پایه ای بلند رسید بطوری که استاد، اساتید خویش شد.
آنگاه به زادگاهش باباعباس باز گشت و کوه یافته در چگنی
را مأمن و جایگاه نشر اندیشه خود قرار داد.
در سن ۳۲ سالکی خود را مظهر الویت خواند.
گروه زیادی به او ملحق شدند و در سلک مسلکش در آمدند
همان طور که مولوی رقص آسمانی سمأ را در آیین خویش بنیاد نهاد،
شاه خوشین تنبوره نوازی را در بین یارسان الحق مرسوم کردند.
صدیق صفی زاده می نویسد:
در زمان شاه خوشین گروه زیادی از پیروان او تنبوره زن بودند.
او به یارانش آموخت سرودهای دینی و زمزمه های تجلی بخش از انوار خداوند را با نواختن تنبوره بخوانند.
در نامه سرانجام نوشته:
شاه خوشین (مبارک شاه) به همدان رفت
و از بابا طاهر همدانی دیدن کرده.
شاه خوشین در سال ۴۶۷ قمری روزی با عده ای از یارانش به کنار رودخانه گاماسیاب در هرسین ( گاماسیاب و گیان در جنوب نهاون سرچشمه می گیرند، دو رودخانه از سرشاخه های رودخانه سیمره هستند) می رود
و در رودخانه مزبور به آب فرو می رود.
در سن ۶۱ سالگی روان پاکش به جهان جاودان پرواز می کند.
نام چند تن از یارانش بدین گونه است:
باباطاهر عریان،
بابا فقیه لرستانی،
بابا بزرگ لرستانی،
بابا حسن لرستانی (حسن گاویار) ،
کاکا ردا (که به اشتباه کاکارضا گفته می شود)، قاضی نبی،
خداداد،
پیرخضر،
ریحانه خانم لرستانی
زاده شده در دامنه یافته(برای شناخت بیشتر ریحانه خانم به مقدمه نگارنده به نقدهایی بر تواریخ معاصر چگنی چاپ ۱۴۰۲ رجوع کنید)،
لزی خانم یا لژی خانم جاف ،
فاطمه لُره
(شاید همان فاطی مورد زرد باشد که ابیاتی از او در کتاب دوره شاه خوشین در دست است)،
کال نازار،
سیدفلک الدین،
پیر شهریار و...
از شاه خوشین و یارانش دوبیتی های در دوره شاه خوشین برجای ماند.
( گفتار درمورد آنها نیاز به وقت دیگر دارد.)
پس از مرگ شاه خوشین
شخصی دیگر از یارسان بنام ابراهیم
(بابا ناوس)فرزند احمد جاف
درسال ۴۷۷قمری در روستای سرگت از نواحی اورامان لهون دیده به جهان گشود
و افکار یارسان که بوسیله شاه خوشین از پیروان زیادی برخوردار شده بود در میان مردم آن دیار و سایر نقاط غرب ایران پخش کرد.
✍مراد محمودی چگنی
چهارم فروردین ۱۴۰۳
بروجرد
🇮🇷 @lorgeram_a👈
نای کش