Вечных хвіляў рака
Падаляе абмылы далоў.
Ці ёсьць гэта важным ?

— •••       —

Viečnych chvilaŭ raka
Padalaje abmyły dałoŭ.
Ci jość heta važnym ?

04.08.2023

Telegram | Instagram

Не пытайце, не адкажу.


Камэдыя ў рамансе


У змроку адхінутых бытнасьцю тэм
На ваш зрок узыходзіць надзея.
Цэнзуры праз створаны лёсам тандэм
Асьвятляецца мной ахінея.

Яна ведае вас у тых хвілях жыцьця
Калі сілаў трываць больш нямае.
А пасьля зноў зыходзіць ў цень забыцьця,
І ў прышласьці зноўку вітае.

Яна ў цемені жы́цьце ўсё бавіць свае,
У няшчаснай самоты прасторы.
І ўдзень ейны толькі адна паўстае
Постаць міласьці, моцы, апоры.

Вы ня помніце кім яна ёсьць у быцьці,
Але вас яна бачыць штодзённа.
Бескарысна вас цешыць у сваім выбыцьці
Часу сумнага яе падзённым.

Яна будзе любіць, яна будзе чакаць
Толькі дай ёй на гэта надзею!
Яна будзе вас помніць, для вас будзе зьзяць,
Не пакіньце ж увагай камею!

Вы спытаеце коратка: “Кім яна ёсьць ?
Нехта прагне мяне гэтак у сьвеце ?
Хіба пані ? Мо пан або маці, ці хтось..?”,
Адкажу вам — то плітка ў туалеце!




12.10.2023

Тарас Ташкевіч


—


Kamedyja ŭ ramansie


U zmroku adchinutych bytnaściu tem
Na vaš zrok uzychodzić nadzieja.
Cenzury praz stvorany losam tandem
Aśviatlajecca mnoj achinieja.

Jana viedaje vas u tych chvilach žyćcia
Kali siłaŭ tryvać bolš niamaje.
A paśla znoŭ zychodzić ŭ cień zabyćcia,
I ŭ pryšłaści znoŭku vitaje.

Jana ŭ ciemeni žýćcie ŭsio bavić svaje,
U niaščasnaj samoty prastory.
I ŭdzień jejny tolki adna paŭstaje
Postać miłaści, mocy, apory.

Vy nia pomnicie kim jana jość u byćci,
Ale vas jana bačyć štodzionna.
Bieskarysna vas ciešyć u svaim vybyćci
Času sumnaha jaje padzionnym.

Jana budzie lubić, jana budzie čakać
Tolki daj joj na heta nadzieju!
Jana budzie vas pomnić, dla vas budzie źziać,
Nie pakińcie ž uvahaj kamieju!

Vy spytajecie koratka: “Kim jana jość ?
Niechta prahnie mianie hetak u śviecie ?
Chiba pani ? Mo pan abo maci, ci chtoś..?”,
Adkažu vam — to plitka ŭ tualecie!

12.10.2023

Taras Taškievič


@kiera_dy_hardz

Холад


Над даляглядам паўстае зноў стомленай парою
Вястун апошніх сьціплых фарбачкаў цяплу.
Каторы тыдзень полем сьнег ляжыць гарою
І ціхі дзень штохвіляю ймкнецца да цямну.

Ня зьнікнуць болей сьценям леташніх памылак,
Іх прыме восень у промнях хольнай галізны.
Застацца ў сэрцы доля росквіту ўхмылак,
Падобна сьмерць ёсьць доляй генію зімы.

Чаму ж прыходзіць раптам хмурнасьці той пошасьць,
Што ўмомант ціхі захапляе гарады ?
Бо мы тады жыцьця спасьцерагаем гожасьць,
Як момант часу зноў сыходзіць назаўжды.

26.11.2023

@kiera_dy_hardz

Паляваньне вякоў

“У час цяжкі, у момант паваротны
Свайго жыцьця, згубіўшы верны шлях,
Я трапіў нечакана ў лес дрымотны.”
Дантэ Аліг’еры, “Боска Камэдыя”, пераклад У. Скарынкіна.

Сьцежкі ву́сьціш, цемры погляд,
Во́рах чыйсьці навакол.
Зрок смугою, ці́шы ско́гат,
Мо́рак песьціць гурбаў дол.

Ценяў рып, сьвядомасьць ў страху:
«Зо́рыць штосьці на мяне..»
Пушчы выгляд — войска жаху,
По́зірк дзікі на сьпіне.

Грукат усюдны, рухаў шолах,
Шлях зьнікае ў імгле́.
Ногі храснуць, духу сполах:
«Цьмы пагляд ляжыць на мне…!»

Гул узьняўся, буры скрыгат,
Рве шалёны ветравей!
Ночы ростань, сэрца скі́гат,
Сьмерць пяе за лес гучней!


За́ціш раптам, по́дых цьвету —
«Што зіхці́ць у чэрні злой?»
Промень чысты, ласка сьвету!
«Рады сьлед перада мной?»

Кро́заў мур, імглы дарога,
Беласьць туліць мой пагляд.
Ззаду жах ? Сьвятло навокал,
Па́рась крые далягляд.

«Дзе жыцьцё? Ці ў той старонцы?!»—
Рось ахутвае спакой.
Зноў блукаць? «Вястуне сонцу,
Я сьпяшаю за табой!»


По́шуг тут жа, сьвет наўкола,
Зе́ркі плюшчу пад валво́й.
«Цуд жывы!», зара́нак по́лаг,
Мараў танец прад душой!

Ці́шы даль, кароны ў сьнезе,
Лёд пад сьледам зіхаці́ць.
Сумець-люба, сьпевы недзе,
У сэрцы полымя віры́ць.

Сінь густая, квет пазему,
«Ву́сьціш зноў перада мной..?»
Колер стану, сьвежасьць тлену,
«Страх даруе супакой».

Тарас Ташкевіч,
01-03 2024, на ўспаміны пра возера Нарач

Слоўнік — https://telegra.ph/Belaruska-rasejskі-sloўnіk-da-vershu-Palyavanne-Vyakoў-03-15

@kiera_dy_hardz

Цяпло

Пануе рось над сонцу новым даляглядам,
Здраньцьвелі ў тлене постаці млыноў.
Апошніх сілаў зімніх заняпадам
Трусі́цца дол бязьмежнасьці палёў.

Вяртае промень радасьць леташніх памылак,
Вірыць жыцьцё штодо́сьвітку ў душы.
Зноў б’ецца сэрца відам любых мне ўхмылак,
Сыча́ць зноў вогнішчам волкія лаўжы́.

Від небасхілу лашчыць вочы сіньню мо́рскай,
Там праплываюць шы́хты пухкіх караблёў,
І пераможнай вартай усёй далоні Боскай
Адтуль вяртаецца рад чыстых жураўлёў.

•••

Ciapło

Panuje roś nad soncu novym dalahladam,
Zdrańćvieli ŭ tlenie postaci młynoŭ.
Apošnich siłaŭ zimnich zaniapadam
Trusі́cca doł biaźmiežnaści paloŭ.

Viartaje promień radaść letašnich pamyłak,
Viryć žyćcio štodóśvitku ŭ dušy.
Znoŭ bjecca serca vidam lubych mnie ŭchmyłak,
Syčáć znoŭ vohniščam vołkija łaŭžý.

Vid niebaschiłu łaščyć vočy sińniu mórskaj,
Tam prapłyvajuć šýchty puchkich karabloŭ,
I pieramožnaj vartaj usioj dałoni Boskaj
Adtul viartajecca rad čystych žuraŭloŭ.

08.03.2024

Слоўнік — https://telegra.ph/Tlumachalny-slo%D1%9En%D1%96k-da-vershu-Tarasa-Tashkev%D1%96cha-Cyaplo-03-22

@kiera_dy_hardz

Ода а вятрох паспалітых

Вітаю, дзікія вятры,
Пасланцы ночнае дакоры.
Пад вашай уладаю прасторы;
Ключы ад сьцюжнае пары
Заўлоньне вашае трымае.
Магутны посьвіст узьнімае,
Як счуе сьціплыя двары,
Ваш націск чыстага імкненьня,
Прыроды сьцежкамі натхненьня,
Ляціць што ў досьвітку старым
Насустрач безьлічы спатканьняў
Ці жалю поўных сутыканьняў
Зь няволі доляю “чужых” —
Прасторы вязьняў пастаянных,
Што з глебы коваў акаянных
Ня могуць вынайсьці сваіх
Шляхоў да сталае свабоды:
Дарог, што звольняць назаўсёды,
Ад шэсьця зімаў, лет адных,
Нязьменных існасьцю натуры.

Наш далягляд для вас пануры;
Ня цешаць выгляды малых
Спрадвечнай роднасьці пэйзажаў,
Крывю ад ворагу нападаў,
Чый не забудзе вольны дых
За безьліч прышласьці стагодзьдзяў.
Вас надзяць хвілі бязугодзьдзяў.
Так вабіць грукат бур буйных,
Што ўдалеч, у прагне непакою,
Вас цягне доляю юрною
Ад словаў сталых і пустых:
Свабода, шчасьце, дом, каханьне,
Пакуты, вораг і змаганьне,
І дужасьць вобразаў старых,
Што помніць прагная сьвядомасьць.
Вас далей гоніць негатовасьць
Бадзяцца ў зяпаньні дурным,
Плюгавым палкаму напору.

Што скажаш ветру-лістадзёру;
Ён у цішыні плыве адных
Сваёй высокасьці ідэяў.
Прывольле вобразных надзеяў
Ніяк ня зойме думкаў міг
У чыстай сьведамасьці плыні.
І покуль чову не загіне
Цнатлівай сьвежы вартаўнік,
Лясных усьцяж пушчаў, даляглядаў,
Палёў паўз далечы аглядаў
Ён будзе мкнуцца да былых
Карцінаў нашай сталай сілы —
Да тых ганітваў, чый забылі
Усе лякат латаў баявых,
Чый грозны грукат срэбнай збруі
Ўжо ня ўспомняць тут халуі;
Цягнуцца трэба ўсім да іх —
Гаспадароў усяе прасторы,
Кудзьбітаў ночнае дакоры.
Бывайце ж, дзікія вятры.

Taras Taškievič

01.2024 — 13.06.2024

@kiera_dy_hardz

Сьмерць распутніцы

⁹ І загалосяць, і заплачуць па ёй валадары зямныя… ¹⁰…«Гора, гора, горад вялікі Бабілён, горад магутны, бо ў адну гадзіну прыйшоў суд твой!» Адкрыццё 18:9-10
© Біблія Анлайн, 2003-2024.

Няволі час журбы паўсюднай,
Сыноў на сьмерць сваіх аддаў.
Так мысьліў раб зямлі магутнай,
Калі малітвы час каплана
На ўласны вочы назіраў.

Паганскі жрэц як прад Эўфратам
Мардука плачма ўпрашаў,
Ашураў цар каб, чортаў сябар,
Што зьнішчыў сьвет “сталіц сталіцы”
За ўсіх няшчасных адказаў!
“Пасьмеў хто вынішчыць вякамі
Абрана места, хай жыцьця
Ня ўспомніць водар за часамі
Пакутаў, здраднікаў і сьмерці,
Хай згіне ў нетрох забыцьця!”

Суд цяжкі выслухаў няшчасны,
Усю роспач чуўшы напалам.
А ў сэрцы бітва, — малачасны
Заход то, узыйдзе сонца, — плача месьціч,
— Божых Брам!..

09-10.2024

@kiera_dy_hardz

Ніколі зноў

Стук
Ноч
Сын і доч
Не мароч!
Куды ?
Далоў.
За што далоў ?

— Ніколі зноў!

Страх
Ноч
Сын ці доч ?
Куды абноч..?
Быстрээ кроч!
Няўжо то кроў..

— Ніколі зноў!

Плач
Ноч
Сын і доч..
Склепаў змроч…
Да муру! Памоч ?!
Пусьціце дамоў..

— Ніколі зноў!

Жах
Ноч
Бывай сыне, доч
Дула напроч
“Прабач, Пане”, моў
Стрэлы далоў
Рэха муроў

— Ніколі зноў!


Ціш
Ноч
Адзін сын і доч
Ад жыцьцяў упроч
На болечы схоў
Чакае ўжо роў
Ня прыйдзем дамоў..

— Ніколі зноў!


Да 29.10.2024
Не дамо забыць.

@kiera_dy_hardz