Віншуем вас з першым летнім панядзелкам, сябры!
Каб падтрымаць усіх, хто сёння на працы, у свеце адзначаюць жартоўнае свята – Дзякуй Богу, сёння панядзелак!
А мы нагадваем, што панядзелкі не такія дрэнныя, асабліва калі гэта #фондавы_панядзелак

6 чэрвеня адзначаем яшчэ адно свята – 140 гадоў таму быў запатэнтаваны першы электрычны прас.
Прыстасаванні для разгладжвання адзення людзі выкарыстоўвалі яшчэ ў I стагоддзі да н.э. Самыя першыя прасы адлівалі з чыгуну і разагравалі ў печах. Яны вельмі хутка астывалі і былі непрыдатнымі для прасавання тонкіх тканін. Прасаванне было цяжкай працай, таму што даводзілася стаяць побач з распаленай печчу. Пазней прас награваць перасталі і пачалі засыпаць у яго вуглі. У другой палове XIX ст. у Еўропе з'явіліся прасы на газе і вадкім гаручым. Яны былі пажаранебяспечныя і непрактычныя, затое астывалі павольней.
Дата нараджэння электрычнага праса – 6 чэрвеня 1882 года. У гэты дзень жыхар Нью-Ёрка Генры У. Сілі запатэнтаваў сваю вынаходку. Прылада награвалася пры дапамозе электрычнай дугі паміж вугальнымі электродамі, да якіх падводзіўся ток.
Першыя мадэлі былі цяжкімі (6,8 кг), для нагрэву ім патрабавалася шмат часу. Нярэдка ўзнікалі выпадкі самазагарання прыбораў і ўдараў карыстальнікаў электрычным токам. Таму людзі ставіліся да іх з асцярогай.
Пасля ўдасканалення ў прасе з'явілася награвальная спіраль, якая была схавана ўнутры корпуса. Прас стаў больш бяспечным, перастаў біць токам. У 30-я гг. ХХ стагоддзя з'явіўся тэрмастат, які адключаў прыладу пры дасягненні неабходнага ўзроўню нагрэву падэшвы. У канцы 70-х гг. металічныя падэшвы замянілі на шклокерамічныя.
У Лідскім музеі захоўваецца шмат цікавы прасаў рознага тыпу – ад вугальных да электрычных.
Акрамя таго, працуе выстаўка «Лавка старины», на якой прадстаўлены прасы з прыватнай калекцыі А. Фішбайна (г. Ліда).
#музейны_тыдзень #лидскиймузей #lixmuseum

Прывітанне, шаноўныя прыхільнікі літаратурнай Лідчыны! Вас зноў рады вітаць #літаратурны_аўторак Дома Валянціна Таўлая. Сёння 7 чэрвеня. Зноў супадзенне! У гэты ж дзень паэт Валянцін Таўлай напісаў апошні верш у гэтым доме. Незадоўга перад Вялікай Айчыннай вайной. Творца і сам не ведаў, што тут, у сваёй хаце, больш пісаць не будзе. Гэты верш, як сцвярджае беларускі паэт і літаратуразнавец са Слонімшчыны Мікола Арочка, стаў потым праграмным, вяршыняй таўлаеўскай грамадзянскай лірыкі. Называецца ён “Аб маіх вершах”. Пра гэты твор мы ўжо ўзгадвалі ў мінулы #літаратурны_аўторак за май месяц. Цяпер мы спынімся на ім падрабязней.
Тэкст па спасылцы https://lixmuseum.by/be/parady-mayakouskaga-u-zvinyachym-vershy-taulaya/