از کلاس درس تا خیابان‌؛ دانشجویان در تقاطع تاریخ و تحول/ #مهرناز_رزاقی

📡📡📡📡📡 – در تاریخ تحولات اجتماعی، جنبش‌های دانشجویی به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین عوامل تغییرات بزرگ شناخته شده‌اند. شوروشوق #دانشجویان برای حمایت از عدالت اجتماعی، برابری و اصلاحات ساختاری، به‌وضوح نشان داده که آن‌ها نیرویی قوی برای شکل‌دهی به یک جامعه‌ی عادلانه‌تر و مترقی‌تر هستند. کنش‌های سیاسی دانشجویان در طول قرن گذشته به یکی از ویژگی‌های برجسته‌ی سیاست‌ورزی در سراسر دنیا تبدیل شده است. دانشجویان در مسائل مختلفی از جنبش‌های ضد‌استعمارگری و مبارزات ضدجنگ گرفته تا حقوق مدنی، دموکراسی‌خواهی، مقابله با نئولیبرالیسم و ریاضت اقتصادی، مبارزه با نژادپرستی و زن‌ستیزی و حتی مسائل مربوط به تغییرات آب‌وهوایی نقش داشته‌اند. بااین‌حال، کنش‌ها و فعالیت‌های دانشجویی اغلب توسط نخبگان سیاسی و مقامات رسمی به‌عنوان «شیطنتِ جوانانه» شناخته می‌شود. این نوشتار نگاهی به چند لحظه‌ی سرنوشت‌ساز در تاریخ جنبش‌های دانشجویی می‌اندازد و اهمیت تاریخی و توانایی آموزش در پیشبرد آینده‌ای روشن‌تر را بررسی می‌کند.

ادامه مطلب
ادامه و لینک به مطلب در خط صلح

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑

بازاندیشی در نقش و ساختار اتحادیه‌ها در مقابله با بی‌ثبات‌کاری/ #مهرناز_رزاقی

📡📡📡📡📡– تاثیرات «نئولیبرالیسم» بر دنیای کار و اتحادیه‌های کارگری موضوع بحث‌ معاصر بیش‌تر کشورهاست. به گفته‌ی «دیوید هاروی»، نئولیبرالیسم، به‌عنوان نظریه‌ای از شیوه‌های اقتصاد سیاسیِ قابل درک است که رفاه انسان‌ها را با حداکثرسازی آزادی‌های کارآفرینی در چهارچوبی نهادی که مشخصه‌های آن شامل حفظ حقوق مالکیت خصوصی، آزادی‌های فردی، بازارها و تجارت آزاد است، مشخص می‌کند. بااین‌حال، این ویژگی‌های کلی، تنها یک الگو را تشکیل می‌دهند. اما نئولیبرالیسم در اَشکال تجربی خود در زمینه‌های تاریخی و جغرافیایی متفاوت به صورت‌های متنوعی ظاهر می‌شود. به‌عبارت‌دیگر، نئولیبرالیسم به‌عنوان «ترکیبی از شیوه‌ها و ایده‌ها» (Bricolage of Practices and Ideas) شناخته می‌شود و نوعی «فکر جمعی» (Collective Thought) به شمار می‌آید. هاروی نیز تاکید می‌کند که چهره‌های نئولیبرالیسم از الگوهای تئوریک آن متفاوت هستند.

کارگران در دام گسترش خوداشتغالی ناپایدار

گسترش نئولیبرالیسم که بخشی از جهانی‌سازی سرمایه‌داری است و درعین‌حال به آن سرعت می‌بخشد، تاثیر قابل‌توجهی بر تقسیم بین‌المللی کار داشته؛ درحالی‌که استخراج منابع و وابستگی به مواد خام (معدنی، فسیلی و کشاورزی) هنوز ویژگی اصلی اقتصاد بسیاری از کشورهای جهان است، به‌ویژه در آسیا که شاهد گسترش تولید صنعتی کار (ازجمله پوشاک، خودرو و محصولات ارزان‌قیمت) هستیم. البته، دینامیک‌های کار در کشورهای مختلف و مناطق متفاوت است، اما به‌طورکلی، در اقتصادهای «نوظهور» و «درحال‌توسعه»، سهم مشاغل کشاورزی در دهه‌ی ۱۹۸۰ به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافته و در دوره‌ی ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۵ نیز این روند ادامه داشته؛ درحالی‌که بخش خدمات به‌سرعت در حال گسترش است. درعین‌حال، سهم مشاغل صنعتی در بسیاری از کشورها تقریباً ثابت مانده و به کمتر از ۱۰ درصد رسیده است.

این کشورها به‌مرور به آزمایشگاه‌های اصلاحات نئولیبرالی تبدیل شده‌اند. درحالی‌که در قرن بیستم، بسیاری از تحلیل‌گران بر این باور بودند که کشورهای جنوب‌جهانی مسیر کشورهای «توسعه‌یافته» را دنبال خواهند کرد، این دیدگاه اکنون طرفداری ندارد. این موضوع منجر به این سوال می‌شود که آیا انواع کارهای معمولاً غیررسمی و ناپایدار در جنوب اکنون به‌طور فزاینده‌ای در شمال رایج می‌شوند؟ آیا «اوبریزه‌شدن» (Uberization) (۱) اقتصادها در مراکز جهانی سرمایه‌داری نشان‌دهنده‌ی گسترش خوداشتغالی ناپایدار و خوداستثماری است که وضعیت بسیاری از کارگران در جنوب را توصیف می‌کند؟ فرض بر این است که کارگران دیگر نیازی به کارخانه و رئیس ندارند و به‌جای آن، فضایی برای ابتکار فردی، مانور کارآفرینی و تاب‌آوری دارند.

ادامه مطلب
لینک به مطلب در وبسایت خط صلح

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑

مد، یونیفورم‌ و هنر هویت‌یابی؛ از مانتو جلوباز تا گلیتر/ #مهرناز_رزاقی

📡📡📡📡📡– پوشش و مد، به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین جلوه‌های فرهنگ مادی، همواره نقش مهمی در ساختار اجتماعی و فردی جوامع ایفا کرده است. در ایران، از گذشته تا به امروز، #مد و پوشش تنها به‌عنوان ابزاری برای پوشاندن بدن یا نمایش وضعیت اجتماعی افراد نبوده‌، بلکه به یکی از ارکان اصلی نمایش هویت‌های فردی و گروهی تبدیل شده‌اند. مد، دیگر تنها به‌ انتخاب‌های زیبایی‌شناسانه محدود نمی‌شود، بلکه به‌مثابه یک ابزار فرهنگی، اجتماعی و حتی روانشناختی در فرایند شکل‌دهی به هویت‌ها و بازتعریف مرزهای فردی و جمعی عمل می‌کند. از سوی دیگر، تاریخ معاصر ایران نشان می‌دهد که پوشش‌، به‌ویژه یونیفورم‌ها، در طول زمان، به ابزاری برای همسان‌سازی افراد و گروه‌ها تبدیل شده‌اند. از زمانی‌که یونیفورم‌ها در نهادهای آموزشی و دولتی برای ایجاد نظم اجتماعی و نشان‌دادن تمایز میان اقشار مختلف جامعه طراحی شدند، تا دوره‌هایی که این یونیفورم‌ها نمادی از هویت‌های خاص مذهبی و فرهنگی بودند، مفهوم یونیفورم همواره در حال تحول بوده است.

این نوشتار، به ارتباط میان مد، پوشش‌های خاص و یونیفورم‌ها در ایران خواهد پرداخت. هدف این است که نشان داده شود چگونه انتخاب‌ پوشش در ایران، از مانتوهای جلوباز تا رنگ‌ها و الگوهای خاص، به ابزارهایی برای ابراز هویت فردی و اجتماعی تبدیل شده‌اند. هم‌چنین، توجه خواهد شد که چگونه یونیفورم‌ها در ایران نه‌تنها به‌عنوان ابزارهایی برای همسان‌سازی اجتماعی، بلکه به‌عنوان نمادهایی از هویت‌سازی فرهنگی و اجتماعی عمل کرده‌اند. با توجه به تغییرات فرهنگی و اجتماعی ایران، مد و یونیفورم‌ها، به بخشی از روندهای پیچیده‌تری تبدیل شده‌اند که در آن‌ها سیاست همسان‌سازی و هویت‌سازی در کنار یکدیگر قرار دارند و به بازتعریف نقش‌ها و مرزهای اجتماعی کمک می‌کنند.

ادامه مطلب
ادامه مطلب در وبسایت خط صلح

↘️
@hranews_bot تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑