​​Яўген Пуставой:
"Гарэзлівае дзяцінства ў дзядулі на вакацыях. Калі яшчэ наперадзе амаль усё лета, але промні сонца ўжо паспелі пакінуць свой след на целе. Хораша. Весела. Шчэбет дзятвы. Падыходзіць дзядуля і кажа: «Сёння пачалася вайна». Больш нічога не прамовіў. Нічога. Мы сціхлі. Ён з вайной сустрэўся падлеткам, а скончыў на Эльбе разведчыкам. Мы таксама думалі: з вайной мы будзем сустракацца падчас успамінаў нашых герояў, у кніжках і фільмах. Памыліліся. Горача і жахліва. Вайна — побач. Страшна — паміж суседзямі.
Гэта вайна супраць нас. Усіх разам і кожнага паасобку. Што сотні гадоў назад, што цяпер місіянеры заходняга ладу жыцця тыя ж. Тады на лёзах мячоў пасланцаў Ватыкана, пасля на танкавых гусеніцах Гудэрыяна была кроў. Кроў нашых дзяцей. Адно адрозненне — раней Рым быў цэнтрам Еўропы, а цяпер заваёўніцкую «рымскую імперыю» прысабечылі англасаксы. А дакладней, іх фінансавыя эліты. Тады як некалі Еўропа была ў палоне Гітлера, так і цяпер яна зноў у палоне інтарэсаў і амбіцый фінансавага істэблішменту. Дагулялася ў талерантнасць і постгуманізм. Як некалі рускі салдат вызваляў напужанага еўрапейца з Майданека і Асвенцыма, так і сёння — з палону мілітарызму і здзекаў з чалавечай прыроды.
Але цяпер разам з ударнымі танкавымі групамі Столтэнберга — тэхналогіі. Наступаюць на свядомасць. Ізноў у прыцемках, калі нас апанаваў сон. Мроілі аб сяброўстве, усходнім і звычайным. Мроілі аб еўрапейскасці. Украінцы ўжо прачнуліся. Многія — пад грукат кананады ў сырых акопах. Вось яна, сапраўдная рэчаіснасць партнёрства. Усходняга. Бясконцы паход «дранг нах остэн» калектыўнага Захаду.
Дзень Перамогі — вялікае свята Перамогі Жыцця. Зямны Вялікдзень. 22 чэрвеня — дзень памяці, смутку і жалобы. Для ўсіх, нягледзячы на палітычную афарбоўку. Нават для тых, хто сёння з нашыўкамі калабаранцкіх сцягоў. Бо пад бомбамі не прачнуліся продкі розных беларусаў. А цяпер расплюшчыце вочы: калоны ворагаў пайшлі ў наступленне. На вашу свядомасць таксама. Няўжо бязлітасная «глабальная павуціна» сцерла з вашай памяці 22 чэрвеня? Няўжо вы на баку тых, хто паліў Хатынь і адбіраў у бацькоў дзяцей для сваіх салдат, выціскаючы да апошняй кроплі крыві?
Ізноў гучаць заклікі знішчаць прадзяржаўных беларусаў. Сёння ёсць, як і тады былі, адкрытыя ворагі, ідэйныя здраднікі, прыстасаванцы. Былі і ёсць «нейтральныя». Як кажуць цяпер, палітычныя абывацелі. Няважна, які сцяг на ратушы ці выканкаме, — абы быў заробак. Прачніцеся! Расплюшчыце вочы. Нават калі вы не маеце нацыянальнай годнасці, паверце: вас усё адно падлічаць кулямі акупанты, калі здарыцца так, што яны сюды зойдуць. Як тое на зямлі беларускай было ўжо неаднойчы. Лепш сказаць — заўжды. Геапалітычнае скрыжаванне. Ізноў па слядах, пакінутых ботамі эсэсаўцаў, намагаюцца прайсці натаўскія чаравікі. Не атрымаецца!
22 чэрвеня — гэта не толькі пра Вялікую Айчынную. Гэта ўвогуле пра тое, як мы адстойвалі права «людзьмі звацца». Каб у нашых дзяцей і надалей было гарэзлівае дзяцінства ў вёсцы альбо ў юнакоў і дзяўчат — насычанае падзеямі гарадское жыццё, каб нашы выпускнікі маглі сустрэць світанак без парахавога дыму, каб беларусы маглі спакойна жыць і працаваць. Каб мы ўсё гэта памяталі — будзе і надалей гучаць метраном каля ўвахода ў Брэсцкую крэпасць. Каб больш ніколі з абдымкаў Беларусі не вырывалі яе дзяцей і не кідалі іх у полымя."
#Пустовой
#МЫБеларусь